Waarom Rugby wel aantrekkelijk is
En voetbal niet
Met verbazing heb ik afgelopen weekend gedeeltelijk gekeken naar de kraker Real Madrid tegen Barcelona, uitslag 0–4. De wedstrijd kon me niet echt boeien en heb dan ook geregeld naar andere zenders gezapt. Waar ik me echter het meest aan ergerde en wat ik niet kan begrijpen zijn de moedwillige overtredingen die er gepleegd werden. Bewuste acties om een speler van de tegenpartij letsel toe te brengen. Een actie was van Sergio Ramos die bewust zijn been hard naar achter gooide toen een speler doorbrak en deze ten val kwam. De andere actie as van Christiano Ronaldo die een elleboogstoot op het achterhoofd gaf van Daniel Alves. Een smerige overtreding die helaas alleen met geel bestraft werd. Deze overtreding was een fel rode kaart waardig. Door dit soort acties is voetbal totaal niet aantrekkelijk om naar te kijken. Ik kan er met mijn verstand niet bij hoe je dit kunt doen. Het is en blijft maar een spelletje.
Hoe anders is het bij rugby
Per toeval kwam ik er achter dat in oktober het WK Rugby in Engeland aan de gang was. Tijdens het zappen kwam ik langs RTL7 en zag dat er een rugbywedstrijd werd uitgezonden. Toch maar even kijken. Met verbazing heb ik die wedstrijd gekeken, geen idee meer welke landen tegen elkaar speelden maar dat vond ik geen enkel probleem. Het was spannend, aantrekkelijk, snel, eerlijk, etc. Voor beide landen heb ik zitten juichen en zat op het puntje van de bank. Iets dat ik bij voetbal al lang niet meer heb meegemaakt. Sterker nog, voor voetbal blijf ik al jaren niet meer thuis, ik ga mijn tijd liever nuttiger besteden. Na die eerste rugbywedstrijd was ik meteen gegrepen door het rugby-virus. Hier wil ik wél voor thuis blijven.
Een hoop regels
Ik was totaal niet bekend met de regels van rugby maar gaandeweg begon ik het toch te begrijpen. Mede door het professionele commentaar tijdens de wedstrijden maar ook door de vakkundige uitleg voor, tijdens en na de wedstrijden door Jay Jay Boske.
Dat er heel wat regels zijn bleek tijdens de wedstrijden. De scheidsrechter gaf geregeld uitleg aan de spelers over de beslissingen die hij nam met woord en gebaar. De spelers, die vaak 1 of 2 koppen groter waren, hoorden het aan, begrepen het en accepteerden het. Geen enkel gemor. Ook de spelers vroegen soms om uitleg aan de scheidsrechter als iets niet duidelijk was. Alles op een normale toon. Indien de scheidsrechter twijfelde was er zelfs de mogelijkheid om videobeelden terug te kijken die iedereen in het stadion kon meekijken. Tijd stilzetten en kijken om de juiste beslissing te kunnen nemen, desnoods nog overleg met de videoscheidsrechter. Doordat de scheidsrechter een microfoontje droeg kon je ook alles mee luisteren.
Hoe anders gaat het bij voetbal. Hoe vaak gebeurd het niet dat de scheidsrechter de wedstrijd kapot fluit of door een verkeerde beslissing de wedstrijd bepaald. Waarom zijn worden daar nog steeds geen videobeelden gebruikt? Daarnaast gedragen de spelers zich ook totaal anders. Die tonen geen enkel respect naar de scheidsrechter of hun tegenstander. Ze schreeuwen en schelden naar elkaar en zoals al eerder aangegeven maken ze bewuste overtredingen die blessures kunnen veroorzaken. Vind je het gek dat op de tribunes de “supporters” van beide partijen niet bij elkaar kunnen zitten, de spelers geven al het slechte voorbeeld.
Respect
Rugby is een extreem fysieke en zware sport maar gemene overtredingen zie je er nagenoeg niet. Mocht er toch een verkeerde overtreding gepleegd zijn dan kan een speler een gele kaart krijgen waardoor hij 10 minuten aan de kant moet zitten en dus niet met het spel kan mee doen. Als zo’n speler na 10 minuten in het veld komt verontschuldigd hij zich vaak eerst nog bij de scheidsrechter voor de gedane overtreding. Zo kan het dus ook.
Iedereen in het veld heeft respect voor elkaar, dat zie je aan alles. Neem nu het volkslied, spelers zingen uit volle borst mee en zijn zo trots dat ze mogen spelen voor hun land dat sommige hun tranen niet kunnen bedwingen. Hoe zwaar de tackles tijdens de wedstrijd ook geweest zijn, hoe groot het verlies is, aan het eind van de wedstrijd geeft iedereen elkaar een hand, schouderklop, etc. Zo kan het dus ook.
Overvolle tribunes tijdens de wedstrijden waarbij iedereen door elkaar zit. Dus geen scheiding van supporters maar gezellig bij elkaar. Ook al wordt er stevig bier gedronken, vechtpartijen en/of scheldpartijen zijn er niet. Bij voetbal zijn de “supporters” na 1 biertje al agressief en opstandig. Bij rugby kun je nog gewoon je zoon of dochter meenemen zonder dat er iets raars gebeurd. Bij voetbal is dit bijna niet mogelijk. Als ik met mijn dochter naar het voetbal ga let ik toch iets meer op haar dan normaal. Graag zou ik zien dat wat er bij rugby op de tribunes gebeurd ook bij het voetbal mogelijk is.
Conclusie
Met heel veel plezier hebben mijn vrouw en ik daarom naar het WK rugby gekeken. We hebben zelfs een paar keer met het bord op schoot gezeten omdat er een rugbywedstrijd aan de gang was. Dit zouden we voor voetbal niet eens doen, dan zetten we de tv zelfs uit als het moet. Het maakte niet uit wie er speelde, voor beide partijen die speelden hebben we gejuicht en meegeleefd. Wat een hoop spanning iedere keer weer, we zaten op het puntje van de bank. Zo kan het dus ook.
Voor rugby spelers en liefhebbers is bovenstaande vanzelfsprekend, zoals Jay Jay Boske al een paar keer vertelde. Voor nieuwe fans/supporters zoals mijn vrouw en ik was het een openbaring. Zo kan het dus ook!
