หญิงวัยกลางคนลุกขึ้นจากเตียงในตอนเช้า ระหว่างที่เธอกำลังยืนยืดเส้นยืดสายอยู่ที่ปลายเตียง เธอหันไปเห็นผ้าที่บ้านข้าง ๆ ตากไว้ เธอบ่นกับสามีซึ่งยังคงนอนอยู่บนเตียงว่า บ้านข้าง ๆ นั้นซักผ้าไม่สะอาด ผ้ายังมีรอยคราบเลอะสกปรกอยู่เลย
เช้าวันต่อมา หญิงคนเดิมลุกขึ้นจากเตียงนอน กำลังยืดเส้นยืดสายอยู่ปลายเตียง เธอพลันมองออกไปเห็นผ้าที่บ้านข้าง ๆ ตากเอาไว้อีกครั้ง รอบนี้เธอบ่นกับสามีซึ่งยังคงนอนอยู่บนเตียงว่า สงสัยบ้านข้าง ๆ เขาใช้คนงานต่างด้าวมาทำงานหรือเปล่านะ ซักผ้ายังไม่สะอาดอยู่ดี
วันต่อมา หญิงคนเดิมลุกขึ้นจากเตียงนอน เธอมองออกไปยังราวตากผ้าของบ้านข้าง ๆ ที่ตากไว้เหมือนเดิม เธออุทานขึ้นทันที โอ้โห! ทำไมวันนี้ผ้าบ้านข้าง ๆ สะอาดแล้วล่ะ แล้วเธอจึงหันไปถามสามีที่ยังนอนอยู่บนเตียงว่า คุณได้ไปบอกบ้านข้าง ๆ เรื่องผ้าที่สกปรกของพวกเขาหรือเปล่า ?
สามีของเธอตอบกลับมาว่า “ผมไม่ได้บอก ผมแค่เช็ดกระจกบ้านของเรา ที่คุณใช้มองผ่านออกไปบ้านข้าง ๆ ให้สะอาดแค่นั้นเอง”
บางครั้งเราก็เอามุมมอง ทัศนคติ ความชอบใจมาเป็นเครื่องตัดสินความสกปรกของคนอื่น ที่มากไปกว่านั้น เราไม่แค่ตัดสินคนอื่นจากความสกปรกที่เขาทำ แต่เรากลับนำความสกปรกของเราเข้าทาบทับกับความสกปรกของเขาอีกต่างหาก ทั้งทางวาจา การด่าทอ การคอมเม้นต์ หรือทางการกระทำ การลงไม้ลงมือทำร้ายผู้ร้าย เพราะเชื่อว่าเป็นสิ่งที่ถูกต้อง ที่คนดีอย่างเราจะใช้ความรุนแรงเข้าทาบทับความรุนแรงของคนชั่วได้…ทุกวันนี้กระจกของเราเป็นอย่างไรกันบ้าง ?
ภาพข่าวจาก: http://bit.ly/2x2WU4A
#ปลง
