Ανθρώπινο δικαίωμα
Ο συγγραφέας Αύγουστος Κορτώ δημοσιοποίησε μια φωτογραφία στο facebook στην οποία φιλά τον σύζυγο του και στα σχόλια έγινε της μουρλής ανάμεσα σε εκείνους που τον έβριζαν ή τον κατέκριναν και σε εκείνους που υποστήριζαν το δικαίωμα του να κάνει ο άνθρωπος αυτό που επιθυμεί. Λόγο του δημοφιλούς profile του Κορτώ στα σχόλια διακρίνεις όλο το φάσμα του «οικοσυστήματος» του facebook και κατά συνέπεια της ελληνικής κοινωνίας.
Από όσα σχόλια διάβασα ξεχώρισα δύο. Το πρώτο το έγραψε μια μητέρα δύο αγοριών και είναι το εξής:
«Και τώρα να πει την γνώμη της μια μαμά δυο αγοριών 18 και 21 ετών . Ειλικρινά δεν θα με πείραζε η σεξουαλική ταυτότητα των παιδιών μου όποια και αν ήταν αυτή , εκτός αν είχε να κάνει με παιδιά με ζώα και με άλλα τέτοια περίεργα πράγματα . Εκείνο όμως που θα με πείραζε και θα με πλήγωνε αβάσταχτα είναι ότι θα είχαν να τραβήξουν ένα δρόμο δύσκολο γεμάτο αγκάθια από κάτι στενόμυαλους σαν μερικούς ομοφοβικούς που διαβάζω κατά καιρούς .Εκείνο που δεν θα ήθελα ποτέ όμως είναι να τραβήξουν λούκι γιατί θέλουν άλλα πράγματα από το πλήθος . Τι να κάνουμε βρε παιδιά δεν είμαστε όλοι ίδιοι , άλλοι θέλουν τον Μήτσο για σύντροφο και άλλοι την Ελένη , δικαίωμα του καθενός είναι αυτό .
»Και κάτι έτσι για την ενημέρωση του κυρίου που είπε για το πως θα αντιδρούσε αν έβλεπε κάτι τέτοιο από τα παιδιά του . Ειλικρινά φίλε μου δεν θα αντιδρούσα καθόλου ψύχραιμα έτσι και στραβοκοίταζε κάποιος τον γιο μου επειδή θα φιλούσε με τέτοια αγάπη τον σύντροφο του . Μάλλον θα τον έπαιρνε ο διάολος και θα τον σήκωνε . ΟΧΙ ΤΟΝ ΓΙΟ ΜΟΥ ΑΛΛΑ ΑΥΤΟΝ ΠΟΥ ΣΤΡΑΒΟΚΟΊΤΑΖΕ ΤΟΝ ΓΙΟ ΜΟΥ»
Η προσπάθεια που κάνουν γονείς να αλλάξουν τα στερεότυπα της ελληνικής κοινωνίας, αντιλαμβανόμενοι την πρόοδο που έχει επιτευχθεί σε πολλά ζητήματα, είναι αξιοσημείωτη. Και αναφέρομαι συγκεκριμένα σε αυτούς που μεγαλώνουν παιδιά, γιατί κυρίως αυτοί οι άνθρωποι φιλτράρουν με οξυμένες τις αισθήσεις τους ότι αφορά τα παιδιά τους. Δεν το κάνουν όλοι αλλά κρίνοντας από τους φίλους μου, το κάνουν αρκετοί. Αλλάζουν απόψεις, αρνούνται να δεχτούν πρότυπα πιθανόν με τα οποία να διαπαιδαγωγήθηκαν οι ίδιοι, και αυτό στα μάτια μου φαντάζει άθλος και συνάμα ελπίδα ότι κάτι μπορεί να αλλάξει.
Όταν τα παιδιά βλέπουν ομοφυλόφιλους να φιλιούνται δεν κινδυνεύουν να πάθουν τίποτα. Το μόνο που θα τους συμβεί, είναι ότι θα καταλάβουν ότι ζουν σε ένα κόσμο που ο κάθε άνθρωπος είναι ελεύθερος να κάνει αυτό που επιθυμεί χωρίς να φοβάται. Θα αισθανθούν οι ίδιοι ελεύθεροι. Υπάρχει πιο όμορφο πράγμα από την ελευθερία;
Τη σεξουαλική σου ταυτότητα δεν την αγοράζεις από κατάστημα. Την ανακαλύπτεις. Και όταν την ανακαλύψεις, όποια και αν είναι, θα πρέπει να μην ντρέπεσαι ή να φοβάσαι για αυτήν. Αυτό το προνόμιο το έχουν σήμερα μόνο οι ετεροφυλόφιλοι. Και αυτό πρέπει να αλλάξει. Είναι θέμα ισότητας. Όλοι οι άνθρωποι είμαστε ίσοι. Και οι ομοφυλόφιλοι άνθρωποι δεν αισθάνονται ίσοι γιατί δεν τους το επιτρέπουν οι υπόλοιποι. Αυτό πρέπει να αλλάξει και οι διοργανώσεις Pride με όλα τα στραβά και τις υπερβολές τους αυτό προσπαθούν να κάνουν.
Όταν ακούω τη φράση «δεν με ενδιαφέρει τι κάνει ο άλλος στο κρεβάτι του αλλά δεν γουστάρω να προκαλεί» αυτόματα ρωτάω εκείνον που την είπε τι προκαλεί και ποιόν. Απάντηση δεν παίρνω. Παρά ένα αμήχανο γελάκι που προβάλλεται μπροστά από τη σκέψη «όπα σε έπιασα μεγάλε και εσύ “τέτοιος” είσαι». Αυτό όμως συμβαίνει και αντίστροφα. Όσοι διαφωνούν ή ενοχλούνται από τη διαχυτικότητα των ομοφυλόφιλων ζευγαριών χαρακτηρίζονται ως μισάνθρωποι, «κρυφοί», υποκριτές, και αν μεγαλώνουν παιδιά, «κακοί γονείς». Και αυτό είναι εξίσου μέγα σφάλμα. Αυτοί οι αυτοματισμοί στο μυαλό των ανθρώπων είναι που περιορίζουν την ισότητα και κατά συνέπεια την ελευθερία όλων. Είναι ουσιώδες να κατανοήσουμε απόλυτα ότι το δικαίωμα στην ελευθερία και την ισότητα είναι καθολικό. Μας αφορά όλους, ανεξαρτήτως σεξουαλικών προτιμήσεων, απόψεων, ιδεολογιών κλπ.
Μόλις προχτές ο κόσμος όλος συγκλονίστηκε από τη σφαγή στο Ορλάντο όπου 49 άνθρωποι εκτελέστηκαν εν ψυχρώ και άλλοι 53 τραυματίστηκαν σοβαρά από ένα κτήνος.
O Ρωμανός Γεροδήμος σημειώνει σε ένα εξαιρετικό κείμενο που σας παρακινώ να διαβάσετε στο site του amagi:
«[…]Το να μην σε εκτελούν στα καλά καθούμενα δεν είναι δικαίωμα μιας μειονότητας — είναι ανθρώπινο δικαίωμα, δικαίωμα όλων μας. Το δικαίωμα του να μπορείς να κυκλοφορείς χωρίς να φοβάσαι ότι θα πεθάνεις δεν είναι ιδιαίτερο δικαίωμα των γκέι ή των μαύρων — είναι δικαίωμα όλων μας. Τα θύματα του Ορλάντο δεν τα θυμόμαστε επειδή ήταν Λατινοαμερικάνοι ή γκέι, αλλά επειδή ήταν άνθρωποι και παιδιά, αδέρφια, σύντροφοι και φίλοι άλλων ανθρώπων. Το να βάζεις ταμπέλες στους ανθρώπους δεν τους κάνει περισσότερο ξεχωριστούς — όλοι είμαστε ξεχωριστοί, γιατί είμαστε άνθρωποι. Οι επιθέσεις αυτές δεν πλήττουν μόνο τη γκέι κοινότητα — πλήττουν την ανοιχτή κοινωνία μας, τα δικαιώματα της οποίας, τα προνόμια και τις ελευθερίες όλοι εκμεταλλευόμαστε και θεωρούμε δεδομένα.[…]»
Κλείνω με το δεύτερο σχόλιο που ξεχώρισα από τη δημοσίευση του Κορτώ. Το έγραψε ο ίδιος αφού προφανώς είδε τις αντιδράσεις που προκάλεσε η φωτογραφία.
Γράφει:
«Πουλάκια μου, είμαι ειλικρινά και ολόψυχα ευγνώμων για την αγάπη και τη συμπαράσταση. Και μη συγχύζεστε και στεναχωριέστε για τα εχθρικά σχόλια. Κανένας επικριτής δεν ορίζει τη ζωή μας αν δεν του το επιτρέψουμε. Αν έτσι χαίρονται, χαλάλι τους. Κρίμα μονάχα που δεν μπορούν ν’ αυγατίσουν τη χαρά τους με των αλλωνών»
Αλήθεια, γιατί μας είναι τόσο δύσκολο να χαρούμε με τη χαρά των άλλων; Γιατί στερούμε από τον εαυτό μας αυτό το υπέροχο συναίσθημα;
