Guus observeert. Vandaag meer dan ooit. En hij ziet dat het stil is. Stiller dan ooit.
Tekst: Guus Gelsing
Het water in Venetië schijnt ongekend helder te zijn en in Wuhan kunnen de mensen voor het eerst in lange tijd de vogels weer horen fluiten. Bij ons hier in Nederland wordt de hoofdstad niet langer platgestampt door toeristen en feestgangers, waardoor Amsterdam nu eindelijk even op adem kan komen. Alsook haar grachten, die na jaren golven door al dat geklots van die boten, eindelijk hun welverdiende rust krijgen. In het Rijksmuseum hangt de Nachtwacht stilletjes alleen, zonder liefhebbers om door bemind te worden en zonder bucketlist-reizigers om mee op een selfie te staan.
Het is stil. Stiller dan ooit, zo lijkt het. Tegenover mijn woning is normaliter elke dag, heel de dag, activiteit. Scholieren komen aan en vertrekken, gaan samen naar de supermarkt en strooien vervolgens met het plastic van hun frikadellenbroodje, dat ik af en toe, wanneer ik mij als een goede burger wil voordoen, opraap en in mijn eigen prullenbak, die enkel plastic als bestemming heeft, deponeer.
Nu staan er minder mensen bij de bushalte. Soms ouderen, die nog weten hoe ze moeten leven zonder telefoon, en minder vaak zijn het scholieren, nu de scholen gesloten zijn. In plaats daarvan gaan ze naar hun favoriete hangplek, om daar waarschijnlijk met hun vrienden te klagen dat ze niks te doen hebben en tegelijkertijd op hun telefoon een spelletje spelen of naar de oneindige stroom aan stompzinnige TikTok-filmpjes kijken.
Zo af en toe komt er ook een verdwaalde alcoholist voorbij. Die gaat moederziel alleen op het bankje in de bushalte zitten, met in zijn linkerhand meestal een peuk, gedraaid van zware shag, en in zijn rechterhand een halve liter zwaar bier. Tussen de slokken die hij neemt, oreert hij hele verhalen en ziet het ernaar uit dat hij ontzettend boos is, maar op wie of wat, dat weet niemand. Misschien dat hij door het nuttigen van al zijn zelfmedicatie in staat is om een onzichtbare klaagmuur waar te nemen, die de rest van ons over het hoofd ziet.
De bus rijdt nog steeds steevast elk kwartier langs en de school staat er ook nog, net zoals het wassen beeld van George Clooney in het Madame Tussauds en de Fata Morgana in de Efteling. Ook staat het Colosseum in Rome er nog steeds, evenals de Sixtijnse Kapel. De Sagrada Familia in Barcelona. De Brandenburger Tor in Berlijn. De Eiffeltoren in Parijs. Allen staan ze er nog, maar het lijkt alsof het allemaal levenloos is geworden. Alsof de ziel op retraite is en zich heeft afgesloten van alle drukte, bezig om indachtig te kijken naar wat er eigenlijk allemaal is gebeurd de afgelopen jaren. Wat voor een onverwerkte trauma’s en pijnpunten er nog aanwezig zijn. Want, alleen in de rust is er ruimte voor ingesleten, wellicht destructieve, patronen en het verleden om naar boven te komen. Wat komt er, in deze wereldwijde meditatie, naar de oppervlakte drijven?
Guus Gelsing is onlangs afgestudeerd aan de HAN, opleiding Culturele Maatschappelijke Vorming. Hij schrijft wekelijks een column voor SAM. Lees hier zijn vorige bijdrage.
