บูรณะพระสถูปที่ภูฏาน

ทำไมต้องที่นี่… การเดินทางด้วยเครื่องบินแบบ ATR42–600 สองใบพัดในสภาพอากาศที่แปรปรวนได้ตลอดเวลา ลมแรง หมอกหนา และสนามบินที่มีรันเวย์สั้นที่สิ้นสุดทางคือเขาอีกซีกหนึ่ง. และยังต้องนั่งรถไปกลับรวม 10 ชั่วโมงผ่านถนนริมเขา/เหว อีกหลายร้อยหรือพันโค้ง เป็นเรื่องที่ไม่ง่ายเลยสำหรับคนเมืองอย่างเรา แต่เราก็ไปกันถึงที่นั่น

แม้ว่าระหว่างทางเราจะมีแอบหวั่นๆกับการเดินทางบ้าง แต่เชื่อว่าผู้ร่วมเดินทางก็มีศรัทธาและความเชื่อ ว่าทุกอย่างจะผ่านไปได้ด้วยดี

และเมื่อเราถึงที่หมาย เราทุกคนต่างพูดเป็นเสียงเดียวกันว่า สวยงามจริงๆ คุ้มแล้วที่ได้มา อาจจะไกล แลดูลำบาก แต่เมื่อเห็นสถูปที่บูรณะเสร็จ รอยยิ้ม การต้อนรับของชาวบ้านแล้ว ผมว่าเราหลายคนก็อดยิ้มไม่ได้

ศรัทธา ความเชื่อ รวมไปถึงความไม่บังเอิญที่ส่งผลให้เราได้มาร่วมในการเดินทางครั้งนี้ และการที่กองบุญฯได้รับเป็นเจ้าภาพพร้อมกับพระอาจารย์ฯในการบูรณะสถูปอายุกว่า 600 ปีในสถานที่ๆ เราน่าจะเป็นคนไทยกลุ่มแรกที่เข้าไปถึง คือสิ่งที่ทำให้เราได้ไปอยู่ ณ จุดนั้น

ณ เวลาใดเวลาหนึ่ง การตัดสินใจทำในสิ่งใดสิ่งหนึ่ง จะส่งผลต่อหลายๆสิ่ง เพราะทุกอย่างเชื่อมโยงกันทั้งสิ้น

ภาพนี้ถ่ายได้ระหว่างที่รถกำลังเคลื่อนออกจากบริเวณพิธีเพื่อกลับไปที่โรงแรมในเมือง Trashigang เพราะว่าเริ่มเย็น ตอนกดชัตเตอร์ ไม่ได้คิดอะไรมาก แค่อยากได้ภาพโดยรอบ เพราะยังไม่ได้ถ่ายไว้ แต่พอมาดู ก็เห็นเหมือนแสงอาทิตย์ยามเย็นกำลังส่องลงมาที่องค์สถูป

ความเชื่อ และ ศรัทธา …

27°06'27.6"N 91°27'20.0"E

https://goo.gl/maps/9fyxLpYhRRrwh53t6

(พิกัดที่ได้จากภาพถ่าย)

#photojournal