Prześwietleni na “Krzyku Ciszy”
Piątek nie należał do najłatwiejszych. Oboje zaspaliśmy i spóźniliśmy się na spotkanie ze sobą; ale szczęśliwi czasu nie liczą? Kiedyś muszę spać! Jedz tą jajecznicę szybciej; chciałem bez pieczarek; skończ z tymi owsikami; nie mów MY; wal się! Będzie wstyd. Mówię Ci, będzie wstyd.
Zjadł jajecznicę. Uff. Udało nam się dotrzeć na poddasze Teatru na Plaży (o dziwo!) na czas. A tam; magia! I ogromny zaszczyt. Aktorki Teatru Wybrzeże (Dorota Androsz — reżyser spektalu, Małgorzata Oracz, Sylwia Góra-Weber, Rita Jankowska — dramaturg) pozwoliły nam zajrzeć na próbę nowego, przejmującego spektaklu “Krzyk ciszy” w ramach festiwalu Non-fiction w Sopocie, przy klimatycznym akompaniamencie Adama Świtały.
Dlaczego zaszczyt? Nie codziennie mamy okazję obejrzeć spektakl, który jeszcze spektaklem nie jest. Słuchanie dyskusji ekipy o scenariuszu, znaczeniu pojedynczych słów, różnic zdań, emocji, intencji, cóż za rzemiosło! Aktorstwo to ciężka praca — tak przynajmniej mówią ci, którzy zjedli na nim zęby. Na pewno się zgodzicie, że nie wolno się zgodzić z podpinaniem występowania w (kiepskim) serialu tasiemcowym do aktorstwa. Pozornie oczywisty fakt, ale jakże nabrał znaczenia po tym fascynująco innym od wszystkich piątku. Krew, pot, łzy, flaki, mięcho własne (i cudze) na scenie.
Próba pełna emocji, temat niebagatelny — historie osieroconych matek, które stawiły czoło śmierci swoich dzieci. Wizytę zakończyliśmy serią wywiadów z artystkami (i artystą, Adamie!), którymi podzielimy się za czas jakiś. Teraz zdjęcia. Ogromny zaszczyt. DziękujeMY!
