Η ιστορία ενός πρόσφυγα στην Ελλάδα
Ονομάζομαι Ρασίντ και είμαι από τη Συρία. Ρασίντ σημαίνει λογικός και ήρεμος άνθρωπος. Γεννήθηκα στην πόλη Αφρίν. Αφρίν σημαίνει κρυστάλλινα νερά. Είναι μια επαρχιακή πόλη η οποία βρίσκεται στα βορειοδυτικά της χώρας. Είμαστε από την μεγαλύτερη κουρδική εθνοτική μειονότητα στη Συρία. Ήρθα στην Ελλάδα στις αρχές του 2008.
Επέλεξα να ασχοληθώ με τη φωτογραφία όταν ήμουν στη Συρία και εργαζόμουν στη Fuji Film την περίοδο 2000–2007. Στην εταιρία Fuji Film δούλευα ως τεχνικός φωτογράφος, έκανα εκτύπωση φωτογραφιών και εμφάνιζα όλων των ειδών film και slide. Επίσης επισκεύαζα όλα τα μηχανήματα εκτυπώσεων και πουλούσα φωτογραφικό εξοπλισμό και εξαρτήματα. Θέλω να φωτογραφίζω για να ενημερώνω τον κόσμο σχετικά με τα θέματα της επικαιρότητας. Οι φωτογραφίες σήμερα κάνουν το γύρο του κόσμου και γεννούν συναισθήματα. Γεμίζουν με φόβο, θλίψη, χαρά και ελπίδα τον θεατή. Η ικανότητα αυτή δίνει στη φωτογραφία αξία αισθητική και ηθική. Πιστεύω ότι μέσα από τη φωτογραφία οι πολίτες μπορούν να γνωρίσουν τα έθιμα, τις παραδόσεις και τη ζωή των ανθρώπων σε κάθε τόπο.
Αυτός ο τόπος βρίσκεται σε μια περίοδο που προφανώς είναι δύσκολη και περίπλοκη. Όχι μόνο για εμένα, αλλά και για τους ίδιους τους Έλληνες πολίτες λόγω οικονομικής κρίσης και έλλειψης ευκαιριών εργασίας. Και είναι μια πραγματικότητα, τα ίδια βιώνουν άτομα κάθε κοινωνικής τάξης. Βέβαια κάθε άνθρωπος έχει μια διαφορετική μοίρα σε αυτή τη ζωή. Προσωπικά συναντάω πολλές δυσκολίες, ειδικά στο πλαίσιο της ανεύρεσης εργασίας. Αυτό είναι κάτι που αντιμετωπίζουν όλοι οι άνθρωποι λόγω οικονομικής κρίσης. Παρ’ όλα αυτά σήμερα εργάζομαι και συνεχίζω τη ζωή μου στην Ελλάδα
Όταν αποφάσισα να σπουδάσω στην Ελλάδα ακολούθησα τη διαδικασία που ακολουθούν οι πρόσφυγες που επιθυμούν να κάνουν σπουδές στην Ελλάδα. Προϋπόθεση είναι να έχει κανείς ένα απολυτήριο λυκείου από τη χώρα του και να έχει βεβαίωση ελληνομάθειας. Εγώ παρακολούθησα μαθήματα ελληνικών στη Φιλοσοφική Σχολή για 2 εξάμηνα σε εντατικούς ρυθμούς. Στο ακαδημαϊκό έτος 2012–2013 πέρασα στο ΤΕΙ Αθήνας στη σχολή Γραφικών Τεχνών και Καλλιτεχνικών σπουδών στο Τμήμα Φωτογραφίας και Οπτικοακουστικών Τεχνών. Είναι μεγάλη εμπειρία για μένα. Στη σχολή μαθαίνουμε δύο κατευθύνσεις: διαφήμιση και φωτορεπορτάζ. Εγώ ακολούθησα την κατεύθυνση του φωτορεπορτάζ.
Τα αγαπημένα μου project είναι το προσφυγικό θέμα, η κρίση, άνθρωποι εντός τοίχων –αρχαιολογικοί χώροι, αθλητικό φωτορεπορτάζ, φωτογραφικό τοπίο και περιαστικό τοπίο, συνωστισμός, αυθεντικό μαραθώνιου δρόμου, ελεύθερο φωτορεπορτάζ και βίντεο μικρού μήκους: μια μικρή ιστορία –ένα πραγματικό ταξίδι. Παράλληλα με τη φωτογραφία εργάζομαι ως διερμηνέας σε μια Μ.Κ.Ο. Το 2015 πήγαμε αποστολή με μια ομάδα δικηγόρων και κοινωνικών λειτουργών στα νησιά του Αιγαίου. Θα σας παρουσιάσω ενδεικτικά μια σειρά από φωτογραφίες που τράβηξα εκεί για το προσφυγικό θέμα.
Πρώτα όμως θα σας περιγράψω συνοπτικά πως ξεκίνησε ο πόλεμος στη Συρία. Στις 15 Μαρτίου του 2011 οι συμπολίτες άρχισαν να διαδηλώνουν ζητώντας κάποιες μεταρρυθμίσεις προς όφελος του λαού. Καθώς δεν υπήρχε καμία ανταπόκριση από την πλευρά της κυβέρνησης, με την πάροδο του χρόνου οι διαδηλώσεις αυτές μετατράπηκαν σε διαμαρτυρίες κατά του Άσαντ. Επιβλήθηκαν αυστηρά μέτρα κατά των διαδηλωτών από την πλευρά της αστυνομίας και τις δυνάμεις ασφαλείας. Τα γεγονότα αυτά οδήγησαν σε πυροβολισμούς σε όλη την επικράτεια και στο ξέσπασμα εμφυλίου πολέμου. Οι πολεμικές συγκρούσεις επεκτάθηκαν. Αυτό το δράμα κόστισε τη ζωή άμαχου πληθυσμού και αυτό κατά τη γνώμη μου θα έπρεπε να είναι η μεγαλύτερη ανησυχία της κοινής γνώμης.
Οι περισσότεροι Σύριοι που βρίσκονται στην Ευρώπη και στις γειτονικές χώρες της Συρίας θέλουν να σταματήσει ο πόλεμος στη Συρία. Περιμένουν ανά πάσα στιγμή να γυρίσουν στη χώρα τους, γιατί αγαπάνε τον τόπο τους, και να τα ξαναχτίσουν όλα από την αρχή. Για ‘μένα άμα δεν έχεις πατρίδα δεν είσαι τίποτα.
Την περίοδο που ήμουν διερμηνέας σε ένα πρόγραμμα που λεγόταν Street Work, τον Σεπτέμβριο του 2015, παράλληλα έκανα ένα φωτογραφικό project. Η φωτογραφία αυτή είναι τραβηγμένη στη Ρόδο. Απεικονίζει ένα μικρό πρόσφυγα που έχει χάσει τους γονείς του στον πόλεμο.
Το ζευγάρι αυτό είναι επίσης πρόσφυγες του πολέμου. Τα παιδιά τους βρίσκονται στη Σουηδία. Οι ίδιοι θέλουν να συνεχίσουν το ταξίδι του προς τη Δυτική Ευρώπη.
Εδώ βλέπουμε μια ομάδα γυναικών που περιμένουν ανά πάσα στιγμή να πάρουν υπηρεσιακό σημείωμα για να συνεχίσουν το ταξίδι τους. Βρίσκονται στο κέντρο φιλοξενίας της Σάμου.
Τη φωτογραφία αυτή την τράβηξα σε ένα κέντρο φιλοξενίας. Μια ομάδα νεαρών περιμένουν να συνεχίσουν ανά πάσα στιγμή το ταξίδι τους προς την Ευρώπη.
Η φωτογραφία αυτή είναι τραβηγμένη στο κέντρο φιλοξενίας στο Λαύριο. Είναι μικρά κοριτσάκια που έπαιζαν στο προαύλιο μέσα στο κέντρο φιλοξενίας. Είναι κορίτσια τα οποία δεν ξέρουν τι γίνεται γύρω τους και παίζουν χαρούμενα. Εγώ τους ζήτησα να κάνουν το σήμα της ειρήνης. Είναι τα παιδιά των προσφύγων του πολέμου που μένουν εκεί με τους γονείς τους.
Τράβηξα την φωτογραφία αυτή στην παραλία της Μυτιλήνης τη στιγμή που οι πρόσφυγες είχαν φτάσει στην ακτή. Κάποιοι είναι χαρούμενοι, κάποιοι φοβισμένοι λόγω των δυσκολιών που αντιμετώπισαν στη θάλασσα. Τα συναισθήματά τους είναι απερίγραπτα. Στα πρόσωπά τους είναι ζωγραφισμένη η χαρά και η ελπίδα.
Η φωτογραφία αυτή είναι τραβηγμένη στον Πειραιά, στην πύλη Ε1 τις πρωινές ώρες. Ο άνθρωπος αυτός έχει μπει στο πρόγραμμα μετεγκατάστασης μέσω ΜΚΟ. Περιμένει με την γυναίκα του και το παιδί του να τους μεταφέρουν στο ξενοδοχείο για φιλοξενία μέχρι να ταξιδέψουν στη Φιλανδία.
Είναι πολύ σημαντικό όταν κάποιος ξεκινάει να συνεχίσει τη ζωή του σε μια άλλη χώρα να δείξει την κουλτούρα του και τον καλύτερο εαυτό του στην κοινωνία που θα ενταχθεί. Όταν αποφάσισα να εγκαταλείψω την χώρα μου ήταν δύσκολη απόφαση για μένα. Έφυγα για μια καλύτερη ζωή και ένα καλό μέλλον. Επέλεξα να ταξιδέψω με προορισμό την Ελλάδα και κατόπιν να συνεχίσω το ταξίδι μου στον Καναδά. Την ημέρα που έφτασα στην Ελληνική γη μέσω θαλάσσιας περιοχής (Σάμο) άλλαξαν όλα και τα συναισθήματα ήταν απερίγραπτα. Ήταν μια μεγάλη και αξέχαστη στιγμή. Κάτι με τράβηξε να αγαπήσω αυτόν τον τόπο. Ένιωσα ασφαλής και μαγεύτηκα από την όμορφη θέα, την ολοκάθαρη θάλασσα και τα καταπράσινα βουνά. Όλα αυτά βγήκαν αυθόρμητα. Στην Ελλάδα ο τρόπος ζωής είναι απολύτως διαφορετικός. Είναι μια απλή ζωή, αλλά υπέροχη. Περνάω αρκετά καλά και έχω ενταχθεί στην Ελληνική κοινωνία και τον τρόπο ζωής και έχω αποκτήσει φίλους Έλληνες.
