Brieven aan Pauline

In het eerste middelbaar liet meneer Rutten van Godsdienst ons een brief schrijven aan onszelf, zoveel jaar later. Ik denk dat het over zes jaar ging, zodat we konden zien hoeveel we waren gegroeid op al die tijd. Wat erin stond weet ik niet meer, maar het waren zonder twijfel een paar vragen over liefde. Waarover zou het anders gaan? Laat ons eerlijk zijn.

Ik vond dat zo’n leuke opdracht, dat ik het na het middelbaar bleef doen. Telkens als ik in een crisis zat, schreef ik mezelf een brief en zette er een datum op. In veel gevallen mocht ik exact een jaar later de brief openen en kon ik lezen hoe kwaad of triestig ik 12 maanden eerder was. Het ging uiteraard vaak over liefde.

Onlangs vond ik twee van die brieven terug in mijn herinneringendoos in Gent. Zo’n doos vol festivalbandjes, concerttickets, uitnodigingen voor trouws en een plastieken dino die ik eens van een lief kreeg. Het feit dat ik twee brieven in de doos vond, wil dus zeggen dat ik de voorbije tien jaar meer dan één crisis heb doorstaan. Liefdescrisissen. Wat anders.

Brief 1 schreef ik op 9 juni 2012. Niet toevallig de periode die ik ‘mijn slechtste levensjaar’ noem. Het is geschreven op toetsenpapier van in het middelbaar, dat me ooit een rib heeft gekost.

Mijn lievelingspassage is:

“Je bent een hele stomme koe geweest. Te laf om te kiezen, te lui om het zelf op te lossen. Tijd lost niet alles op, Pauline. Vaak moet je zelf iets doen voor het te laat is. Laat dit een les zijn die je voor eeuwig met je meedraagt. De gevolgen zijn het moment niet waard.”

Het feit dat ik mijn eigen naam heb geschreven, toont hoe kwaad ik was op mezelf.

Op 8 juni 2013 mocht ik die brief lezen en gek genoeg heb ik een dikke maand later een nieuwe geschreven. Op 26 juli 2013, maar ik mocht die pas op 2 juli 2015 openen. Best wel dramatisch, zo twee jaar later.

In die brief ben ik een stuk milder voor mezelf. Ik schreef het terwijl ik studeerde voor een examen Economie, waar ik opnieuw voor zou buizen. Misschien omdat ik tijdens de blok brieven aan mezelf zat te schrijven…

Ik vraag me af of ik mezelf al heb vergeven. Of ik nog steeds op dezelfde persoon verliefd ben. Of ik intussen tegen mezelf kan zeggen dat we niet samen passen. Of ik eindelijk weet wat ik wil.

Het eindigt met:

“Verander nooit wie je bent voor iemand anders.”

Jezus.

Maar ik had wel gelijk.

Had ik mezelf een jaar geleden geschreven, stond ik misschien wel versteld van wat er allemaal gebeurd is intussen. Ik heb een paar grote beslissingen genomen, die ik niet had verwacht. Exact een jaar geleden startte ik op een nieuwe job, die ik na vijf weken al zou inruilen voor een andere. En vijf maanden later stapte ik uit mijn langste relatie. Ik voel me compleet anders dan op 10 januari 2022.

Niet kwaad of bang. Wel Pauline.

Hopelijk voel ik me volgend jaar nog steeds zo.