“Dooie boel”
Door Robert Flos en Simone van Dijk
Een tijdje geleden kregen wij een mailtje in onze Plaatsmakers inbox, van Ineke. Ineke mailde dat zij over ons project had gelezen op de buurtwebsite Westersite en wel wat ideeën had over de wijk. Het was een hele enthousiaste mail, bomvol plannen die de wijk zouden kunnen opleuken (“Eten verbindt, wordt altijd gezegd, en dat is ook zo”). De laatste zin van haar mail: “Het is wel nog steeds Amsterdam, toch? Dus er mag best wat meer reuring komen.” Tijd voor een afspraak met deze enthousiaste buurtbewoonster!
“Ik mis de actie wel”
Als ik het huis van Ineke binnenloop (Robert schuift wat later aan) voel ik me meteen thuis. In het ruime, lichte hoekhuis gaan we aan de keukentafel zitten, waar thee en versgebakken koekjes op tafel staan. Ineke’s twee dochters, Stella van 14 en Katya van 12, schuiven ook gezellig aan.
De familie woont in de bergen- en merenwijk sinds 2001, dus Stella en Katya zijn er allebei geboren en getogen. Opzich wonen ze er fijn; vooral de ruimte bevalt goed. Maar Ineke en haar dochters balen dat er in Nieuw-West ‘niets is’: “Ik mis de actie wel”. Volgens Ineke had het Osdorpplein het ‘kloppend hart’ van Nieuw-West moeten worden. Maar daar is het zo ongezellig, dat ze veel liever naar het centrum gaan om bijvoorbeeld te winkelen. “Dat is groot en telkens verrassend” aldus Stella. Ja, af en toe worden er eens leuke dingen georganiseerd aan de Sloterplas. Maar in de Aker is het maar “een dooie boel”. Ineke krijgt soms het gevoel dat Nieuw-West het ‘afvoerputje van de stad’ is. “Hierdoor trekken de, vaak hoogopgeleide, buurtbewoners weg zodra de kinderen wat ouder zijn. En dat zijn nou juist de mensen die je moet proberen vast te houden, zij hebben wat te besteden. Mensen komen voor de ruimte maar gaan weg uit verveling.” De gemeente heeft een rol om dit tegen te gaan: “je zal er toch geld in moeten stoppen om er wat voor terug te krijgen”.
“Ik schrijf iedereen gewoon aan”
Maar Ineke zelf laat het er ook niet bij zitten. “Ik kijk elke dag wel even op de Westersite”. Zo houdt ze in de gaten wat er zoal gebeurt in de wijk. Ook probeert ze nog steeds actief leuke tentjes te trekken naar de wijk. “Ik schrijf iedereen gewoon aan”. Stoop&Stoop bijvoorbeeld, een eetcafe in het centrum. “Ik heb ze gewoon een mailtje gestuurd, of ze hier niet ook iets zouden kunnen openen”. Net als Bagels&Beans, of CineMec, een bioscoopketen die zij ook maar heeft getipt over Nieuw-West. “Want een leuke bioscoop zou de wijk wel kunnen gebruiken.” De bus op het Ecuplein vond ze een goed begin. Daar zijn ze vaak geweest, met lekker weer om een hapje te eten op het terras, met minder weer om eten af te halen. Hoewel ze er wel vaak dezelfde mensen zag, was ze blij met “eindelijk wat reuring”. Ook de wintermarkt die vorig jaar op het Ecuplein is georganiseerd vonden Ineke en haar dochters leuk. “Jammer dat die maar 2 dagen geopend was”.
Zelf heeft ze ook wel eens geopperd een soort straatbarbeque te organiseren. Maar daar werd niet met heel veel enthousiasme op gereageerd. Een paar straten verderop wordt dat wel af en toe gedaan. Maar de meeste mensen in de wijk zijn redelijk op zichzelf. Ze werken overdag, en komen thuis en hebben dan niet perse behoefte om nog de wijk in te gaan. Toen haar dochters nog op basisschool de Horizon zaten, was het schoolplein een goede ontmoetingsplek om mensen uit de buurt te leren kennen. Maar inmiddels zitten Stella en Katya op de middelbare school in Zuid, dus is de ‘schoolpleinpraat’ er niet meer bij.
Toch hebben ze wel een ‘groepje’ buren uit de straat met wie ze heel goed omgaan. Dat zijn inmiddels echte vrienden geworden. Ze gaan bijvoorbeeld af en toe bowlen met de moeders en dochters, en toen de bevriende buren een tijdje in Canada woonden, hebben ze die zelfs opgezocht. De foto op de vensterbank is daar het bewijs van: we zien een jonge Katya en Stella met de buurtkinderen in Canada. De kinderen uit de straat zijn samen opgegroeid. “Ook al gaan we nu naar verschillende middelbare scholen”, vertelt Katya, “zijn we nog steeds heel close”.
Hangjongeren
Niet met alle jongeren uit de buurt kunnen ze het echter goed vinden. De jongeren die hangen bij het speeltuintje achter hun huis gedragen zich niet altijd. Ineke: “Mijn dochters blijven binnen als het donker wordt. Dan ben ik zelf ook wel het liefst binnen, moet ik eerlijk zijn. Niet dat ik echt bang ben, maar toch.” De voornamelijk jongens die bij het speeltuintje hangen gooien fietsen in sloten, schelden veel en zijn af en toe zelfs gewelddadig. Het zijn jongens van verschillende leeftijden. “De oudere jongens leren het de jongere jongens aan” zegt Stella. Katya vertelt dat haar fietsensleutel een keer in de sloot is gegooid en dat een van haar vrienden eens van zijn fiets is getrokken. Buurtbewoners laten het er niet bij zitten, en zeggen er af en toe wat van. “Maar dan krijg je meestal een grote bek”. Ineke vertelt dat ze er zelf ook wel eens op af is gestapt. Maar dan loopt ze daarna niet direct naar huis toe. “Zodat ze niet weten waar ik woon”. Katya: “Als je er iets van zegt heb je meteen een hele groep achter je aan”. Overigens lijkt de overlast de laatste tijd wel wat minder te zijn geworden. Straatcoaches waren er jaren geleden, maar die hebben ze nu al een tijdje niet meer gezien. Ineke vertelt nog wel over een kleine buurt-whatsapp groep waar 26 buurtgenoten van deel uitmaken, waarin ze elkaar informeren over opvallende dingen in de buurt.
‘Een kleine wereld’
Hoewel de communicatie over dingen die in de wijk worden georganiseerd volgens Ineke niet altijd even duidelijk is, zijn de buurtblaadjes Echo en de Westerpost wel bronnen van buurtinfo. Een tijdje geleden werd er in de Echo namelijk een oproep gedaan voor een ‘buurtfilm’. Ineke staat even op, en komt dan terug met het krantenknipsel waarin de oproep werd gedaan. Huis van de Wijk De Aker en LightsCameraAction riepen buurtbewoners op die het leuk zouden vinden om mee te werken aan een nieuwe film, voor en door buurtbewoners. Inmiddels is de film opgenomen (met als titel: ‘Een kleine wereld’) en bereiden Katya en Stella zich voor op de première, die op 31 Oktober zal plaatsvinden in de Meervaart. Allebei spelen ze in de film en wij zijn van harte uitgenodigd voor de premiere. Ik ben benieuwd!
Aan het einde van ons gesprek vraag ik Katya en Stella nog of zij later in de Aker willen blijven wonen. Ze kijken twijfelachtig. Op zich zijn ze wel gehecht aan de wijk. Katya: “De buurt is wel een deel van mij geworden”. Maar, voegt Stella er aan toe “het is hier wel echt saai”. Het zijn vooral de bevriende buren die hun aan de buurt verbindt. Maar de buurt zelf, zoals die nu is, zal ze er niet houden.
