Sinds kort kun je op de Arnhemse campus sporten bij HAN SENECA, hét health-centrum van de HAN. Eerst konden medewerkers en studenten alleen in Nijmegen terecht, maar nu kunnen ze dus ook in Arnhem rennen, springen, rekken, strekken en zweten. SAM-redacteur Olga pakte een groepsles mee.
Tekst: Olga Helmigh
Sporten: ik hou er niet van. Tenminste, geef mij maar banenzwemmen, zumba-dansen of wandklimmen. Maar in de sportschool ploeteren met gewichtjes, op crosstrainers en in ab-crunchers? Mij niet bellen.
Afbeulen
Toch riep juist ík tijdens de redactievergadering “Ja, ik ga!” toen het voorstel kwam om mee te doen aan een groepsles bij HAN SENECA. Want toegegeven: af en toe moet je jezelf flink afbeulen, vooral na anderhalf jaar
thuiswerken, taarten bakken en Netflixen.
Heftig squatten
Ongemakkelijk en zelfbewust, want tja, zo voel ik me nu eenmaal in sportkleding onder felle tl-buizen, schuifel ik op een dinsdag iets voor 16.30 uur de gymzaal van het Techniekgebouw in. Ik doe mee met de les ‘bewegen op muziek’, oftewel BOM. Een enthousiaste sportleraar is net bezig om gewichtjes, halterschijven en steps klaar te zetten. Ik werp er verschrikt een blik op. Nee toch hè…?, denk ik, maar oh jawel: er wordt hardcore ‘geheft’ en ‘gesquat’, zo blijkt al gauw.
Gutsend zweet
Uiteraard warmen we eerst op, om daarna over te gaan naar krachttrainen met halterschijven. “Dit valt best mee”, denk ik, om na 2 minuten non-stop heffen te beseffen: oh nee, dit valt helemáál niet mee. Desondanks houd ik moedig vol en volg de instructies van de brullende docent op. Het zweet gutst met dikke druppels van mijn voorhoofd en dan moet ik nóg drie kwartier.
Best lekker
Eenmaal een poosje bezig met squatten, gewichten heffen en buikspieroefeningen, voel ik me eigenlijk best lekker. Natuurlijk: mijn bovenbenen trillen als rietjes, ik ben zo rood als een tomaat en mijn armen knakken als ik me probeer op te drukken, maar mijn hart klopt volop en ik adem dieper. Ik vóel dat ik alles losmaak, wakker schud en sterker maak. Na afloop ben ik dan ook blij dat ik ben gegaan, en besluit volgende week weer aan te sluiten.
Kruipen en kermen
De volgende morgen ben ik helaas minder blij. Als een kreupele bejaarde kom ik kreunend uit bed, strompelend naar de warme douche. Die helpt enigszins, maar de trap op- en aflopen is werkelijk niet te doen. Kermend van de pijn kruip ik de trap op en glijd er half hangend aan de trapleuning weer vanaf. Mijn bovenbenen staan in de fik en mijn kont doet zeer. “Nooit meer!” roep ik. “Wat een hel!”
Iets minder fanatiek
Na drie dagen is de pijn weg en besluit ik alsnog dat het de marteling waard is: je voelt dat je iets nuttigs gedaan hebt, iets om je lijf sterker en strakker te maken. Iets om je conditie te verbeteren. En dat voelt na anderhalf jaar lockdown en beperkingen wel heel erg lekker, ja. Kortom: ik ben om, al ga ik er volgende keer iets minder fanatiek in. Zodat ik de volgende dag wél kan traplopen…
Klik hier voor de video van een zwoegende Olga tijdens de les en check hieronder het groepslessenrooster. Welke les spreekt je aan? Vergeet niet je aan te melden via seneca.fitness@han.nl
