Rellen op straat, bedreigingen in de Kamer, haat en nijd op de socials, Nederland nadert zijn kookpunt. Nachtmerriescenario’s lijken waarheid te worden, tot soldaten in de ziekenhuizen aan toe. Hoe krijgen we in Nederland weer iets van sociale harmonie terug?
Tekst: Hans Wanningen
Ruud Kroes, docent Social Work:
“Deze week appte ik een filmpje van Omroep Gelderland naar een stel vrienden. Het ging over mensen die zich min of meer gedwongen voelen door hun omgeving om zich te laten vaccineren. De frustratie en emotie spatten ervan af. In mijn eigen kring is bijna iedereen gevaccineerd. Af en toe doen ‘dus’ heftige oordelen de ronde over de ‘asocialen’ die dat niet willen. En eerlijk is eerlijk: soms betrap ik mezelf ook op die zienswijze. Zo’n filmpje maakt me ervan bewust dat je de ander niet moet ontmenselijken alleen maar omdat die anders denkt. Het gezonde alternatief is simpel: jezelf inleven in de ander. We kunnen dat (bijna) allemaal. Maar willen we het ook? Dat is de vraag waar het om draait.”
Asha Dijkstra, senior beleidsadviseur, Centrale Staf Onderwijs, Onderzoek en Kwaliteitszorg:
“Wij waren toch dat land met een rijke traditie van verdraagzaamheid, veiligheid en vertrouwen? Toch lijken momenteel angst, onzekerheid en disbalans de overhand te hebben. Het kan zijn dat sommige groepen uit langer bestaande onvrede nu maar ergens tegenaan schoppen. Het kan ook zijn dat we het vertrouwen kwijt zijn, geen perspectief meer zien.
Verklaart dát de vele ruzies, haat en dreigementen? De felheid en commotie? Het roept nog meer vragen bij me op: wie willen we eigenlijk zijn, als land? En hoe willen we met elkaar omgaan, als landgenoten? En hoe willen we dat de rest van de wereld ons ziet?
Ik hoop dat we dit alles een stem weten te geven. Daarmee bedoel ik niet mee- of terugschreeuwen. Maar oprechte aandacht voor ieders verhaal, voor wat ieder mens raakt en beweegt. Vanuit mededogen en empathie. Begrijpen begint met luisteren. Misschien horen we dan een ander verhaal, zien we zaken in een nieuw licht, vinden we wat ons bindt. En wie weet brengt het ons, opnieuw, innerlijke en onderlinge harmonie.
Ik ben benieuwd wat er gebeurt als we daar eens echt de tijd voor zouden nemen.”
“Nogal wat mensen voelen zich al heel lang niet gezien of gehoord. De emmer van hun boosheid loopt nu over”
Hanneke Bulten, eindredacteur HAN.nl:
Ik probeer het klein te houden. Bijvoorbeeld door met mensen in mijn omgeving te blijven praten over waarom ik me wel of niet laat vaccineren. Door te luisteren naar de argumenten van anderen. Niet om me te laten overtuigen, maar gewoon om ieder z’n verhaal te laten doen. Door zelf ook open te zijn over mijn kijk op de zaak. Ik heb niet de illusie dat ik iets kan veranderen aan alle rellen, ruzies en haat en nijd. Het enige wat ik kan doen, is mezelf en anderen om me heen in hun waarde laten.”
Dellwyn Oseana, coördinator cursussen MVT, trainer en taalcoach Engels, HAN Talencentrum:
“Nogal wat mensen voelen zich niet gezien, gehoord en gewaardeerd. Na decennia van negativiteit van docenten, dokters en andere autoriteiten tegen bepaalde groepen en hun familie of vrienden, loopt de emmer van hun boosheid over. Sommigen van hen grijpen de coronatijd aan om hun agressie te uiten. Het zit hen dwars dat zij kennelijk niet voor onvoorwaardelijke compassie in aanmerking komen. Zij voelen zich oneerlijk behandeld en zijn het beu om telkens de schuld te krijgen. Dit voedt hun wanhoop. Misschien dat ze daarom nu de werkelijkheid naar hun hand proberen te zetten. Ze willen de controle over hun bestaan terug. Wie zich dag in dag uit machteloos voelt, kan die gevoelens niet eindeloos opkroppen.”
Werk jij bij de HAN en ben je niet bang om je mening te geven? Doe dan óók mee aan het SAM Medewerkerspanel! Lees er hier meer over en meld je aan via sam@han.nl.
