Olga Oordeelt — Man Bijt Hond XL (tv)
In deze recensierubriek hemelt redacteur Olga Helmigh iets op of ze brandt het af. Iets er tussenin gebeurt zelden.
Na een dag vol social distancing, Teams-vergaderen, thuiswerken, kinderen om me heen, boodschappen doen in de ‘anderhalvemetersamenleving’ en duizend keer mijn handen wassen, heb ik écht geen zin om de hele avond programma’s te kijken over het coronavirus. Het hele gedoe komt me inmiddels de strot uit, en het enige wat ik aan het eind van de dag wil, is Netflixen om even in een andere wereld te stappen. Bijvoorbeeld die van drugsgeld witwassen in Ozark, dubbelspionage in Homeland en oncontroleerbaar huilen en lachen in After Life.
Knotsgekke mede-Hollanders
Toch maak ik één uitzondering: Man Bijt Hond XL. Het meest kneuterige, eerlijke en fascinerende programma dat de Nederlandse televisie óóit heeft gekend, komt in deze coronatijd elke week met een extra lange uitzending. Die is grotendeels gewijd aan het leven in de ‘intelligente lockdown’ waar we ons momenteel in bevinden. Sinds 1999 gaat Man Bijt Hond onverwachts of dankzij een goeie tip bij de meest doorsnee of juist knotsgekke mede-Hollanders langs, en ook nu bellen ze aan om te zien wat Bep, Corrie, Ali en Piet bezighoudt in deze bijzondere, bizarre tijd.
Treingekkie
In de eerste aflevering spat de Hollandse gezelligheid én knulligheid weer heerlijk vertrouwd van het scherm af. We maken als eerste kennis met Rien Verhoeff. Deze zwakbegaafde treingekkie gaat twee keer per dag naar een spoorwegovergang om treinen te kijken. Hij baalt natuurlijk dat er minder treinen rijden, maar het plezier is des te groter als er eentje voorbij raast. “Sprinter”, concludeert hij en kijkt er trots bij. Ook thuis staat alles in het teken van treinen. Rien heeft –uiteraard- kilometers treinbaan, zit op een oud treinbankstel, bezit een dikke collectie conducteurspetten en heeft zelfs een heuse treincabine in zijn woonkamer. Daar zit hij in alsof hij op volle kracht vooruit naar Rotterdam Centraal afreist: zo zie je maar dat je fantasie je grootste vriend kan zijn in deze coronatijd.
Plaatsvervangende schaamte
Verder zien we de Haagse Nathalie Thunissen die haar hondentrimsalon moest dichtgooien en nu op Facebook online karaokesessies geeft: haar telefoon rust in een momenteel stofvergarende muilkorf, zij zit ervoor en zingt samen met haar sjekkie-rokende partner Carla op valse wijze hits van weleer. De plaatsvervangende schaamte giert door je lijf, maar omdat het zo aandoenlijk en kneuterig is, blijf je kijken. Zij maken er per slot van rekening ook maar het beste van. Net als Renee Ketelaar, een dame van middelbare leeftijd uit Rotterdam, die de hele dag opgedoft op de bank op Twitter, Facebook, en FaceTime zit om vrienden te maken en de tijd door te komen. “Al lijkt het net Tinder in plaats van Twitter: alle mannen zitten achter me aan, hihi!”, giebelt ze.
De wil van God
Eveneens smullen is het nieuwe segment waarin Man Bijt Hond mensen opzoekt waar ze in een ver verleden verslag van hebben gedaan. In 2001 gingen ze bijvoorbeeld in Koudum, Friesland langs bij een moeder met 10 kinderen. De 11de was onderweg. “Het is de wil van God”, sprak ze, want als trouwe christen stond haar leven geheel in het teken van de Heer en anticonceptie hoort daar niet bij. Inmiddels blijkt ze gescheiden en woont met haar kids (“Het zijn er uiteindelijk 12 geworden”) in een rijtjeshuis. Scheiden voelde als falen in de ogen van God, vertelt ze, al voelt ze zich nog altijd sterk verbonden met hem. “Maar naar de kerk gaan doe ik niet meer.”
“Hier ook niemand, over.”
Dan worden we nog getrakteerd op het liefdespaar Penny (voorheen man) en Ronnie, die we vanaf nu wekelijks volgen. Hij werkt als verkeerstoezichter in Brunssum, Limburg, en zij gaat altijd met hem mee, met een koelbox vol drankjes en zelfgesmeerde broodjes. Via de portofoon houden ze contact met elkaar: hij vanaf een verkeerspunt en zij vanaf het einde van de straat. “Er komt niemand aan van deze kant, over”, zegt Ronnie. “Hier ook niemand, over”, aldus Penny. Ze zijn er maar druk mee.
Vergeet ik nog iets? O ja, de QuaranTUINcursus van Ted en Remco uit Zoetermeer. Zij geven elke week groene tips voor in de tuin, aangezien heel Nederland daar nu ingedoken is. Op z’n Haags serveert Remco een kopje koffie aan Ted met de Haagse woorden: “Un bakkie pleuâh voâh un betâh humeuâh”. Dat overweeg ik nu op een schilderijtje te borduren. Bedankt, Man Bijt Hond, en tot volgende week.
