Terug richting het zuiden om een hogeschool als de HAN te besturen. Rob Verhofstad, onlangs aangetreden als bestuursvoorzitter, is zichtbaar gelukkig. Hij draagt het verhaal van de HAN uit, van binnen naar buiten en andersom. Hij wil zichzelf geen oliemannetje noemen, maar toch.
Tekst: Hanneke Sizoo
Foto’s: Marcel krijgsman
In de wachtkamer van het college van bestuur ligt een exemplaar van het Nederlands Dagblad, ‘de kwaliteitskrant van christelijke signatuur’. Vermoedelijk een erfenisje van voorganger bestuursvoorzitter Kees Boele. De man die nu in de bestuurskamer op de Arnhemse campus zetelt, praat met Brabantse g en kun je niet blijer maken dan met koken voor een grote stoet vrienden en familie, vertelt hij later. Bourgondiër? Jazeker.
De terugkeer
Negen jaar geleden ‘emigreerde’ Rob met zijn gezin vanuit Nijmegen naar Drenthe (randje Groningen), om er uiteindelijk zitting te nemen in het college van bestuur van de Hanzehogeschool. Als Brabander in Groningen voelde hij zich snel thuis. Zijn kinderen deden er iets langer over, maar het kwam goed. “We wisten dat we ooit weer terug zouden keren, maar er hing geen jaartal aan, ik was er niet zo mee bezig. Toen deze kans bij de HAN kwam, was dat fantastisch. Ik heb bewust gekozen voor deze brede, grote en goed aangeschreven hogeschool, die zich regionaal maar ook landelijk profileert op de thema’s slim, schoon en sociaal.” Hij pendelt nog even heen en weer, tot er een geschikt huis is gevonden, in of om Nijmegen. De stad waar hij vroeger studeerde en werkte.
Trots
Terugkijkend is Rob niet zozeer persoonlijk trots op wat hij bereikte in Groningen, wel op de beweging waar hij een rol in had. Hoe men daar heeft gereageerd op het Grotius Programma bijvoorbeeld, door een minor te organiseren voor mensen met een vluchtelingenachtergrond. “Dan doe je in essentie waarvoor je er als hogeschool bent: belemmeringen wegnemen, ruimte geven, mensen laten groeien in kennis en zelfvertrouwen, ter voorbereiding op werk of opleiding, op een plek in de maatschappij. Fantastisch om te zien hoe deelnemers een doorbraak meemaken. Dat ontroert me.”
Lijstje
Terug naar de bestuurskamer. Uit de binnenzak van zijn colbert haalt Rob een opgevouwen blaadje tevoorschijn. Hij strijkt het met de hand geschreven lijstje glad en legt uit: ‘Dit heb ik altijd bij me, bij veel gesprekken die ik de afgelopen tijd voerde, kwam dit lijstje op tafel. Alle grote thema’s van de HAN en haar stakeholders vind je hierop terug. Wat je ook doet voor de HAN, iedereen maakt hier onderdeel van uit. Waarvoor kom jij naar je werk, wat is je drijfveer? Mensen daarover laten vertellen, bevragen en focus aanbrengen, is fantastisch.”
“We zullen niet ineens haaks de bocht omgaan, want we lopen al een hele mooie route. De beweging is al in gang gezet, het plan ligt er al. Wel kun je verdiepen en doordenken over nieuwe stappen”
Het hogere doel
Het klinkt misschien wat zijig, zegt hij, maar in bestuurlijk opzicht komt het er wel op neer: zijn rol is vooral die van verbinder. Van strategie naar tactiek en operatie, en weer terug. Checken: heeft wat we op operationeel vlak doen nog wel te maken met strategie? Draagt het bij aan het hogere doel? ”Ik zie lang niet alles maar heb wel een goed overzicht. Zo kan ik verbinden tussen wat er buiten en binnen de HAN gebeurt, als een soort oliemannetje.” Hoe de portefeuille binnen het college is verdeeld, vindt hij niet zo van belang. “Het mooie van hogescholen in Nederland is dat ze een collegiaal bestuur hebben. Je vult elkaar aan of spreekt elkaar tegen. Maar bovenal zijn we met z’n drieën verantwoordelijk. Daarbinnen maak je natuurlijk werkafspraken.”
Anders dan Kees
Onlangs, tijdens een bijeenkomst met het HAN-beraad, haalde hij een filosoof aan. Lachend: “Oh, dacht iedereen, daar gaan we weer. Maar ik ben geen Kees. Soms zoek je hulpbronnen die je niet vindt in de krant. Denk bijvoorbeeld aan Corona. Een mooie uitspraak of filosofie kan mij helpen er op een andere manier naar te kijken.” Rob vindt overigens dat je de impact van een nieuwe bestuurder niet moet overdrijven. “We zullen niet ineens haaks de bocht omgaan, want we lopen al een hele mooie route. De beweging is al in gang gezet, het plan ligt er al. Wel kun je verdiepen en doordenken over nieuwe stappen.”
Maatschappelijke tweedeling
Zijn grootste zorg is de maatschappelijke tweedeling die groter wordt, bijvoorbeeld tussen hoog- en laagopgeleid. “Een belangrijke functie van het hoger onderwijs is dat eerstegeneratiestudenten een plek hebben om te studeren. En dat er geen belemmeringen zijn om mbo’ers te laten doorstromen, dat de toeleiding soepel verloopt. Maar de belemmeringen liggen op de loer, vooral als het om bekostiging gaat. Zet dat af tegen een zoon of dochter voor wie het normaal is om te studeren.” En welk effect heeft corona op deze tweedeling? Hoe zit het met inclusie, met je thuis voelen op je opleiding? Het zijn thema’s waarvan hij vindt dat we er heel scherp op moeten zijn.
Een goed linkse
Leren, nieuwsgierig zijn, vragen stellen, voor Rob zijn het belangrijke waarden die hij ook zijn kinderen heeft meegegeven. “Als wij met elkaar aan tafel zitten, voeren we debatten”, zegt hij breed grijnzend. “Dat doen we al vanaf het moment dat ze kunnen praten. Nu ze 21, 20 en 18 zijn, is het nog leuker. Als ik er dan fel in zit en mijn dochter me pareert met een goede linkse, kan ik daar ontzettend van genieten. En het leert me te kijken door de bril van een jongere.”
Mateloos irritant
Rob ziet zowel thuis als op school wat Corona doet door de ogen van de student. Maar ook hoe hard er gewerkt wordt door de organisatie. “Ik kan er ontzettend slecht tegen als een van die twee kanten eenzijdig wordt weggezet, dat irriteert mij mateloos. Als de nieuwe situatie bemeten wordt met de meetlat van vóór corona, is dat niet fair. Tuurlijk is het lastig. Maar kort door de bocht kritiek uitdelen, past niet. Aan de andere kant, als er een beeld wordt neergezet van de student die er maar op los feest, is dat niet terecht. Hallo zeg, mijn studententijd was toch echt veel leuker dan wat de studenten nu meemaken.”
Klein Brabant in Drenthe
Zijn baan is een Rupsje Nooitgenoeg. Altijd te weinig uren in een dag. Zijn vrouw en kinderen manen hem soms tijd te maken voor andere dingen. Zoals koken voor de vrolijke toestroom aan vrienden en familie uit het hele land. Ondertussen luisterend naar een incourante Spotify-afspeellijst. Klein Brabant in Drenthe, Bourgondische tafelen. Man, wat een geluk.
Oproep
Arnhem is voor Rob Verhofstad minder bekend dan Nijmegen. Daar brengt hij graag verandering in. Welke Arnhemse medewerker of student kent de stad goed en wil Rob een rondleiding geven? Meld je aan via een mail naar sam@han.nl
