Olga Oordeelt: Queer Eye: We’re in Japan! (Netflix)
De Fab 5 sprinkelen hun magie over Tokyo uit
In deze recensierubriek hemelt redacteur Olga Helmigh iets op of ze brandt het af. Iets er tussenin gebeurt zelden.
Wie Queer Eye for the Straight Guy nog niet kent: scháám je, ga als de sodemieter vier seizoenen bingewatchen en pas dan praat ik weer met je. Want het is dé ultieme feel good show: een verslonsde man of vrouw die in een sleur zit of wel een veer in de reet kan gebruiken na een bak ellende of bijzondere periode krijgt van vijf stijlvolle homo’s hulp. De Fab 5, zoals het bonte vijftal wordt genoemd, krikken de ingedutte, verloren of weggecijferde ziel op met een make over op álle fronten: hij of zij krijgt een frisse coupe, nieuwe garderobe, hun huis wordt omgetoverd én ze leren een degelijke maaltijd koken. Daarnaast krijgen ze een mini therapiesessie en een stortvloed aan bemoedigende knuffels. Kortom: van binnen en van buiten tillen de Fab 5 je naar een hoger niveau.
Hoewel de heren om amusementsredenen behoorlijk flamboyant zijn (de kijker wil ook wat), zijn ze oprecht aandachtig en luisteren naar het verhaal van hun ‘hero’ (zoals ze hun make over-kandidaat noemen). Wat heeft hij of zij nodig? Hoe kan het zelfvertrouwen omhoog? Hoe kunnen ze hen laten shinen? Oké, toegegeven: ze pakken aan het begin van de aflevering recht voor z’n raap uit met een haarscherpe, geestige ontleding van de vaak erbarmelijke staat van de kledingkast, koelkast en coupe ravage van het slachtoffer. Gelukkig kan die er meestal wel om lachen, wetende dat de redding nabij is.
Tot nu toe sprinkelden Jonathan van Ness (verzorging), Antoni Perowski (voeding), Bobby Berk (interieur), Karamo Brown (cultuur) en Tan France (kleding) hun magie over Amerikaanse heroes uit. Hierbij sneden ze moeilijke onderwerpen als discriminatie, racisme en onrecht aan, en spraken openlijk over homoseksueel zijn, uit de kast komen, zelfacceptatie, respect voor elkaar en de worstelingen van de LBGTQ-gemeenschap. In de special Queer Eye: We’re in Japan! mogen de heren hetzelfde doen. Maar dan wel íets anders dan in thuisland Amerika: de Japanse cultuur is andere koek.
In vier afleveringen maken we kennis met een paar ‘doodgewone Japanners’ in Tokyo. Als eerste aan de beurt is Yoko, een verpleegster van terminale patiënten. Dit doet ze in haar eigen huis en ze heeft zelfs haar bed afgestaan. Ze slaapt op de grond, of voor de deur van de patiënt waarvan de laatste adem dreigt. Ze heeft zichzelf volledig opgeofferd en weggecijferd en doet alles voor de doodzieke mensen onder haar dak. De Fab 5 zijn diep ontroerd en wij, de kijkers, daarmee ook. Ze helpen Yoko inzien dat ze vergeten is hoe ze moet genieten van het leven en óók aan zichzelf mag denken. De vertederende verpleegster is zo nederig dat haar verhaal uiterst aandoenlijk is.
Nederigheid is sowieso een eigenschap die veel Japanners bezitten, zo valt op. Je moet niet te excentriek, uitgesproken of anders zijn, want dan krijg je een hoop kritiek, ongemakkelijkheid en afwijzing te verduren. In aflevering twee komt dat sterk terug bij Kan, die niet openlijk uit durft te komen voor zijn homoseksualiteit en zich bovendien als een grijze muis kleedt, terwijl hij het liefst knaloranje bloesjes en opvallende gele laarsjes wil dragen. Of Kae, een manga-kunstenares die in haar jeugd gepest werd en zich in vormeloze lappen hult om maar niet op te vallen. Zij en haar moeder praten hier nooit over, laat staan dat ze elkaar makkelijk knuffelen of ‘ik hou van jou’ zeggen.
De Fab 5 gaan respectvol om met de cultuurverschillen en de minder extraverte maatschappij. Dat maakt deze special ook zo fijn: je steekt wat op van de Japanse levenswijze –zowel mooi als minder fraai-, geniet van de transformaties en merkt opnieuw: het maakt niet uit waar je woont en wie je bent: als je haar maar goed zit.
“Queer Eye: We’re in Japan” is nu te zien op Netflix.
Check hier de trailer:
