พุทธศาสนาให้ความสำคัญกับ “คุณธรรม” มากกว่า “วิทยายุทธ”

ชีวิตของบุคคลที่จะเจริญงอกงาม และเป็นอนุสรณ์แห่งความทรงจำต่อชนรุ่นหลังนั้น มิใช่เพราะบุคคลผู้นั้นมีวิทยายุทธล้ำเลิศ

หากเป็นเพราะ “คุณธรรม” ความดี ความเสียสละ ความรู้จักผิดชอบชั่วดี และที่สำคัญที่สุดคือ การทำประโยชน์แก่ผู้อื่นต่างหาก ที่ยังให้ชื่อของเขาเหล่านั้น ถูกจารึกอยู่ในโลกใบนี้

หากเราลองสังเกตบุคคลที่ถูกยกย่องในอดีตและปัจจุบัน ไม่ว่าจะเป็นศาสดาของทุกศาสนา หรือผู้นำทางจิตวิญญาณ เช่น คานธี แม่ชีเทเรซา องค์ดาไลลามะ และอีกมากมาย

บุคคลเหล่านี้ ล้วนไม่มีวิทยายุทธล้ำเลิศในโลกหล้า แต่บุคคลเหล่านี้กลับมีสิ่งหนึ่งที่เหมือนกัน ก็คือ “การบำเพ็ญประโยชน์แก่ส่วนรวม”

ไม่มีใครถูกยกย่องเพราะเป็นคนที่มีความสุขที่สุดในโลก แต่ผู้ที่ถูกยกย่องคือ ผู้ยินยอมที่จะแบ่งปันความทุกข์จากผู้อื่น

ไม่มีใครถูกยกย่องเพราะเป็นคนที่สะสมได้มากที่สุดในโลก แต่ผู้ที่ถูกยกย่องคือ ผู้ที่เสียสละ เพื่อประโยชน์ต่อส่วนรวม

ไม่มีใครถูกยกย่องเพราะมีวิทยายุทธล้ำเลิศในโลกา แต่ผู้ที่ถูกยกย่องคือ ผู้ที่ใช้ “วิชา” (ความรู้) ในการช่วยเหลือผู้ตกทุกข์ได้ยาก

และไม่มีใครที่เต็มเปี่ยมด้วย “คุณธรรม” แล้วจะมีชีวิตที่ตกต่ำ เพราะเขาเหล่านั้น ได้ถูกเติมเต็มจากภายในเสียแล้ว

#ปลง