Heerlen in 2025. Scenario #1: globe of cities
Vier scenario’s over Heerlen in 2025, gebaseerd op dominante tegengestelde trends die veel andere scenariomakers als uitgangspunt nemen:
1. macht bij de individuele burger versus macht bij instanties en grote bedrijven,
2. open, nieuwsgierige samenleving/individu versus de gesloten, introverte samenleving/individu.
Scenario #1 combineert een open samenleving met de macht bij het individu. Dit is Globe of cities.
Adorno likt mijn neus. Langzaam open ik mijn ogen en kijk in twee groene kattenogen. Adorno mauwt zacht als begroeting. “Maak je me alweer voor de wekker wakker”, verzucht ik en geef hem een aai. Boven Schaesbergerveld komt de zon op. Ik kijk op mijn iAssist. Bijna 5u. Ik open de deuren naar mijn balkon. De Prinsessenbuurt ligt er stil bij.
Op de hoek praten drie studenten op gedempte toon. Ik herken een meisje uit Chili de Santiago dat ik gisteren kort sprak in het Medialab. Ontwikkelt een prototype voor een zelfrijdende fiets samen met een lab uit San Francisco. Ze hebben vast de hele avond doorgehaald.
Ik zucht.
Internationaal werken is te gek, maar die tijdsverschillen blijven lastig. Via het balkon loop ik naar de keuken. Wat bessen, bramen en frambozen, zaden, havermout en rijstemelk. Hup, in de magnetron en klaar is het ontbijt. Adorno zoekt op het balkon de onzichtbare fluitende vogels.
De verleiding om buiten te genieten van de stilte is groot. Daar heb ik echt geen tijd voor. Om 6u college geven. Ik loop naar het scherm dat in mijn woonkamer hangt en tik er twee keer kort op.
‘Goedemorgen Theo’, zegt Marshall. Ik negeer zijn stem en tik mijn opdrachten gewoon in. Geen zin om te praten. Bestel een vegan deluxe sandwich bij Bread and More, vraag iAssist om mijn treinreis naar Keulen te plannen en bekijk de binnengekomen berichten.
Hein Bijvoet van Amsterdam School of Media vraagt of ik volgende week tijd heb om een ouderwets hoorcollege te geven over het mediagebruik in de jaren 1990. Ik glimlach. Hoorcolleges! Hein is nog steeds van de oude stempel.
Snel onder de douche. Zoek mijn kleding uit. Grivec Bros. jeans, Fred Perry shirt en lokaal geproduceerde schoenen van Ich Glaube uit Heerlerheide die afvalmateriaal uit oude televisies gebruiken.
Bijna 6u.
Ik vloek. Loop weer te veel te dralen.
Pak snel mijn VR-set, zelf gemaakt in het Medialab in Heerlen en maak contact met de server. Een minuutje later sta ik in een virtueel klaslokaal. Ik ben niet de eerste. Mijn studenten uit Montreal, Reykjavik en Kinshasha zijn er al. Daar is het nu midden in de nacht of heel vroeg in de ochtend. Gelukkig is met de implosie van natiestaten het globale tijdsysteem gewoon blijven bestaan. Rustig upload ik mijn collegemateriaal. Één voor één druppelen mijn studenten binnen. Om 6u is de groep bijna compleet. Ik start de sessie. “Welcome to this first workshop about Intervention Design. I’m Theo Ploeg from Heerlen School of Design and I’ll be your coach during this course.” Het door Google Scholar gratis geleverde en door het Medialab in Heerlen verder gefinetunde systeem vertaalt mijn woorden in tien verschillende talen.
En hé, daar is Valery uit Sydney ook. Ze zegt sorry. “Altijd te laat jij, terwijl het bij jou midden op de dag is. Zeker weer de tijd vergeten tijdens het surfen.” Ze lacht en stuurt me een video van haar laatste surfles.
Lesgeven in een virtueel klaslokaal is nog niet optimaal. Soms valt er een student weg en een van de 3d-videos die ik als lesmateriaal had uitgekozen werkt niet. Om 6.50u, iets later dan gepland neem ik afscheid van mijn studenten. Ik vraag iAssist om ze de opdrachten voor volgende week te sturen.
In de keuken maal ik versgebrande koffiebonen van Blanche Dael met mijn handmaler van Zassenhaus. Ik klik mijn Francis esspressomachine aan wacht tot die op temperatuur is. Buiten komt de omgeving langzaam tot leven. De Gringelflats zijn in trek. De architectuur uit de jaren 1950 is authentiek en doet liefhebbers denken aan de populaire Bauhaus-stijl.
Eenpersoonshuishoudens zijn normaal geworden. Sinds de invoering van het zevenjarenplan in 2020 waarin het koninkrijk Nederland langzaam wordt ontmanteld, is Heerlen een magneet voor creatieven. Niet alleen door de goedkope woningen en inmiddels internationaal geroemde street art, maar ook door het nieuwe Maankwartier waar twee keer per uur treinen naar Keulen, Amsterdam, Maastricht, Luik en Hamburg vertrekken en de creatieve kennishub die in 2018 klein van start ging op CREATE, het gebied rond het oude gebouw van Arcus in hartje centrum.
Met mijn ogen dicht slurp ik van mijn espresso. Betere is er niet. “Sorry dat ik stoor Theo, maar je hebt een spoedbericht van Goldsmith University”, doorbreekt Marshall de stilte. “Lees maar voor”, zucht ik. “dear Theo, please send us your proposal for a new MOOC about design in an imploding world before friday. have a nice day, Tina”, leest hij. Shit helemaal vergeten. “Marshall, maak een taak aan die luidt: opzet MOOC Goldsmith. Deadline donderdagavond.” “Natuurlijk Theo.”
Tijd om te gaan. Ik pak mijn PinqPonq rugzak en kijk of ik alles bij me heb. Dan geef ik Adorno een kus op zijn hoofd en trek de deur achter me dicht. Mijn vintage Raleigh racefiets uit 1977 staat staat voor de ingang van mijn flat. Niet afgesloten! Wat dom. Gelukkig is ie niet gestolen.
Via de spoorsingel en Groene Boord fiets ik naar de ingang van CREATE aan de Klompstraat. Mijn Raleigh neem ik mee naar binnen. De huismeester begroet me. Met de chip in mijn pols open ik de deur naar het Medialab. Er is nog niemand. Ik leg mijn tablet op tafel en vraag iAssist om er de laatste info op te zetten. Ondertussen neus ik in kleine bibliotheek met boeken over networked governance.
Als iAssist klaar is fiets ik naar het Betahuis waar mijn Buro Neue kantoor houdt. De twee stagiairs van Maastricht Academy of Media Design and Technology zijn al aan het werk. Zo zie ik het graag. Ze werken aan de nieuwe uitgave van Neuzeit, ons internationale tijdschrift over de theorie van design. In de lade van mijn bureau pak ik mijn MacbookAir.
Inmiddels vintage maar nog steeds functioneel. Bijna iedereen gebruikt tablets met spraak in plaats van een toetsenbord. “Ben je vanavond in Heerlen?” stuur ik een bericht aan Anne Vlaanderen die ons kantoor in Haarlem runt. “Ja, neem rond het middaguur de trein en ben er ruim voor de redactievergadering”, stuurt ze terug. “Fijn. Zie ik je straks.”
Neuzeit werkt met twaalf redacteuren die verspreid over de wereld werken aan nieuwe artikelen voor de papieren uitgave die tweemaal per jaar verschijnt. Papier is weer helemaal terug. Internet is inmiddels geïntegreerd in het Internet Of Things en wordt steeds minder gebruikt als massacommunicatiemiddel zoals het tot 2020 nog voornamelijk dienst deed.
Het is inmiddels 8.30u. Tijd om naar het station te gaan. Onderweg kom ik Harry Prenger tegen die sinds kort virtuele wandelingen langs de Heerlense street art organiseert. Schrijven doet ie ook nog. Zijn negatieve recensie van het optreden van Radiohead in O2-arena in Londen afgelopen weekend zorgde op sociaal medium Konnekt tot veel verontwaardiging. Sommige dingen veranderen nooit.
Harry begint een tirade over hoe al die elektrische auto’s het oergevoel van vrijheid kapotmaken. “Een motor moet bulderen”, slaat hij de armen ten hemel. Bij Coasters aan de Bongerd bestel ik een cappuccino met rijstemelk. Ik knik naar Barry Braeken, de burgemeester van Heerlen, die met zijn technology-team vergadert op het terras.
Mijn fiets zet ik in mijn persoonlijke fietskluis bij het Maankwartier. Daarna haal ik mijn eerder bestelde broodje op bij Bread and More en check met mijn pols-chip in bij de treinterminal. Ik check mijn reisgegevens. Ah, geen vertraging. Met een beetje geluk ben ik over een uur in hartje Keulen.
Het is een drukke bedoening op het treinstation van Heerlen. De trein van Luik, via Maastricht, naar Hamburg is net aangekomen. De treinen naar Eindhoven en Aken zijn het populairst: veel studenten en medewerkers van de technische universiteiten wonen in Heerlen omdat het er hipper, creatiever en authentieker is.
Heerlen is de ultieme creatieve netwerk-stad.
In de trein kies ik voor een privé-coupe. Wil nog wat werk verrichten en andere reizigers niet storen. Mijn tablet sluit ik aan op het wifi-netwerk. Tevergeefs zoek ik naar mijn VR-set. Waarschijnlijk in de woonkamer blijven liggen na mijn college vanochtend. Dan maar de VR-bril van de Keulse spoorwegmaatschappij gebruiken. Niet alle functies werken op de wat primitieve bril. Wordt dus improviseren. Met mijn handen scroll ik door de drukproeven voor de nieuwe uitgave van Neuzeit.
Ondertussen verschijnt er reclame aan de zijkanten van mijn beeld. Nu er geen landen meer zijn is er geen verbod meer op specifieke reclameboodschappen. Hilarisch zijn de promofilmpjes van de steden Amsterdam, Parijs en Londen die langzaam leeglopen. Ooit de hoofdsteden van het neoliberalisme met dito prijzen, nu plekken waar enkel ouderwetse dienstverlening overleeft.
Inkomend bericht van stoelenmaker Hans Widzel uit Dessau die een stoel voor me ontworpen heeft die bij mijn interieur past. Het ontwerp is klaar. Ik stuur Hans een bericht om hem te bedanken en vraag iAssist om hem te betalen en het bestand naar Fabrik te sturen, de 3d-print hub die geleid wordt door Jesse Kirschner. Massaproductie is zo goed als verdwenen. Elke middelgrote stad heeft een eigen fabriek waar producten worden gemaakt of geprint wanneer er vraag naar is. Die van Heerlen staat wereldwijd bekend. Soms rijden er mensen uit Zuid-Frankrijk naartoe om iets te laten printen of maken.
Bericht van Armen Avanessian, professor speculatieve filosofie aan de Freie Universität in Berlijn. Hij zag op YourMap dat ik op weg naar Keulen ben en is er ook. Tijd voor koffie? Tuurlijk, ik stuur hem een bericht en vraag iAssist, die mijn agenda beter kent dan ikzelf, om een afspraak te maken met zijn iAssist. Snel even contact maken met Gonzo (circus).
Hoofdredacteur Ruth zit in het zonovergoten kantoor in Brussel-Zuid al achter het scherm. Dat interview met Barber over de geweldsexplosies in de voormalige VS na het ineenstorten van de economie aldaar zal via VR moeten plaatsen. Barber zit vast in Austin, Texas en kan niet naar Europa vliegen. Zucht, ik haat VR-interviews maar in dit geval kan het niet anders. Ik laat iAssist een afspraak maken.
En daar is Keulen. Het imploderen van de natiestaat gaat in Duitsland wat minder makkelijk dan bij ons. De Keulse stadsmilitia is overal aanwezig. Toch voel ik me niet onveilig. Metro naar hallmackenreuther aan de Brüsselerplatz. Armen is er al. We begroeten elkaar hartelijk. Tijd niet in het echt gezien. We bespreken de situatie in de voormalige VS, verbazen ons over het gemak waarmee steden in Europa de leiding hebben overgenomen en blazen een lofzang over Copenhagen, Oslo, Stockholm en Helskinki die onlangs digitale democratie introduceerden: inwoners hebben continu inspraak. Zo dient een stad geleid te worden, vinden we. “De oude Griekse Polis is terug”, grapt Armen.
Door naar Kompakt, het bekende platenlabel voor elektronische muziek aan de Brabanterstrasse. Voor hun laatste releases willen ze graag videoclips maken die immersive zijn: de luisteraar dient er midden in te staan. Uiteraard komen ze dan terecht bij Heerlen School of Design. En ja, dat ik ze al jaren ken speelt wellicht ook een rol. Netwerken op basis van gedeelde passies en waarden is de standaard geworden.
Een paar uur later zit ik weer in de trein naar Heerlen. Het vegan deluxe broodje smaakt heerlijk. Ik blader door wat papieren tijdschriften die ik op het station in Keulen heb gekocht met bitcoins. Kan niet wachten op de redactievergadering van Neuzeit vanmiddag.
