Ontsnapt

Jaren geleden voelde ik het voor het eerst: ik had iemand leren kennen waarmee ik wel kon eindigen. Hij was alles. Grappig, knap, we konden echte gesprekken voeren en hij had heel goeie muzieksmaak. Het was 2011 en hij stelde me voor aan Tame Impala. Maar ik was jong en zag duizenden manieren om het te verbrodden. Waar ik meesterlijk in slaagde.

In die jaren was ik ervan overtuigd dat verliefdheid hand in hand ging met drama. In dit specifieke geval haatte mijn ex me. Hij vond me een absoluut stuk stront dat zijn hart aan reten had gescheurd.

En ik? Ik was bereid al zijn aandacht terug op te eisen. Superplan!

• Ik maakte een playlist op Spotify waarin ik zijn achternaam verwerkte.
• Ik publiceerde een lange tekst over/aan hem op mijn toenmalige blog, die ik niet deelde, maar waar hij misschien zou passeren.
• Ik luisterde enkel naar de muziek die hij me had leren kennen, zodat hij het zou kunnen zien op mijn Last.fm.
• Ik kocht hem een duur fotoboek dat hij per se wou, voor zijn verjaardag, waardoor hij altijd aan mij zou moeten denken als hij het bekeek.
• Ik tweette quotes uit ‘That 70s Show’, want dat was de serie die we samen keken.

En omdat we net examens hadden, ging ik hem opzoeken op school. Maakten we daar ruzie. En rende ik alsnog naar het station, naar zijn perron, in de hoop hem nog tegen te komen. Zag hem niet. Wandelde teleurgesteld naar buiten, liep hem toch tegen het lijf en maakte hem zo nog kwader dan hij al was. De zin “Jij fuckt mijn dag.” gonsde achteraf lang door mijn lijf.

Ik was radeloos, maar vooral een beetje delulu.

Thuis had ik twintig handgescheven brieven voor hem liggen, die ik niet durfde te versturen. En toen ik mijn rijbewijs iets later haalde, wou ik naar hem rijden, maar bedacht ik net op tijd hoe vreselijk het zou zijn om daar aan te komen na anderhalf uur en voor een gesloten deur te staan.

Uiteindelijk gaf ik op. En hij verwijderde me overal online, dus ook op Last.fm. En dat vond ik nog het ergst van al!

Toch liep ik nog jaren rond met het idee dat wij twee samen hadden kunnen eindigen. Ik was zo verliefd op hem geweest. Hij was voor mij ooit donder en bliksem.

Maar, en hier wringt het schoentje, wat wist ik intussen eigenlijk nog van hem? Oké, ons hele verhaal had wel even geduurd, maar hoeveel hadden we nog met elkaar gesproken? Vanaf na de breuk kende ik hem niet meer, en hij mij ook niet. Ik zou nooit meer in de situatie van toen kunnen terechtkomen, omdat ik zoveel veranderd ben.

En nu, terwijl ik soms nog rouw over een ander geval, een verloren vriendschap waarvan de timing nooit helemaal goed zat, zeg ik hetzelfde tegen mezelf. Ken ik hem nog? Hij ziet er heel gelukkig uit, en da’s wat telt. Maar wat weet ik nog over hem, en hij over mij?

Het beeld dat ik van hem heb, klopt dat eigenlijk nog? Ik denk het niet. Ik ben niet wie ik in pakweg 2019 was. Hij sowieso ook niet. Zouden we op dit punt wel nog echt opschieten met elkaar?

Ik ben niet meer delulu. Ik vis niet meer wanhopig achter zijn aandacht. Ik ga geen tickets meer kopen voor optredens waar hij ook kan zijn. Notities met gedachten bijhouden voor hem. Me afvragen wat hij van de aflevering ‘Forks’ van The Bear vindt. En ik post geen fucking liedjes meer op mijn story die me aan hem doen denken.

Is dit volwassen worden? Ik hoop het.

“And that, my friend, is what they call closure.”