ที่ได้มาโดย ชอบ-ทำ

10 มิถุนายน 2558, วันเดียวกันนี้เมื่อ 2 ปีก่อน

พิธีกร: “พีชอยากจะฝากคำแนะนำอะไรถึงน้องๆที่อยากจะมาเรียนแบบพีชหรืออยากจะทำอะไรแบบนี้บ้างมั้ยคะ?”

เราจำคำตอบที่เราพูดออกไปในตอนนั้นไม่ได้หรอกครับ เอาจริงๆ ก็ไม่น่าจะเรียกได้ว่าเป็นประโยคเลยด้วยซ้ำไป เราจำได้แค่ว่า สติเราหลุดทันที เพราะมันเป็นคำถามที่เราก็ไม่เคยถามตัวเองมาก่อนเหมือนกัน และนั่นก็กลายเป็นการตอบคำถามที่แย่ที่สุดครั้งนึงในชีวิตเลยก็ว่าได้…

สุดท้าย คำถามนั้นก็ไม่ได้ถูกนำมาออกอากาศ…

วันนี้ เฟซบุ๊คขึ้นมาเตือนความจำ แล้วก็ชวนให้นึกถึงว่า “เออ! เรามาอยู่ตรงนี้ตอนนี้ได้ยังไงวะ…”

เท่าที่นึกออก จุดเปลี่ยนใหญ่ๆก็คงเป็นตอนที่แบกเป้ออกไปเข้าค่ายครั้งนั้นนั่นแหละนะ…

18 ปีก่อน

ไม่นานหลังจากที่ได้ไปสอบแข่งคณิตศาสตร์รายการหนึ่ง ที่บ้านก็มักจะได้รับ ตำรารวมข้อสอบ ที่ทางหน่วยงานนั้นส่งมาให้ทางไปรษณีย์ ทั้งเคมี ชีวะ ฟิสิกส์ และคณิตศาสตร์ ซึ่งเราชอบมันมากๆ แม้ว่าจะไม่เคยทำมันได้ถึงครึ่งเล่มเลยก็ตาม

และที่มักจะพ่วงมาด้วยเป็นประจำ คือตำราเล่มหนึ่งที่มีแต่ภาษาอังกฤษเกือบทั้งเล่ม และแม้ว่าจะมีสัญลักษณ์ทางคณิตศาสตร์ที่ผมถนัดโผล่มาให้เห็นอยู่บ้าง ก็ไม่ได้ทำให้เข้าใจได้มากขึ้นเลยแม้แต่น้อย

ซึ่งเราก็งงว่า เค้าจะส่งมาให้ทำไม(วะ!) ในเมื่อเราไม่เคยไปทำอะไรด้านนั้นเลย อ่านก็ไม่รู้เรื่อง และบ้านเราก็ยังไม่ได้มีคอมพิวเตอร์ด้วยซ้ำไป

6 ปีต่อมา

เรามักจะหาค่ายโน้นค่ายนี้เข้าช่วงปิดเทอมให้มากที่สุดเท่าที่จะมีให้ทำได้เพราะเบื่อโรงเรียน คิดถึงสนามสอบ คิดถึงสนามแข่ง คิดถึงค่าย ที่ที่เหมือนว่าจะมีคนที่เข้าใจเราเต็มไปหมด จนไปสะดุดกับใบปิดค่ายๆหนึ่งที่เขียนว่า

เพื่อส่งเสริมให้นักเรียนรักและสนใจในการเขียนโปรแกรมคอมพิวเตอร์ ให้มีพื้นฐานและทักษะในด้านคณิตศาสตร์

ซึ่งเราคิดว่าค่ายนี้แหละที่น่าจะตอบคำถามที่เราสงสัยมาตั้งนานได้ ว่าเค้าส่งตำราเล่มนั้นมาทำไม จึงตัดสินใจส่งใบสมัครและหอบกระเป๋าออกเดินทางไปเข้าค่ายที่อีกจังหวัดหนึ่งด้วยตัวคนเดียว

1 สัปดาห์ต่อมา

เมื่อกลับมาถึงบ้าน มุมมองต่อสิ่งที่อยู่รอบๆตัวของเราก็เปลี่ยนไป เรามองอะไรก็เป็น if- else และ loop เราเข้าใจแล้วว่า เค้าส่งตำราเล่มนั้นมาทำไม!!

เราเจอของเล่นชิ้นใหม่ที่สนุกมากๆเข้าให้แล้ว!!

เราเริ่มสร้างอะไรต่อมิอะไรด้วยสิ่งที่เราเพิ่งเรียนมา เราร้อนวิชา และอยากปล่อยของ เราเริ่มทำหุ่นยนต์ เพราะมันรวมทุกอย่างทั้งเลข ฟิสิกส์ และคอมฯ เข้าไว้ด้วยกัน เริ่มลงแข่งและเข้าค่ายเข้าอบรมแบบไม่สนใจว่าตัวเองจะรู้หรือยังไม่รู้อะไรบ้าง ขนาดที่เบนเข็มจากเลขและฟิสิกส์ไปสมัครค่าย สอวน.คอมฯ ทั้งๆที่ตัวเองยังไม่เคยเขียนหรือไม่เคยรู้จักภาษา C เลยแม้แต่คำสั่งเดียว กะว่าไปเรียนเอาดาบหน้า ขอแค่ได้เข้าค่ายไปก่อนก็ยังดี (และก็เป็นโชคดีที่ปีนั้นข้อสอบรอบแรกเป็นเลขล้วนๆ)

หลังจากนั้นก็เรียกได้ว่าแทบจะไม่เรียนอะไรเลยยกเว้น คอมฯ…

4 ปีต่อมา

หลังจากที่พลาดโควต้ารับตรงของคณะวิศวกรรมคอมพิวเตอร์จากมหาวิทยาลัยชื่อดังแห่งหนึ่งย่านบางเขน ก็เลยต้องมาสอบเข้ามหาวิทยาลัยด้วยตัวเอง ซึ่งปีที่เราต้องสอบนั้นก็ดันเป็นปีที่เค้าเปลี่ยนแปลงระบบการสอบเข้ามหาวิทยาลัยเป็นแบบใหม่ และก็ยังเป็นปีเดียวกันกับที่มีข้อสอบ O-Net คุณภาพอย่าง “ผ้าปูโต๊ะ” ซะด้วยสิ

เออ!! อุตส่าห์ทิ้งความฝันที่จะเป็นหมอ ทิ้งเคมี ชีวะ ฟิสิกส์ เพื่อมาลุยด้านคอมอย่างเดียว สุดท้ายก้ต้องกลับมาอ่านทุกตัว แถมต้องอ่านให้หมดเพราะไม่มีแนวข้อสอบ ทั้งๆที่เหลือเวลาอีกแค่ 3 เดือน!! อ่าห์..~

และเพราะว่าม.ที่อยากเข้านั้นมีคะแนนที่สูงเอามากๆ ก็เลยต้องหาข้อมูลและหาแผนสำรอง จนไปสะดุดเข้ากับชื่อของภาควิชาหนึ่งที่รวมเอาทุกอย่างที่เราชอบมาไว้ด้วยกัน และเมื่อหาข้อมูลมากขึ้นก็ยิ่งอยากรู้ มันคือความรู้สึกเดียวกันกับตอนที่กลับมาจากค่ายนั้นเมื่อ 4 ปีก่อน เราคาดหวังว่ามันต้องเปิดโลกให้เราอีกครั้งนึงได้แน่ๆ จึงตัดสินใจเปลี่ยนแผน และลุยเอาให้สุดด้วยเวลาเท่าที่ยังมี…

โอกาสมันไม่มีขา ถ้าไม่มีคนส่งมา ก็ต้องออกไปหาเอาเอง

จนถึงทุกวันนี้ เราก็ยังคงสะพานกระเป๋าออกเดินทางออกจากห้องนอนไปเจออะไรใหม่ๆ มันๆ เจ๋งๆ อยู่เรื่อยๆ แม้ว่าจะมีคนเก่งกว่าเต็มไปหมด แม้ว่าบางครั้งมันจะเป็นเรื่องเล็กๆ น้อยๆ ที่คนอื่นเค้าก็รู้อยู่ก่อนแล้ว แต่เราเพิ่งรู้ และเราก็ตื่นเต้นที่ได้รู้มากๆ ด้วย! มันก็พอแล้วนี่!!

มันก็คือความรู้สึกเดียวกันกับตอนที่สะพานเป้กลับมาจากค่ายครั้งนั้นนั่นแหละ

ขวา: พี่แพร พิมพ์ลดา พิธีกรที่ถามผมในวันนั้น

ถ้าให้กลับไปตอบอีกครั้ง คงประมาณว่า “ผมก็ไม่รู้เหมือนกันครับ ผมรู้แค่ว่าก็ทำเรื่อยๆ ทำไปอย่าหยุด แล้วมันก็มาตรงนี้ของมันเอง” หล่ะมั้งนะ…