In deze recensierubriek hemelt redacteur Olga Helmigh iets op of ze brandt het af. Iets er tussenin gebeurt zelden.
Tekst en foto’s: Olga Helmigh
We zitten al ruim een jaar (grotendeels) thuis door corona. Gelukkig nu weer in een versoepelingsfase, met eindelijk wat tempo wat betreft vaccineren. Toch is het nog balanceren op een flinterdun koord.
De één maakt er al vanaf het begin wat van en is vol overgave aan het opruimen/tuinieren/romanschrijven/schilderen/fotoboekplakken/mediteren geslagen, verbouwt zijn hele keet eigenhandig tot droomhut, geniet van lange wandelingen, is meester geworden in online pubquizzen en zegt dingen als “ik kom nu noodgedwongen écht tot mezelf: een geluk bij een ongeluk”.
De ander banjert voornamelijk rond in loszittende huispakken, eet onbeheerst hele pakken stroopwafels leeg tijdens het thuiswerken, heeft Netflix inmiddels uit, schopt af en toe coronamoe en pisnijdig tegen een prullenbak, huilt bij vlagen zijn hoofdkussen vol snot en zit nu vrijwel non-stop op het terras flessen wijn leeg te drinken, “gewoon, omdat het weer kan”.
Zelf zit ik er een beetje tussenin. De ene week ga ik als een speer en tik ik fluitend mijn artikelen, maak mooie wandelingen, drink afhaalkoffies met vrienden, kook uitgebreid met de wederhelft, duik het bos in met mijn kinderen om hutten te bouwen, nip een wijntje in de tuin bij zonsondergang en vind mijn spiegelbeeld prima aan te zien.
De andere week laat ik alles uit mijn handen donderen, wil niks lukken, voel ik me een opgeblazen pad met slappe krullen en dikke wallen, vervloek ik die rotcorona vijf keer op een dag, voel ik me down en zap elke avond doelloos rond, terwijl ik alweer het vijfde koekje in mijn bakkes schuif.
Nu kan ik die rollercoaster aan ups en downs volledig aan corona wijten, maar dan zou ik liegen. Eigenlijk ga ik mijn hele leven al van boven naar beneden, in periodieke golven, wat betreft emoties en gedachten. Dat kwam in 2010 tot een breakdown van formaat: ik leefde van paniekaanval naar paniekaanval, kwam amper mijn bed uit, voelde me leeg en overvol tegelijk, kotste letterlijk en figuurlijk van het leven en wilde zelfs een tijdje niet meer bestaan.
Therapie en medicijnen hebben me toen weer op de rit geholpen. Maar zelfhulpboeken heb ik zelden gebruikt. Niet uit weerstand, maar het laatste waar ik me op kon concentreren tijdens mijn depressie waren lange lappen tekst vol adviezen die onbereikbaar leken. Vandaar dat Het Grote Depri Doe-Boek ideaal is. In goed te behappen zinnen, vergezeld door heldere, handgetekende, toffe illustraties, neemt Marieke de Goeij je stap voor stap mee in een “reis uit burn-out, angst, depressie…. of hoe jouw dip ook heet.” Een perfect boek voor iedereen die nu al een tijdlang wegzakt in het coronamoeras, zich overwerkt en overprikkeld voelt, of er klaar mee is om overgeleverd te zijn aan die eeuwige rollercoaster van emoties.
Marieke spreekt uit ervaring. Ze was eigenlijk altijd een vrolijke fluiter, maar kreeg in vrije korte tijd een hardnekkige depressie, die bovendien bol stond van angst en paniek. Ze begreep er niks van: het voelde alsof het haar overkwam en overnam. Maar waarom? Een zoektocht ontstond en na afloop creëerde ze dit fijne doe-boek. Er staan 5 fases in, waarvan de eerste luidt: “we accepteren die shit”. Want daar begint het vaak mee in het leven, hoe cliché het ook klinkt.
De bedoeling van het boek is dat je de pagina’s rustig doorneemt, maar ook vol kladdert, pent of tekent, al laat Marieke je daarin vrij. Van een overzichtelijke ‘gevoelsthermometer’ en een ‘symptomenbingo’ in de erkennings- en acceptatiefase, ga je gaandeweg naar het opstellen van een noodplan, waarin je wat basisregels opstelt (rust, slaap, eten, natuur, sport en eventueel medicijnen) en tevens structuur aanbrengt. Afleiding vormt ook een cruciaal onderdeel: ga iets doen. Nee, geen tv kijken of door social media scrollen, maar hardlopen, puzzelen, een oud kastje verven of onkruid trekken.
In fase 3 en 4 leer je hoe je, met de vergaarde structuur en inzichten, omgaat met de ups en downs. En fase 5 gaat over bloeien en groeien: alles wat je gezaaid hebt in de fases ervoor gaat z’n vruchten afwerpen. Uiteraard ga ik hier nu snel en kort door de bocht: de fases kosten tijd en het boek heb je niet in één week doorlopen.
Maar moet je bij ernstige klachten niet écht professionele hulp zoeken? Ja natuurlijk, en dat staat óók in het boek. Het is geen vervanger van therapie. Het is vooral een laagdrempelige manier om bezig te zijn met het opkrabbelen uit jouw dal. Dat kan naast je therapie, al heeft niet iedereen therapie: de één zit in een diepe donkere put waar alles voor nodig is om eruit te komen, terwijl de ander ‘slechts’ in een kuil zit. Het boek kan ook een prettig middel zijn om jezelf in mindere periodes weer wat houvast te geven.
Plus, laten we eerlijk wezen, de meesten van ons kunnen inmiddels wel een liefdevolle schop onder ons hol kunnen gebruiken in deze langslepende, vermoeiende pandemietijd.
Het Grote Depri Doe-boek kun je online bestellen, of je gaat naar de dichtsbijzijnde boekhandel (en steunt meteen een lokale ondernemer).
