Goed genoeg

Ik heb mezelf een paar jaar afgevraagd of ik eigenlijk een goed mens ben. Dat was een gevolg van een halfjaar staalhard liegen tegen twee mensen die ik eigenlijk heel graag zag. Ik kon niet kiezen en was ervan overtuigd dat tijd raad zou brengen, en vooral dat het kluwen van leugens vanzelf zou verdwijnen. Laat me duidelijk zijn: tijd heeft hier geen raad gebracht en alles is mooi in mijn gezicht ontploft. Wat een verrassing voor 20-jarige, oerdomme Pauline.

De jaren nadien vertelde ik tegen elk potentieel lief, dat ik wel echt een kut was geweest. Dat ik het lelijkste in mezelf had bovengehaald en het beter was dat ze dat al meteen wisten.

Een gast die ik in de Overpoort had leren kennen en waar ik na een paar dates wel licht een boon voor begon te krijgen, hoorde mijn verhaal op een serieuze avond in de Vooruit. Kort nadien haakte hij compleet af. Na een zomer nergens écht op in te gaan, uit schrik dat er een relatie van zou komen en ik het weer zou verknallen, volgde dan toch een lief. Hij haalde zijn schouders op over mijn zes maanden vol leugens. Hij vond het niet meer relevant en we hebben het er nadien ook nooit meer over gehad. We gingen een jaar later uit elkaar omdat we alle twee voelden dat we niet samen zouden sterven. Het was de meest volwassen breuk die ik al heb meegemaakt. En vooral: compleet eerlijk.

Maar het was niet uit mijn systeem. Ik bleef het vertellen als ik iemand leerde kennen, uit schrik. Liever open kaart spelen. Tonen dat ik niets meer te verbergen heb. Dat ik me niet beter wil voordoen dan ik ben.

Mijn dichtste vrienden probeerden dat wat uit mijn hoofd te praten. Mijn allerliefste Julie herhaalt om de zoveel tijd dat ze vindt dat ik een blinkende Pokémonkaart ben. Ik vind het een prachtig compliment en probeer het te geloven.

Ik speelde een tijd met het idee om aan iedereen rond me te vragen wat mijn negatieve punten zijn. Om die dan serieus te nemen en eraan te werken tot ik geen negatieve punten meer had. Maar ik zag vrij snel in dat dat geen leuke ondervraging zou worden. Ook het doel voelde wat vreemd. Zou dat van mij niet een zeer saaie persoon maken? Wie wil nu vrienden zijn met iemand zonder flaws?

Plus dat ik een menselijk mens ben. Als in, ik roddel wel. Ik moet mijn hart kunnen luchten over situaties. Kunnen zeggen dat ik een opmerking lastig vond, kwaad werd in mijn binnenste, zonder de persoon in kwestie erop aan te spreken. Ik vind assertief zijn lastig. Maakt dat me hypocriet? Ongetwijfeld.

Vorig jaar gebeurde er iets dat me echt raakte. Een discussie in een groepsgesprek waarna ik — tot mijn verbazing- nog apart een kwaad bericht kreeg. Dat ik iets verkeerd gezegd had en het absoluut niet geapprecieerd werd. Door dat bericht concludeerde ik iets: “Deze persoon denkt dat ik geen goed mens ben. Dat ik heel bewust mijn woorden heb gekozen. En dat ik gemeen ben.”

Ik liep de rest van de dag rond met hartkloppingen, omdat ik zo schrok dat iemand me zo ziet. Alsof ik expres iemand slecht zou willen doen voelen. Intussen ben ik er over, maar fuck. Ineens stond ik terug in 2012, te vragen aan mijn ex of hij nog verliefd was op me, en hij die me aankeek en zei dat hij niet wist hoe hij dat nog zou kunnen, na alles.

Wat maakt een goed mens een goed mens? Aan goeie doelen geven zonder het aan iemand te vertellen? Nooit achter iemands rug iets slecht zeggen? Niet egoïstisch zijn, alles doen voor een ander, Zwitserland spelen in discussies?

De hamvraag is eigenlijk: moet iédereen je een goed mens vinden?

En is een goed mens beter dan een ‘goed genoeg’ mens, dat ook goeie moppen maakt? Ik denk het niet.

Oh well…