จะฝืนไปทำไม
ผมไปเรียนเต้าเต๋อจิงมา ได้ข้อคิดหลายอย่าง สิ่งหนึ่งที่เปลี่ยนแปลงคือ เมื่อผมเจออะไรขัดใจ ผมถอยมาดูไกล ๆ บ่อยขึ้น ส่งผลทำให้ปล่อยวางง่ายขึ้นด้วย ด้านล่างจะเป็นนิทานเปรียบเปรยที่ผมอยากแบ่งปันเท่าที่จำได้
ลองจินตนาการว่าเรากำลังมองโซดาเย็น ๆ ในแก้วใสใบหนึ่งที่มีฟองมากมาย ลองจินตนาการต่อว่าเราสามารถได้ยินเสียงฟองอากาศเหล่านี้ได้ แล้วเราได้ยินฟองหนึ่งตะโกนบอกฟองที่อยู่ด้านล่างตัวเองว่า ชั้นจะขึ้นไปข้างบนให้เร็วกว่าเธอ เธอตามชั้นไม่ทันหรอก ชั้นเกิดมาเพียบพร้อมกว่าเธอมาก ขณะเดียวกันก็ได้ยินเสียงฟองด้านล่างบ่นว่า ชีวิตชั้นสิ้นหวังเหลือเกิน เกิดมาไม่มีต้นทุนอะไรเลย แล้วชั้นก็ไม่มีวันประสบความสำเร็จก่อนฟองด้านบน แล้วไม่กี่วินาทีต่อมา ฟองทั้งสองก็ขึ้นไปถึงผิวน้ำแล้วก็แตกหายไป
พอเห็นแบบนี้ ผมก็อดคิดไม่ได้ว่า พวกฟองที่มีชีวิตอยู่ได้เพียงไม่กี่วินาที ทำไมไม่ใช้ช่วงเวลาเล็ก ๆ นี้ให้คุ้มค่า ให้มีความสุขนะ จะแข่งขันกันทำไม จะดิ้นรนทำไม จะฝืนตัวเองทำไม ซึ่งทำให้นึกถึงครึ่งแรกของเต้าเต๋อจิงบทที่ 5 ที่ Gai-Fu Feng, Feng Jia-fu และ Jane English แปลไว้ว่า
Heaven and Earth are impartial;
They see the ten thousand things as straw dogs.
The wise are impartial;
They see the people as straw dogs.ฟ้าและดินนั้นไม่เข้าข้างใคร
เขามองสรรพสิ่งดั่งหุ่นฟาง
ผู้ทรงปัญญา (คนฝึกเต๋า) นั้นไม่เข้าข้างใคร
เขามองผู้คนดั่งหุ่นฟาง
ลองจินตนาการว่าฟ้าดินที่อายุเป็นล้าน ๆ ปี มองมนุษย์ ก็น่าจะเห็นเหมือนกับเราที่มองฟองโซดาที่คงรูปอยู่แค่แปปเดียว
พอผมเห็นแล้วว่าชีวิตมันสั้น ก็เริ่มเห็นสิ่งที่อยากจะเติมเข้ามาในชีวิต และมองเห็นสิ่งที่อยากจะละวางมากขึ้น แล้วคุณหล่ะ เป็นเหมือนผมไหมครับ?
