Grote jongen

Hij is net vier als hij vol bravoure voor me aan de deur uitstapt. Op weg naar nieuwe avonturen. Nieuwe vrienden, nieuwe uitdagingen. De euforie van het verjaardagsfeest, de visite en natuurlijk alle mooie cadeaus is nog bijna voelbaar. Vrolijk kletsend en vol zelfvertrouwen gaat hij samen met me onderweg naar school. Zijn nieuwe school. De grote school, waar hij eindelijk ook hoort, nu hij vier is. Hij heeft ernaar uitgekeken, uitgedacht waar hij mee zou spelen en met welke vriendjes hij na school naar huis zou gaan.

Als het moment komt dat ik afscheid moet nemen, omdat juf wil beginnen, trekt er een schaduw over zijn blije gezicht. De tranen wellen op in zijn ogen en ik zie de oorlog in zijn hoofd. Z’n zelfvertrouwen wint het van zijn angst, hij slikt dapper zijn tranen weg, zucht nog een keer diep, zwaait en draait zich om. Het is goed, vanaf nu is hij een grote jongen. Moedig en vol lef, maar tegelijkertijd oh zo kwetsbaar.

In de jaren die volgen, staat de tijd niet stil. Hij groeit, zowel fysiek als mentaal. Maakt vrienden, leert belangrijke lessen en gaat op zoek naar grenzen. Hij leert de donkere kanten van het leven kennen, als zijn beide opa’s overlijden en als er, door de scheiding, gerommeld wordt aan zijn basis. Hij leert de waarde kennen van zijn vrienden. Juist in deze moeilijke tijden bieden school en de daarbij behorende vriendschappen rust en veiligheid.

Hij houdt vast aan zijn bravoure en laat van tijd tot tijd zijn kwetsbaarheden zien. Hij ontwikkelt zich tot stoere “guy” die vooral in zijn eigen wereld überstoer is. Hij is trouw aan de mensen om zich heen en loyaal aan allen die hij lief heeft.

Vanmorgen liep hij weer voor me aan de deur uit. Sloeg zijn slungelige armen om me heen en met een : “dag mam, tot vanmiddag!” begon hij aan de eerste dag van zijn laatste basisschooljaar. Dit keer hoefde niet híj de opwellende tranen weg te slikken. Vandaag was het geen oorlog in zíjn hoofd. Ik zucht nog een keer diep, zwaai en draai me om. Het is goed. Hij is een grote jongen.