Hier komt club telex
Een plek die garant staat voor spannende avonturen, die bouw je volgens de Amerikaanse filmgeschiedenis best op een Indiaanse begraafplaats. Als dat waar is, valt het nieuwe gebouw van jazz, pop en muziekproductie in de Paddenhoek alleszins wat mager uit. In een nu gesloopte dienstwoning verbleef ooit de conciërge van de Bank van de Arbeid en in de jaren 1960 werden in het huidige pand belastingen geregistreerd. Best eng voor diamantairs dat laatste, maar een muzikant haalt er doorgaans zijn schouders niet voor op.
Nu ja, wij zijn gelukkig geen Amerikaanse horrorregisseurs. Dat die verwaaide conciërge van hierboven hooguit een ontoonvast gefloten versie van de Internationale op zijn repertoire had, hoeft zeker geen schaduw op het muzikale heden te werpen. Sterker nog, we maken de geschiedenis gewoon zelf. En hoe die ambitie beter kracht bij te zetten dan met een gloednieuwe concertzaal, waar zowel studenten als bands uit het professionele veld te gast zijn. Wat de programmatie betreft, zal naast de vakgroep zelf ook Gent Jazz en Jazz Lab Series een inbreng hebben.
Uiteraard moet het kind ook een naam hebben. Aangezien noch die vermaledijde conciërge, noch het ambtenarenkorps van weleer tot een betekenisvolle naam inspireerde, ging de vakgroep het in een roemrijker stukje geschiedenis zoeken. Ziedaar: club telex! Coördinator Gert Keunen legt uit waar de naam precies naar verwijst.
Gert Keunen: Het Belgische trio Telex was in de jaren tachtig een pionier van de electropop. Het was het project van Michel Moers, Dan Lacksman en Marc Moulin. Het is vooral Moulin die de ware verpersoonlijking is van waar onze vakgroep muziekproductie/jazz/pop voor staat. Hij was in alle drie de domeinen thuis en was zonder meer een bruggenbouwer. Net wat wij als opleiding ook willen zijn, en waarvoor club telex zonder meer een platform is.
Het is vooral Moulin die de ware verpersoonlijking is van waar onze vakgroep muziekproductie/jazz/pop voor staat. Hij was in alle drie de domeinen thuis en was zonder meer een bruggenbouwer.
Marc Moulin was een rasechte jazzmuzikant. Als een van de eersten speelde hij eind jaren zestig jazzrock (in een band met Philip Catherine) en daarna avant-garderock met Aksak Maboul. In de jaren zeventig was hij met zijn groep Placebo een van de weinige overtuigende en avontuurlijke jazzfunkmuzikanten in de Benelux. In de jaren tachtig ging hij richting electropop: met Telex was hij het Belgische antwoord op Kraftwerk én een voorloper van de later elektronische dansmuziek. Telex bracht lichte pop en elektronica samen, met een flinke portie humor en zelfrelativering. ‘Moskow Diskow’ was hun grootste hit, maar hun poging in 1980 om laatste te worden op het Eurovisiesongfestival mislukte helaas (ze werden voorlaatste…).
Toen Moulin rond 2000 zelf de fusie maakte tussen jazz en house, was dat voor hem een logische stap en werd meteen duidelijk waar St. Germain de mosterd haalde. Door zijn jazzachtergrond te vertalen naar house was hij de ‘missing link’ tussen heden en verleden. Niet toevallig werd zijn jazzhouse uitgebracht op het prestigieuze jazzlabel Blue Note. Marc Moulin was ook producer voor anderen (Jacques Duvall, Lio, Viktor Lazlo, Anna Domino), schreef columns en toneelstukken, was muziekjournalist en radiomaker. In 2008, op 66 jarige leeftijd, riep kanker die indrukwekkende lijst activiteiten een halt toe. Maar zijn erfenis, zijn veelzijdigheid en zijn artistieke visie leven verder in club telex!
