การให้ vs หว่านพืชหวังผล
ช่วงนี้ผมได้มีโอกาสมาทบทวนความแตกต่างระหว่าง 2 คำนี้
การให้
ถ้าจะให้อะไรใคร แล้วมาเสียใจภายหลัง ก็ได้บุญแค่ครึ่งเดียว – เจ้ปู
เป็นคำที่เจ้ปูเคยแบ่งปันไว้กับผมเมื่อนานมาแล้ว ซึ่งทำให้ผมได้เห็นมุมมองใหม่เรื่องการให้
ผมได้เรียนรู้ว่า ถ้าเราให้อะไรใคร แล้วเราเสียดาย, เสียใจภายหลัง หรือเกิดความผิดหวังใด ๆ จากการให้ครั้งนั้น นั่นแปลว่า เรากำลังหยิบยื่นการให้แนบไปกับความคาดหวัง
ถ้ามีการคาดหวัง การให้ครั้งนั้น ก็จะเข้าใกล้คำว่า “หว่านพืชหวังผล” มากกว่าการให้เฉย ๆ
เมื่อก่อนเวลาผมให้ ผมก็ให้พร้อมกับความคาดหวังเสมอ โดยเฉพาะตอนให้ยืม ผมหวังว่า
ผู้ยืมควรจะพยายามคืนด้วยความตั้งใจที่เทียบเท่ากันกับตอนมายืม – จั๊วะ
เช่นตอนมายืม สามารถขับรถมารับของที่บ้านผมกับมือได้ ตอนคืน ก็ควรจะขับรถมาส่งของคืนผมกับมือได้
ถ้าส่ง grab มา ผมก็ผิดหวังหน่อย ๆ ถ้าคืนไม่ตรงเวลา ก็ยิ่งผิดหวังไปใหญ่ ยิ่งถ้าไม่แสดงความกระตือรือร้นที่จะคืนเลย ปล่อยให้ผมต้องคอยทวงเอง วันหลังผมก็ไม่อยากให้ยืมแล้ว
หรือตอนให้อย่างอื่น บางทีผมก็แอบคาดหวังว่าเค้าจะขอบคุณ หรือชอบของที่เราให้โดยที่ไม่รู้ตัว มารู้ตัวอีกทีก็ตอนผิดหวัง ถึงได้ย้อนดูตัวเองแล้วเห็นว่าเคยแอบหวังอะไรไว้
เดี๋ยวนี้ เวลาผมจะให้ ผมมักจะจินตนาการว่าคนรับตอบสนองกับการให้ในรูปแบบต่าง ๆ เช่น เอาไปทิ้ง, ให้คนอื่นต่อ, ขอบคุณ หรือตอบแทนในรูปแบบต่าง ๆ แล้วค่อยตัดสินใจให้ เพื่อให้มั่นใจว่า การให้ครั้งนั้น คือการให้โดยไม่หวังสิ่งตอบแทน
ต้องขอบคุณเจ้ปูที่เปิดโอกาสให้ผมเห็นมิติใหม่ของคำว่า “ให้” ผมไม่ให้พร่ำเพื่อเหมือนแต่ก่อน แต่การให้แต่ละครั้งก็เต็มใจขึ้น ซึ่งพลอยทำให้ชีวิตผมสงบสุขขึ้นตามไปด้วย
ขอบคุณเจ้ปูจริง ๆ ครับ! ^/\^
