Kostüm Odasından Yazıyorum
Kendimden öyle uzak bir yerdeyim ki. Bunu nasıl tarif ederdim “ben” işte onu bile bilemiyorum.
Bulur ve bilirim belki düşünsem ama düşünmeye başlayamıyorum.
İnsan bazen sanki kendi olarak var olabilmekten daha önemli bir şey varmış gibi kendini rafa kaldırıp yaşamına devam edebiliyor günlerce. Kendinden başka bir şeylerin, birilerinin kostümünü giyip her gün saatlerce o kostümle durabiliyor. Günde yaklaşık 5 defa kendime uğrayabildiğim bir yer var. Tüm parıltılı kostümleri kendi isteğimle çıkartabiliyorum üzerimden orada, içtenlikle. Hiç birine ihtiyacım olmadığını anlıyorum, ne altın sarısı pullu olana ne de diğer lacivert kadife olana. Bir kenarda durabilirler çünkü onlarsız çok daha iyi nefes alıyorum. Belki bir gün onları bir daha hiç giymemek üzere kostüm odasında bırakabilirim. Ne güzel olurdu, hayal etmek bile ferahlattı. Neden mi? Çünkü kendim olabildiğim anlar nefesimin dahi değiştiğini hissediyorum.
Hani kendimden çok uzaklaştığımdan bahsetmiştim. Kendimden çok çok uzaklaştığım zamanlarda dahi bu bahsettiğim kendime uğrayabilmek imkanı beni rahatlatıyor. Belki ben büyüdükçe kalbim de büyür ve güzelleşir, bir bakarsın kostümler küçük gelir, kalbimin güzelliği kostümlerden taşar ve sarı pulların üzerini örter. Ben de sadece kendim olarak yaşamıma devam edebilirim.
Hande Nur Manici
