Door het online onderwijs heeft Nina haar klasgenoten alleen nog digitaal gezien. Dat gaat binnenkort veranderen en daar kijkt ze enorm naar uit.
Tekst: Nina Rouwenhorst
Ik weet niet of mijn klasgenoten wel benen hebben. Het klinkt absurd, maar waar is het wel. Ze zijn alleen te zien op minuscule schermpjes op mijn laptop. Namen en gezichten, maar niets dat bewijst dat al mijn medestudenten ook een onderlijf hebben. Vier werkcolleges per week aanschouw ik hun ongeïnteresseerde gezichten en zie ik hun aandacht langzaam verslappen. Ik kan niet met ze lachen tijdens de hoorcolleges (want die worden tegenwoordig vooraf opgenomen), of even snel samen naar de kantine rennen voor wat lekkers.
Ik moet toegeven dat ik het soms best lastig vind om bij de les te blijven. Er is in mijn studentenkamer genoeg dat me afleidt. De Nintendo Switch die aan de oplader ligt, mijn exemplaar van Cemetery Boys dat ik stiekem heel graag wil lezen of dat stukje papier dat ineens héél interessant is. Ik doe mijn best, maar soms is de aandacht ineens weg, of het internet…
Het is niet zo dat ik geen positieve kanten zie aan het thuisonderwijs. Ik kan de vrijheid best wel waarderen. Het is fijn dat ik gewoon lekker kan uitslapen en dan in alle rust met een kopje koffie mijn hoorcollege kan kijken. Heerlijk in mijn eigen tempo, zodat ik alles extra goed kan uitwerken. Maar aan de andere kant ontbreekt het me daardoor nog weleens aan motivatie. Ik leef nu een beetje met het idee: ach, dat kan ik morgen ook nog wel even doen. Maar morgen wordt dan vaak overmorgen en dan uiteindelijk gewoon niet. Wat resulteert in het feit dat ik regelmatig nog tot laat achter mijn laptopje zit te luisteren naar mijn docent die heel gepassioneerd praat over de Renaissance kunst.
Voor mijn gevoel is het een je weet pas wat je hebt als het weg is-geval. Ik heb vaak genoeg geklaagd over het tijdstip van mijn colleges: “Welke imbeciel heeft op maandagochtend twee hoorcolleges gepland?”. Maar de gezelligheid die dat met zich meebracht, mis ik wel. Ik mis het sowieso om mensen om me heen te hebben. Ik mis het drankjes drinken in een kroeg en slecht dansen op jarennegentigmuziek. Ik wil mensen weer omhelzen, vastpakken en drie kussen geven op verjaardagen. Misschien waren die vroege colleges zo slecht nog niet. Ik heb de eerste periode maar twéé dagen waarop ik naar school mag, wat in alle eerlijkheid maar halve dagen zijn. Pak ’m beet tien uur om kennis te maken met mijn toekomstige collega’s en een band op te bouwen met de mensen met wie ik de komende drie jaar moet doorbrengen, wat bij lange na niet genoeg is.
Ik kijk er naar uit om zonder netwerkhaperingen met mensen te kunnen praten en lachen. Ik kan dan ook niet wachten tot ik eindelijk kan zien of er bij al die gezichten ook een onderlijf hoort. Ik ben benieuwd of ze mooie schoenen hebben, ik zal in ieder geval mijn beste paar uit de kast halen.
Nina Rouwenhorst is tweedejaars student Lerarenopleiding Geschiedenis bij de HAN. Ze schrijft om de week voor SAM. Lees haar vorige column hier.
