In Memoriam

Κοιτώ τα πρόσωπα των ανθρώπων που δολοφονήθηκαν στο Παρίσι. Μαθαίνω για τις ζωές τους από τις μαρτυρίες των οικείων τους. Κάποιοι ξεκινούσαν τη δική τους οικογένεια. Κάποιοι ήρθαν στο Παρίσι για να σπουδάσουν, άλλοι για να εργαστούν.

O Amine, 29 χρονών, παντρεύτηκε πριν 18 μήνες. Όταν σκοτώθηκε ήταν μαζί με τη γυναίκα του Maya. Εκείνη κατάφερε να σωθεί.

Ο Pierre, 40 χρονών και ο συνομήλικος συνάδελφος του Stephane πήραν άδεια από το μαγαζί που δούλευαν για να παρακολουθήσουν τη συναυλία στο Bataclan. Συνήθως τις Παρασκευές δεν είχαν ρεπό.

H Ann, 29 χρονών και o Pierre-Yves στα 32 ήταν παντρεμένοι δύο χρόνια. Σχεδίαζαν να κάνουν παιδιά.

Η Charlotte και η Emilie, 29 χρονών, ήταν δίδυμες. Δειπνούσαν σε ένα εστιατόριο. Δεν πρόλαβαν να κρυφτούν.

Ο Cirpian 32 χρονών και η Lacramioara στα 29 ήταν γονείς ενός αγοριού 18 μηνών και ενός 11χρονου κοριτσιού. Γιόρταζαν τα γενέθλια ενός φίλου τους στο μπιστρό La Belle Equipe όταν δολοφονήθηκαν.

Και είναι πολλοί ακόμα. Μέχρι στιγμής τα θύματα είναι 132. Πάνω από 80 άτομα χαροπαλεύουν στα νοσοκομεία και άλλα 100 είναι τραυματισμένα.

Σκέφτομαι πέρα από τους ανθρώπους που δολοφονήθηκαν πόσες άλλες ζωές έχουν πληγεί. Οι ζωές των γονιών τους, των παιδιών τους, των φίλων τους. Πώς θα αντιμετωπίσουν αυτοί οι άνθρωποι τον χαμό τους; Τον άδικο χαμό τους;

Ο χρόνος βοηθά είναι η αλήθεια. Όμως ο πόνος που νοιώθουν, κάθε μέρα που περνά θα γίνεται πιο δυνατός, πιο έντονος. Θα τον συνηθίσουν μονάχα όσοι τον αντέξουν. Και από αυτούς που θα τον συνηθίσουν πόσοι θα καταφέρουν να μείνουν υγιείς ψυχικά;

Κάθε μια σφαίρα που βγήκε από τα όπλα των δολοφόνων το βράδυ της περασμένης Παρασκευής, διαπέρασε πέρα από τα σώματα των θυμάτων και εκείνα των οικείων τους.

Κρατώ στην μνήμη μου αυτούς που χάθηκαν και εύχομαι με όλη τη δύναμη της ψυχής μου να βρουν το κουράγιο οι γονείς τους, τα παιδιά τους, οι φίλοι τους, να ξεπεράσουν αλώβητοι το κακό που τους βρήκε.