Guus vindt het niet terecht dat die multinationals financieel gesteund worden om overeind te blijven. Dan liever al dat geld naar de kleine ondernemers.
Tekst: Guus Gelsing
Waar ik eerst nog steevast elke avond het nieuws volgde om mijzelf op de hoogte te laten brengen over het allerlaatste corona nieuws, bemerk ik dat mijn houding onlangs is overgeschakeld naar meer laissez-faire. Afgelopen dinsdag miste ik zelfs de persconferentie. Ik had namelijk een marktplaatsafspraakje. Op anderhalve meter, welteverstaan. Iets dat ik trouwens steeds irritanter begin te vinden. Mijn geduld begint namelijk een beetje op te raken en ik voel een neiging om het allemaal veel minder serieus te nemen. Niet dat ik dat ga doen, maar ik voel wel de neiging. Die fysieke afstand tussen goede vrienden en familie blijft toch wel erg vervelend. In tegenstelling tot veel eenzame singles mag ik mijzelf daarom gelukkig prijzen dat ik mijn huidhonger zo nu en dan even kan stillen door wat oxytocinebommetjes met mijn vriendin te laten ontploffen. Knuffelen doet wonderen.
We zijn er bijna. Zo voelt het. Het virus lijkt haast onder onze controle te zijn en net als een stel atleten dat zich fysiek en mentaal voorbereidt op het startschot, staan ook wij met zijn allen te popelen om het pre-coronatijdperk in te stappen. Ik moet toegeven dat de anarchist in mij het liever anders had gezien. Die had liever gehad dat het virus nog wel even door zou gaan met razen. Zonder doden, uiteraard.
Nu is dat naïef en makkelijk gezegd voor iemand die zelf nog geen klachten heeft gehad en ook niemand in zijn netwerk heeft die er onder is bezweken, maar tóch had ik graag de gevestigde, grote bedrijven, die allemaal zogenaamd belangrijk zijn voor onze zogenaamde economie, graag op hun gat zien gaan. Wat mij betreft gaat er geen enkele cent naar die grote jongens, maar mag van mij juist alles naar de kleintjes. De kleine ondernemer, die de deuren al die tijd gesloten moesten houden, die niet verder konden en die hun reserves voor hun ogen hebben zien smelten als een Calippo Cola in de zomerzon.
De anarchist in mij vindt het tot nu toe maar een matige actiefilm en hoopt dat de regisseur nog een onverwachtse wending uit zijn mouw gaat schudden waardoor alles op een heel andere, onvoorspelbare manier, tot zijn einde komt. Komt er nog een plottwist?
Guus Gelsing is in februari afgestudeerd aan de HAN. Hij werkt sinds een paar weken in de geestelijke gezondheidszorg. Lees zijn vorige bijdrage hier.
