6 Yıl Öncesine Mektup…
Görselde kendine sarılan bir ruh tıpkı ben. Daima kendine sarıl çünkü seni senden başka kimse anlayamayacak…
Eğer ellerimle o minik suratımı tutabilseydim kocaman birer öpücük verirdim kahverengi gözlerime. Çünkü gördükleri onu çok yordu bunu en iyi ben bilirim. Oturup uzun uzun anlatsam da hırçın olduğumu bilirim öğüt vermek yerine onu anladığımı söylerim. Gece kendi elleriyle saçını sevmesi yerine öncelikle ruhunu sevmesini isterim. Çünkü en çok yarayı oraya aldı. Beklentilerinden beklediklerinden en çokta değer verdiklerinden.
Maddesel şeyler olduğunda hep mutlu olacağım sanardı ama bilmezdi o en çok sevgiye aç olduğunu o yüzden hep başka yerlerde aradı. Kendini hep suçlardı daha iyi olamadığı daha güzel olmadığı için. Kendisini hiç sevmezdi de. Belki de sokaktan geçen kediyi daha çok severdi kendinden. Çünkü onun için aynadakinin önemi yoktu o hep kendi dışında herkese en iyi olmak için çabalardı. Başkalarının mutluluğu için var olmuştu. Öyle bildi öyle yaşadı. Başkalarının güler yüz tablosunda ancak bir çerçeve olabilirdi ama resmin kendisine dahil olamazdı. Ona o hakkı vermezlerdi. Yine de camı kırılsa bile içinde tutardı kimseye batmazdı kendine battığı kadar.
İyi davranılmak nedir bilmezdi. Ezilmeye alışmıştı. Herkesle gülerdi kendine söylenen şeylere. Kısa derlerdi zayıf, ufak ve bazen ileri gidip bacaksız derlerdi. Onlarla gülerdi ama içten içe hep üzülürdü. Başkasının güzellik standartlarına uymadığı için de aşağılandığı olmuştu.
Akrep geçer hızlı ölür saatler. Öyle de oluyordu. Duyduğum güzel bir şarkı sözüydü sanırım. Saatler öldü içimdeki çocuk yaşlandı ve toprak oldu. İnsan ölülerle konuşup kavga edermiş bunu öğrendim. Onu yeniden diriltme şansım olsaydı “Kendini neden sevmedin?” diye sarsardım eminim. Hayatta kendimi bulmak için tüm zamanımı boşluğa harcamış gibi hissediyordum bazen. Geriye dönüp baktığımda kocaman bir boşluk ve içimde ölen şeyler vardı. 18. yaşımda böyle hissederdim.
Bugüne dönüp baktığımda kendimi sevmelerim yine eksikti evet ama artık ezilmemeyi öğrenmiştim. Hep içimdeki benle konuştum. Artık bir kriterim vardı hayatta üzüleceğim şeylere karşı. Eğer gece kafamı yastığa koyduğumda yaptıklarım yüzünden uyuyamıyorsam sahiden sorun vardı ama eğer yoksa demek ki doğru yoldaydım.
Herkesin sırtında olan bıçaklar vardı. Benimse bulutlarda salıncağına asılan hayallerim. Şimdiki yaşıma kadar zar zor çözdüm bazılarını öğretti hayat bana da herkes gibi.
Büyüyünce geçecek mi derdin. Büyüdükçe geçmedi belki çoğaldı ama başa çıkmayı öğrendin. İçerilerde bir yerlerde rahat uyu. Başardık istediğimiz o güçlü insan olduk.
Şimdi yanımızda olanlar bana hayretle bakıyor. Bu dik duruşu tehdit olarak algılıyorlar. Hatta eski sessiz haline ne oldu demeye cüret edenleri bile oldu. Sadece kinimi uyutuyordum demek istedim.
İnsanları gördükçe akıllandım demek istedim. Ama sonra bizi hiçbir zaman anlamayacaklarını bildiğim için hep sana sarıldım. 6 yıl önceki ben. Seni çok seviyorum. Bana kattığın öğrettiğin merhamet için sana minnettarım.
Yine klasik olduğu gibi sevdiğim bir parçayı bırakmadan son veremeyeceğim. İkimiz de bunu çok severdik…
