Babykoorts

We stonden allemaal op een rijtje naar een zeehond te staren, toen één van ons een toneeltje begon. Ze liet een envelop vallen en riep: “Oei, wat spoelt hier nu aan?!” Ze nam de envelop en haalde er een kerstkaart uit, die ze voorlas. Nu, het is atypisch dat zij een kerstkaart voorleest, want ze is geen tafelspringer en vraagt zelden aandacht. Dus we voelden ineens dat er iets op til was. Ik bleef nog een paar seconden in de waan dat ze een soort nieuwjaarsbrief had geschreven, tot ze over liefde sprak en mijn frank viel. Ze is zwanger.

Ik voelde me ongelofelijk blij. Zo gelukkig voor haar. En voor ons! Een baby’tje! Nummer vier voor onze groep van 13 vriendinnen. En lief klein pagaddertje. Zalig.

Even later zaten we weer binnen, dicht bij elkaar, te stralen om het nieuws. Ik vroeg me luidop af of het altijd zo speciaal zou zijn, iemand die zoiets aankondigt. Of zou het, tegen dat het aan mij is, bijvoorbeeld, al “normaal” aanvoelen? Er was veel ontkenning. Oké, oef.

En toen begon ik na te denken. De dagen nadien. Wanneer zou ik eens zoiets kunnen aankondigen?

Marie en David hadden ons over Ella’s komst verteld met een kaartje. Zogezegd een probeersel voor de uitnodiging van hun trouw. Ik was toen compleet in de war, tot ik begreep dat die ‘Dag tante’ op de kaart weldegelijk naar mij bedoeld was.

Toen Juul eraan kwam, wandelde Ella naar mij met een ballon, waarop geschreven stond dat ze grote zus zou worden.

Op kerstdag in corona gaf Louis een taartje aan papa, toen we na een wandeling aan de auto stonden. Hij zette er een kaars op in de vorm van het cijfer nul. Ook daar had ik weer een paar seconden nodig om de boodschap te snappen. We mochten toen elkaar niet omhelzen, maar Marie en ik konden het niet laten. En zo wisten we dat George zou komen. Jammer dat Shana er niet bij was. Kutcorona.

Ella, Juul en George hebben mijn leven veranderd. En na de aankondiging van Louis en Shana, begon ik steeds harder te voelen hoe ik erover dacht. Corona had mij al doen inzien dat ik eigenlijk best wel een familiemens ben. En het idee dat ik misschien ooit zelf een gezin kan beginnen… Klinkt zot maar misschien wel tof?

Het voelt echt super. Nee echt suuuuper. Om dit te typen als 31-jarige single. Want ineens lijkt het of ik insane ben. “Een ongeduldige vrouw met een kinderwens.” Die woorden liggen zo fucking ver van me. Zo denk ik helemaal niet over mezelf. En het idee dat ik zo zou zijn geworden, schrikt mij zelfs af. Hoe ga ik zo ooit een lief vinden? Moet ik nu een lief gaan zoeken, om ooit een baby te hebben? En niet meer met mijn eeuwige romantische idee de liefde van mijn leven te vinden?

Ben ik… zielig?

Of misschien gewoon realistisch. Omdat ik over een maand 32 jaar ben. En ongetwijfeld nog steeds single. Wat niet erg is, ik ben gelukkig. Oprecht. Hoe moet ik een lief plooien in mijn drukke sociale leven, rekening houdend met het feit dat ik ook een paar avonden per week helemaal alleen wil zijn? Ik ben zotgraag onafhankelijk. Ik heb niemand écht nodig.

Hoe dan ook, over een jaar staren we misschien weer naar een zeehond in de verte. Wie weet wat er tegen dan allemaal is gebeurd.

En intussen kan ik heel blij zijn voor een ander. Dat is gelukkig poepsimpel.