Parijs is nog ver
Het plan zag er goed uit. Eerst Down The Rabbit Hole voor Thom Yorke en Vampire Weekend. Daarna wat werken. Dan verlof om acht dagen naar de Gentse Feesten te gaan en daarna naar het zuiden van Frankrijk voor een weekje met mijn vriendinnen. Prachtig. En toen vroeg Bavo of ik niet mee wou naar de Tour de France.
We vertrokken met een duidelijk doel: de Tour aantrekkelijker maken voor jongeren. We zouden video’s maken, puur voor YouTube, en tonen wat de Tour allemaal inhoudt. Voor Bavo een droom, want hij weet al alles van wielrennen. Voor mij een stap in het onbekende. Ter verduidelijking: Bavo heeft me twee weken voordien uitgelegd hoe het precies zat met al die truien.
Drie weken lang heb ik proberen te verbergen hoe weinig ik ervan wist, want ik besef ook wel dat dit een unieke ervaring was en je me zou kunnen haten omdat ik, een leek, mee mocht. Ik herinner me nog een zomer waarin Carla Kompany interviews mocht afnemen op Rock Werchter en wenste toen ook dat ze ontplofte. En net daarom heb ik geprobeerd niet ‘die gans naast Bavo’ te zijn. Alle domme vragen heb ik wel aan hem gesteld. Hij is ongetwijfeld een paar keer van me verschoten, want ik heb onder andere Robbie McEwen aangesproken omdat ik dacht dat hij een random dude van de organisatie was.
Maar hoe was het nu, drie weken de Tour volgen met ene Bavo Mortier constant naast me? Eerst en vooral: Bavo moet een van de makkelijkste mensen zijn die ik ken.
- Hij klaagt eigenlijk niet. Ik besliste altijd wat en waar we zouden eten. (Vooral omdat hij zijn handen vol had met de montage.)
- Hij reed alles, op één berg na. (Omdat hij nu eenmaal heel graag rijdt en ik suck.)
- Hij zingt foutloos
- en stinkt nooit.
Allemaal voordelen als je op elkaars lip leeft.
We hadden voordien enkele afspraken gemaakt en de belangrijkste was dat we eerlijk zouden zijn. Als we ons aan iets stoorden, zouden we dat ook meteen zeggen. En dan mocht je dat niet persoonlijk nemen. Dat laatste stuk uit de regel is verschrikkelijk moeilijk als de vermoeidheid het overneemt en je nog puur leeft op positieve comments onder YouTube-video’s.
Lang verhaal kort: we hebben onze mindere momenten gehad, door elkaar every waking hour te zien. Maar wie liep in Parijs, na 23 dagen samen, 100% gelukkig van de Eiffeltoren naar de Champs-Élysées? These guys.
Het was ongelofelijk. Van Brussel tot Parijs.
We zagen Dylan Teuns voor onze neus op la Planche des Belles Filles winnen, reden een ommetje om met Mathieu van der Poel te spreken in Les Gets, vierden Bavo’s fake verjaardag in Toulouse, werden bijna verpletterd door een bus in Nîmes, waren achterlijk op de Tourmalet en wandelden over de Champs-Élysées, enkele uren voor de renners er zouden passeren.
Laat me nog maar wat emotioneel zijn en bekomen. De Tour is in mijn hart gekropen en het zit daar goed.
En nog even dit: bedankt om naar ‘Parijs is nog ver’ te kijken, bedankt om te laten weten dat je het leuk vond, bedankt om af en toe te vragen hoe het ging. Het was het leukste dat ik ooit deed.
