ความสามารถ
วันก่อนผม co-train Mastering LeSS Basic กับเจน แล้วมีโอกาสได้แบ่งกันเรื่อง pair programming กับผู้เข้าร่วม หลังจากแบ่งปันเสร็จ ผมก็สรุปให้ผู้เรียนว่า
ผมเคยเขียนบทความที่แยกแยะรูปแบบการ pair programming ออกเป็น 4 แบบ และวันนี้เราจะมาเจาะลึก 2 รูปแบบย่อยของ driver-navigator ที่เหมาะกับเวลาที่เราต้องการถ่ายทอดความชำนาญจาก navigator ไปสู่ driver กัน
โกเลม-navigator เหมาะจะแบ่งปันความรู้และทักษะ โกเลมเหมือนหุ่นกระป๋องที่ไม่คิดเลย รอรับคำสั่งจาก navigator อย่างเดียว เนื่องจากรูปแบบนี้เหมือนการให้ navigator ทำงานด้วยปาก โดยมี driver คอยพิมพ์ให้ driver จะได้จดจำทักษะด้วยร่างกายเป็นหลัก อาจจะได้ความรู้ด้วยถ้าหมั่นถามเวลาตามไม่ทัน แต่จะยังไม่ค่อยได้ความมั่นใจเพราะ ownership ของงานยังอยู่ในมือ navigator เป็นหลัก
ส่วน driver-ศาลพระภูมิ เหมาะจะแบ่งปันความมั่นใจมากกว่า เพราะรูปแบบนี้ driver คิดและทำด้วยตัวเองแล้ว navigator เป็นเหมือนศาลพระภูมิคืออยู่เป็นที่พึ่งทางใจเป็นหลัก navigator จะขยับแค่ 2 กรณีคือ หยุด driver ก่อนจะมีอันตราย เช่น สร้างความเสียหายที่เอากลับมาไม่ได้ หรือ ตอบคำถามของ driver เมื่อ driver ถาม การทำแบบนี้จะเหมือน driver ได้ฝึกทักษะและความมั่นใจ (เพราะได้ทำงานเอง) ด้วยองค์ความรู้ในหัว navigator พอทำงานด้วยรูปแบบนี้สักพัก driver ก็จะมั่นใจเพียงพอที่จะทำทักษะนั้นด้วยตัวเอง
ความมั่นใจ 2 แบบ
จริง ๆ แล้วความมั่นใจแบ่งออกเป็น 2 ส่วนย่อยอีก คือ ความมั่นใจที่ผมมีให้ตัวเองแสดงความสามารถนั้น ๆ และความมั่นใจที่ผมได้รับจากคนอื่น ๆ ในสังคมนั้น ๆ ให้แสดงความสามารถนั้น ซึ่งส่วนใหญ่จะมาในรูปแบบของสิทธิ์ในการเข้าถึงงานนั้น ๆ
สรุปแล้วเมื่อไหร่ที่ผมได้รับสิทธิ์ให้ทำ เมื่อนั้นแปลว่าผมได้รับความไว้วางใจให้ลองทำทักษะนั้น ๆ แล้ว
สรุป
การถ่ายทอดทักษะเป็นรายละเอียดเล็ก ๆ ที่สำคัญ ผมพบว่าถ้าเราใช้รูปแบบการ pair ที่เหมาะสมกับสถานการณ์ ประสบการณ์การถ่ายทอดทักษะก็จะราบรื่นขึ้น ส่งผลต่อให้การทำ cross-skill หรือ re-skill ของผู้คนในองค์กรง่ายขึ้น ซึ่งเพิ่มความยืดหยุ่นในการจัดทีมและนำไปสู่ความคล่องตัวขององค์กรต่อไป
บทความที่เกี่ยวข้อง
