เห็นแต่ไม่เข้าไปเป็น

เห็นแต่ไม่เข้าไปเป็น

อารมณ์โกรธ เป็น 1 ใน 3 ของอกุศลมูล ที่เราต้องฝึกเพื่อที่จะ “ละทิ้ง”

วิธีหนึ่งที่ใช้ได้ผลดีคือ “การรู้เฉย ๆ” คือเมื่อเห็นความโกรธเกิดขึ้น เราก็เห็นมัน แต่ไม่เข้า ไม่เป็นมัน เหมือนเจ้าของบ้านที่เห็นโจรเข้ามาในบ้าน เจ้าบ้านไม่จำเป็นต้องไปขับไล่โจร เพียงแค่หันไปสบตาโจร มันก็จะหลบลี้ออกไปเอง

การที่เราฝึกสบตากับความโกรธที่เกิดขึ้น แต่เราไม่เข้าไปเป็นมัน แรก ๆ อาจทำได้ยาก ซึ่งเป็นสิ่งที่ต้องฝึกฝน ช่วงแรกความโกรธอาจครอบงำเราสัก 10–20 นาที ทว่าหากเราฝึกที่จะรู้ทันความโกรธบ่อย ๆ เราก็จะรู้ทันอารมณ์ที่เกิดขึ้นไวขึ้นเรื่อย ๆ

เคยมีคนถามหลวงตามหาบัวว่า “หลวงตาทำอย่างไร ทำไมไม่มีความโกรธเกิดขึ้นกับท่านเลย ?” หลวงตาตอบว่า “โกรธหน่ะมี แต่กูไม่เอา”

นี่คือจุดที่สำคัญ เพราะเรามิสามารถควบคุมกดข่มความโกรธมิให้เกิดขึ้นได้ แต่พุทธศาสนาสอนให้เรารู้ทันความโกรธ ด้วยการเห็นแต่ไม่เข้าไปเป็น หาใช่ควบคุมกดข่มความโกรธไม่

ที่มาข่าว: http://bit.ly/2x9kT1U

#ปลง