Lekker normaal

Als ik de deur van de auto dichtsla en met een hoofd vol gedachten, een gehavend lijf en een hart vol emoties naast m’n lief ga zitten, lukt het me niet meer om de tranen die achter mijn ogen prikken binnen te houden. Ik laat ze de vrije loop, er is geen houden aan en het geeft niets. Want hij begrijpt het. En voelt waarschijnlijk hetzelfde.

Het zijn tranen van ontroering. Van niet in woorden uit te brengen emoties van de bubbel waarin ik me afgelopen week bevond. 53 mensen met en zonder verstandelijke beperking, deelnemers en begeleiders, reisden met een enorme bus, zorgvuldig bestuurd door de al jaren trouwe buschauffeur, samen naar (en in) de sneeuw.

Het was een week waarin beperkingen geen belemmeringen waren. Een week waarin mensen elkaar ontmoetten. Op alle niveaus. Waarin we feesten vierden. Een talentenshow, de bonte avond. En talent was aanwezig. Optredens die me tot tranen toe ontroerden. Pure blijdschap en oprechte trots.

Er werd geskied. Iedereen op z’n eigen tempo. Er werd begeleid, 1 op 1 en elk deed dat op zijn of haar eigen manier. Alles mocht. En alles kon. En dat alles in een perfect georganiseerde structuur, waarin alleen maar een ding het belangrijkste was: zorg dragen voor een onvergetelijke vakantie voor de deelnemers. Tegelijkertijd bezorgde deze hele groep bij elkaar mij de meest onbeschrijfelijke en onvergetelijke skiweek ooit.

Ik voelde vooral heel veel liefde. Ik zag onnoemlijk veel genegenheid en een tomeloze energie. Hoe meer de vermoeidheid toesloeg, van het 24 uur “aan” staan, hoe meer ontroerd ik raakte met als hoogtepunt het uitreiken van de medailles op de laatste skidag waarin de wedstrijd plaatsvond tussen deelnemer en begeleider.

Natuurlijk legde ik het als begeleider af tegen mijn duizeling-wekkend snelle deelnemer. Geen schande overigens; er was niet één begeleider die de wedstrijd kon winnen.

Ondanks mijn verlies, voel ik me toch een winnaar. De week doorbrengen met deze groep mensen gaf me zoveel meer dan ik van tevoren had kunnen bedenken. Ondanks de verhalen, foto’s en filmpjes die ik had gehoord en gezien van mijn lief die al eerder het voorrecht had om mee te gaan.

Al die mensen samen, allemaal hetzelfde, ondanks al die verschillen. Iedereen met z’n eigen verhaal, wel heel bijzonder maar vooral zo lekker normaal.