Probleemwijk nieuwe stijl
(column)
‘Corporaties vrezen getto’s door bij elkaar plaatsen kwetsbare groepen’, kopte De Gelderlander ruim een jaar geleden. Vanwege een wet, genaamd ‘passend toewijzen’, moeten de huizen met de laagste huren bij de mensen met de laagste inkomens terechtkomen. De wet werd in 2016 ingevoerd om het aantal aanvragen van huurtoeslag te kunnen verlagen.
Waar echter niet bij stil werd gestaan, is dat mensen met een laag inkomen vaak problemen hebben. Mensen met een verslaving, statushouders en mensen die voorheen in een inmiddels wegbezuinigde zorginstelling woonden, komen nu bij elkaar in een flat terecht, waardoor een nieuwe vorm van probleemwijk ontstaat.
Het is dan ook vaak in dit soort flats dat ik collega’s en medewerkers van andere zorginstanties tegenkom. Op de galerij, in het trappengat of voor de deur, bij de fietsenstalling. Een knikje, groet of kort gesprekje. Over van alles en nog wat, maar nooit over de bewoners. Verhalen over de bewoners krijgen we al genoeg, van de bewoners zelf.
Hoe het hondje van een oude vrouw, die er al jaren woont, incontinent raakt en daardoor zijn behoefte telkens in de lift op weg naar buiten doet; de blowende jongeren die het trappengat dag en nacht van een wiet-odeur voorzien, scheve ogen naar scootmobielrijders die parkeerplekken van scooterrijders zouden stelen, de man die het opruimen van lege energie- en bierblikken als dagtaak heeft gekozen en de verhalen over de illegaal onderhurende Polen op de hoek.
Maar er is meer. Meer dan de overlast en meer dan de problemen. Er is de man die voor de hele flat computers repareert. Er zijn bewoners die samen een aantal tegels op de parkeerplek hebben gelift en een moestuin zijn gestart. Iemand anders helpt een buurman uit Syrië met het opstellen van Nederlandstalige brieven. De woningbouw, die in 2017 de media opzocht, verbindt de bewoners door het organiseren van lunches. Een mooi initiatief, waar helaas werkende bewoners praktisch nooit naar toe kunnen.
Maar het is een begin. En ondanks dat we de problemen niet mogen bagatelliseren, moeten we ook de mogelijkheden blijven zien om van de flats geen probleemwijken, maar dorpen te maken. Plekken waar mensen elkaar kennen en indien nodig voor elkaar zorgen.
Martijn schrijft om de week een column voor SAM. Lees hier zijn vorige column.
