งานโค้ชคืองานศิลปะ และ ศิลปะมันต้องใช้เวลา

ผมได้มีโอกาสได้อ่านหนังสือเล่มหนึ่ง ของ คุณรวิศ หาญอุตสาหะ ที่ชื่อว่า super productive ถ้าผมจำไม่ผิด น่าจะเป็นหนังสือที่รวบรวมเรื่องราวใน podcast ของเค้า ในช่วงท้ายๆ จะมีบทหนึ่ง ที่กล่าวถึงการ coaching และมี คำกล่าว อันหนึ่งที่ผมชอบมากคือ “งานโค้ชคืองานศิลปะ และ ศิลปะมันต้องใช้เวลา” ซึ่งมันค่อนข้างสะกิดต่อมอะไรบางอย่างในตัวผม เนื่องจากตอนนี้ ผมผ่านงานโค้ชมาได้สักระยะหนึ่งแล้ว คำกล่าวนั้นสำหรับผมแล้ว มันเป็นจริงเอามากๆ

เรื่องมันมีอยู่ว่าในตอนแรกๆที่ผม เข้ามาทำงานเป็นโค้ช ผมมีอุปสรรคมากมายหลายอย่าง โดยเฉพาะการสร้างคน ซึ่งในบางทีมันไม่ได้เป็นดั่งใจเราเสมอไป เช่น เราเคยบอกไปแล้วนะเรื่องนี้ ยังต้องบอกอีกเหรอ เคยสอนแล้วนะแล้วทำไมมันยังเป็นแบบนี้ บราๆ (ตอนนี้ผมไม่คิดแบบนี้แล้วนะครับ 😉)

ซึ่งตอนแรกๆ ไม่เข้าใจเลยนะ กลับมาทบทวนตัวเองก็บ่อยครั้ง สุดท้ายแล้ว มีช่วงหนึ่งได้ไปปรึกษาพี่ที่สนิทมากๆ ท่านหนึ่ง(คุณพี่ พงษ์ศักดิ์) ได้ให้คำแนะนำที่ดีมากๆ พี่เค้าบอกว่า

“การเป็นโค้ช คุณต้องทำสิ่งที่เคยทำซ้ำแล้วซ้ำอีก แนะนำสิ่งที่เคยแนะนำซ้ำแล้วซ้ำอีก พูดในสิ่งที่เคยพูดซ้ำแล้วซ้ำอีก คุณต้องมีความอุตสาหะ ถ้าคุณต้องการจะช่วยเหลือทีม คุณหลีกเลี่ยงเรื่องพวกนี้ไม่ได้”

เอาจริงๆมันทำให้ผมมีสติและตาสว่างเลยนะ สิ่งหนึ่งที่มันสะกิตใจผมคือ ถ้าเราจะทำอะไรให้นึกเสมอว่าเราไปช่วยเหลือเค้า ความเหนื่อยทุกอย่างมันจะลดไปครึ่งนึง ผมชอบคำนี้มาก คำว่า

“ช่วยเหลือ”

ซึ่งมันเป็นคำที่ผมได้ยินจากพี่รูฟ(พี่ที่ผมยึดเป็นแบบอย่างเสมอมา) บ่อยมากๆ ก็นั้นแหละครับแค่อยากจะบอกว่า ถ้าใครที่อยากจะทำงานทางด้านนี้ ต้องใช้เวลาเป็นเครื่องทดสอบนะกว่าจะเห็นผลลัพธ์ มันไม่ได้เห็นของได้ทันทีทันใจอย่างอาชีพอื่นๆ

ปัจจุบันผมได้ยึดถือและเอาเรื่องนี้ มาเป็นเครื่องทดในใจเสมอ เวลาจะพูดคุยกับทีมหรือพูดคุยกับใคร สุดท้ายแล้วเรื่องบางอย่างมันต้องใช้เวลา และ จังหวะของมันครับ

ขอบคุณครับ :)