Beata Sosnowska o projekcie pomnika „Pudełko społeczne”
O projekcie:
Koncepcję swojego pomnika oparłam na rozważaniach Fem Fundu, dotyczących roli feminizmu, jaką odegra w tworzeniu nowej wspólnoty obywateli w Polsce w roku 2060. Podczas tej lektury wyłoniła mi się wizja społeczeństwa solidarnego, opartego na takich wartościach jak CZUŁOŚĆ, TROSKA i WRAŻLIWOŚĆ. Wyobraziłam sobie miejsce, w którym każdy czuje się bezpiecznie i może liczyć na uwagę drugiej osoby wiedząc,
że otrzyma od niej czynne wsparcie. Kolejną ścieżką, która poprowadziła moją wyobraźnię, była obecna sytuacja protestów ulicznych sprzeciwiających się orzeczeniu Trybunału Konstytucyjnego zabierającego kobietom prawo do aborcji. Zobaczyłam sytuację, w której kobiety, różnego statusu społecznego i ekonomicznego, normatywne i nienormatywne, w różnym wieku oraz mężczyźni, również z różnych środowisk, solidarnie wyszły i wyszli na ulice manifestując swój sprzeciw. Ponieważ mieszkam w Warszawie mogłam obserwować, jak ulice ogromnej aglomeracji stają się mrowiskiem,
w którym tłumy ludzi w nowej, organicznej strukturze rozprzestrzeniają się w różnych kierunkach, manifestując swoją wspólnotowość i swoje hasła napisane odręcznie, na kawałkach kartonów. Wyglądało to tak, jakby odśrodkowa siła w postaci obywatelskiego gniewu rozerwała społeczne pudełko, w którym upakowane zostały narzucane odgórnie ograniczenia, zakazy, stereotypy, podziały i ramy społeczne. Karton, który z ograniczającego pudełka po rozerwaniu staje się narzędziem rewolucji społecznej stał się materializacją głosu jednostki, dążącej do obalenia tych ograniczeń i stereotypów. Każdy pojedynczy głos brzmiał tak samo istotnie i przejmująco.
Tworząc pomnik potraktowałam pudełko jako metaforę procesu transformowania społecznego. Rozwój społeczeństwa to nieustająca dekonstrukcja społecznego pudełka i ten proces dekonstrukcji chciałam przedstawić. Pomnik jest zbudowany z kartonów, tych samych , które używane są na protestach jako broń przeciwko policyjnym pałkom
i narzędzie służące do wyrażania głosu jednostki. Będąc z kartonu, tak, jak transparenty z protestów, tworzy nową rzeczywistość, która nie jest żadną ramą i stanowi nieustający rozwój. W nowej rzeczywistości wyobraziłam sobie ludzi, których postulaty są skierowane do konkretnego człowieka i do jego konkretnych potrzeb. Dlatego osobom z obecnych protestów dałam pełne troski hasła, które mogłyby padać w 2060 roku.
Słowa, bo one także budują czyny, przepełnione wrażliwością na drugą osobę będą integralną częścią nowego społeczeństwa, gdzie słabszy będzie mógł liczyć na pomoc tego silniejszego, każda, każdy i każde będzie mogła, mógł i mogło powiedzieć: „Mój kraj, to przestrzeń, w której czuję się bezpiecznie”.
Beata Sosnowska
Artystka interdyscyplinarna. Jej tworzywem jest rysunek, w którym często odwołuje się do innych form wyrazu takich, jak: słowo, film, fotografia i malarstwo. Na swoim koncie ma działania performatywne, które prezentowała m.in. na WRO’05, w Stoczni Gdańskiej, BWA Zielona Góra, BWA Łomża, CSW Łaźnia, galerii Lokal 30, Galerii Żak oraz
na Generatorze w ramach Malta Festiwal Poznań. Autorka multimedialnego tomiku poezji „W cieniu szumiących wind”. W latach 2012–2015 współtwórczyni kolektywu rysujących dziewczyn Dream Team. Obecnie eksploruje komiks jako formę sztuki i komunikacji. Prowadzi warsztaty komiksowe w środowiskach osób wykluczanych społecznie takich
jak więźniarki, osoby starsze i osoby LGBTQ. Na swoim koncie ma antologię własnej twórczości „Stworzenie”, Wydawnictwo Granda oraz komiksu społecznego „Zeszyciki prowincjonalne”, „Pytam: dlaczego?”, wydanych w formule selfpublishing.
Pomysłodawczyni antologii „Krew”, Centrala, stworzyła komiksowe plansze
w albumie „Bez różnicy płci. Historia walki o prawa polityczne kobiet” Fundacji STER.
W swoim dorobku ma liczne publikacje w antologiach, zinach oraz w czasopismach i gazetach, w tym między innymi: Ha!art, Centrala, Timof Comics, Gazeta Wyborcza, Magazyn Pismo, Przekrój, magazyn Non/Fiction, Zeszyty Komiksowe, Replika, publikuje w francuskim piśmie La Revue LGBT BD. Współpracuje z organizacjami feministycznymi i pozarządowymi. Jest autorką rysunków do wystawy „Nasze bojownice. 100-lecie praw wyborczych Polek” (2018) organizowanej przez DSH i Fundację STER. Mieszka i pracuje w Warszawie.
Więcej o projekcie #OdNasZależy “Polska 2060” na stronie kampanii Organizacje społeczne. To działa!
