In deze recensierubriek hemelt redacteur Olga Helmigh iets op of ze brandt het af. Iets er tussenin gebeurt zelden.
Squid Game: heeft de Zuid-Koreaanse thrillerserie nog een introductie nodig? Het regent al weken memes op Instagram van de oude man, hangend boven de groene en rode knop, en van de levensgrote kiekeboe-pop, met haar opengesperde ogen en zwarte vlechten. We lezen overal dat het de succesvolste Netflixserie OOIT is. En dat basisschoolkinderen de spellen naspelen: minder tof.
Waar de serie over gaat? In Squid Game volgen we Seang Gi-hun. Hij is ooit zijn baan verloren, raakte gokverslaafd en woont sindsdien bij zijn moeder. Hij heeft een stroeve relatie met zijn ex, ziet zijn dochter zelden en schuldeisers jagen op hem. Op een dag ontmoet hij een mysterieuze man die een simpel maar sadistisch gokspelletje met hem willen spelen voor geld. Na afloop nodigt hij Gi-Hun uit een nóg groter spel te spelen met een nóg hogere inzet. De wanhopige Gi-hun gaat akkoord.
Gi-hun wordt bedwelmd en ontwaakt vervolgens in een grote zaal met ruim 400 medespelers, allen gehuld in een groen trainingspak. Ze worden bewaakt door mannen in rode, Casa de Papel-achtige pakken en maskers. Alle spelers blijken geselecteerd op het feit dat ze in geldnood zitten, wanhopig zijn en bereid lijken te offeren voor absurd veel geld. Wat ze moeten doen? Zes kinderspelletjes van vroeger spelen. Het verschil met toen? De verliezers bekopen het met de dood.
Wat volgt is een bonte mix tussen The Hunger Games, Maze Runner en Battle Royale. In oogverblindende decors wordt onder meer geknikkerd, touw getrokken en Annemaria Koekoek gespeeld met als krankzinnig einddoel: overleven. Uiteraard wordt de strijd harder naarmate er minder spelers overblijven en wordt pijnlijk duidelijk wat geld met mensen doet. Dat niet alleen: de spellen blijken entertainment voor mensen met een hogere plek in de samenleving dan de ‘sloebers’ op het macabere speelplein.
Met een gemengd gevoel heb ik alle negen afleveringen zitten bingewatchen. Het is naar om te kijken naar de dystopische, wanhopige taferelen en het zonder pardon afknallen van mensen die verliezen bij een potje knikkeren. Aan de andere kant kun je het niet helpen dat je met ingehouden adem en samengeknepen billen zit te kijken: gaan ze het redden? Het is zenuwslopend, vooral omdat je gehecht raakt aan bepaalde personages.
Squid Game is zowel een spannende thriller, met toffe beelden en een bizarre verhaallijn, als een aanklacht tegen kapitalisme en geldlust (ironie: Netflix verdient miljoenen met deze serie). Het is een confrontatie met de duistere kanten van de mensheid. Maar dan wél voor mensen boven de 16 jaar, aub, en niet voor kinderen die op de basisschool zitten. Kom op, zeg.
