De 20 van 2020: Loulou João
Loulou Joã creëert een digitale wereld waarin alles zo candy coated, plastic en squishy is dat onderwerpen zoals mentaal welzijn en raciale vooroordelen er bespreekbaar worden. Konden we maar naar haar wereld verhuizen!
Hoe zou je jezelf voorstellen aan mensen die je werk nog nooit hebben gezien?
Via mijn alter ego Polly Focket probeer ik te onderzoeken wat het juist betekent voor mezelf om Afropean te zijn. Hoe mijn identiteit vorm gekregen heeft door mijn omgeving, door mijn positie in de samenleving en door bepaalde levensveranderende ervaringen. Hiervoor creëer ik mijn eigen digitale wereld uit een mengelmoes van pastel en candy coated plastic squishy objecten, symbolen en figuren. Deze omgeving fungeert als mijn safe space waar ik de kans krijg om mezelf ten volle te uiten en dieper in te gaan op onderwerpen zoals mental health en racial prejudice en hoe deze invloed hebben op de vorming van het zelfbeeld. Het is een alternatieve realiteit waar Polly Focket volledig tot zichzelf kan komen en hopelijk iets doet bewegen bij de toeschouwer waardoor ze zich meer open durven te stellen en er bepaalde zaken meer bespreekbaar worden.
Hoe ben je in de creatieve wereld beland?
Tot mijn 10 jaar was ik enig kind en moest ik me dus zelf bezighouden. Dit deed ik door constant projectjes op te starten, in de tuin een mierendorp te bouwen, boekjes maken of voor mezelf een heksenkleed naaien. Dus qua creativiteit zat het wel goed. Toch was mijn plan om iets wetenschappelijks verder te doen, in het middelbaar deed ik ook t.em. de 2e graad biotechnische wetenschappen. Maar tijdens mijn tienerjaren had ik zeer moeilijke periodes op vlak van mentale gezondheid. Toen merkte ik ook hoe onbespreekbaar dit eigenlijk is en hoe oncompatibel het kan zijn in een productiegedreven maatschappij.
Wie of wat inspireert je?
Ik merk dat ik vaak teruggrijp naar dingen die me as kind fascineerden zoals late jaren ’90 en begin 2000s speelgoed zoals Polly Pocket en My little Pony alsook de vibe van de cartoons uit die tijd, The Powerpuff girls, Cow & Chicken, enz.
Daarnaast haal ik ook veel uit bepaalde lectuur. Ik las de voorbije maanden Fearing the black body van Sabrina Strings, White fragility van Robin Diangelo, The black Atlantic van Paul Gilroy en Why I’m no longer talking about race van Reni Eddo-Lodge.
Voor de rest haal ik mijn inspiratie uit het dagelijkse leven (the good & the bad) en internet pop culture.
Waar zoek je naar in goed werk?
Voor mezelf vind ik het belangrijk dat mijn werk authentiek is, in de zin dat het vanuit mezelf moet komen en een gevoel of gemoedstoestand moet reflecteren. Ook probeer ik een bepaalde speelsheid in mijn werk te steken. Dit kan door frisse kleuren of materialiteit, maar ook door het onderwerp waar ik mee bezig ben. Daarnaast vind ik een eigen beeldtaal zeer belangrijk. Je moet kunnen zien van wie het komt, dit slaat terug naar die autenticiteit.
Waar werk je momenteel aan?
Momenteel ben ik bezig met mijn digitale realiteit tot in de puntjes uit te werken. Alles moet kloppen en steek houden, al is het voor mezelf. Ik werk met complexe en abstracte concepten rond identiteit, interdimensionale realiteiten en de Afropean experience. Ik besef ook dat het moeilijk is om dit over te brengen naar een groot publiek. Daarom is het belangrijk om bepaalde motieven te hebben die eigen zijn aan mijn beeldtaal zodat mijn werk als een soort rebus gelezen kan worden.
Daarnaast doe ik ook commissiewerk, wat voor mij een leuke uitdaging is om mijn wereld toe te passen op de wensen van een opdrachtgever zonder mijn eigenheid te verliezen. Laatst heb ik een background gemaakt voor Zoom in opdracht van Dropbox en momenteel ben ik bezig aan een comic voor Cold Cuts Magazine over hoe social media platformen zoals instagram een trigger kan zijn voor body dysmorphia.
Wat is het beste dat jou al is overkomen sinds je start als creative?
Enkele maanden terug heb ik enkele sjaals uitgebracht die zeer goed onthaald werden. Het is leuk als mensen enthousiast worden van je werk en deze dan ook nog eens met plezier in hun dagelijkse leven gebruiken. Het is ook grappig om mensen hiermee te zien rondlopen in het straatbeeld, zonder dat ze mij herkennen. Dan loop ik daar wat te giechelen aan de overkant van het straat. Of hoor ik van vriendinnen hoe iemand lovend praat over mijn werk. Dat doet me echt veel als mensen een link voelen met mijn werk.
Wie zou je droomklant zijn?
Er zijn zo veel dingen waarvan ik hoop deze ooit te bereiken. Maar als ik aan één iets specifiek moet denken dan zou het wel een bumper zijn voor Adult Swim en Cartoon Network.
Welke raad zou je aan andere beginnende creatievelingen geven?
Geloof in jezelf! Je kan alleen maar hard werken, alles van jezelf geven en de rest komt wel. Passie spreekt en is nog eens aanstekelijk ook.
Dan zou ik graag nog meegeven dat het nooit te laat is om iets nieuws te leren. Neem elke opportuniteit om je ergens in te verdiepen en jezelf te verbeteren. En als laatste push jezelf, ga uit je comfortzone want enkel dan kan je groeien.
Nieuwsgierig? Bekijk Loulou’s werk op:
@louloujoao, @sadbiscuitstudio, https://www.sadbiscuit.com en @openvrt
