Surrogaat (column)
Wat is het toch met de maanden mei en juni in het onderwijs? Het was in mijn vorige baan zo, bij de Amsterdamse Hogeschool voor de Kunsten, en het is zo bij de HAN: het is drukker dan druk. Agenda’s zitten bomvol, er moet van alles nog tussendoor, en de lontjes lijken wat korter te worden. Niemand kan wachten en iedereen voelt de hijgende adem van de zomervakantie in zijn of haar nek. En door de coronasituatie is dat alleen maar erger geworden in plaats van minder, lijkt het wel.
Dat verraste mij eerlijk gezegd, omdat in ieder geval een heleboel avondafspraken uit mijn agenda zijn verdwenen. Meestal probeer ik twee of drie voorstellingen in het Holland Festival te zien — zo ook dit jaar (één dans, één theater, en één muziek), maar die verdwenen allemaal als sneeuw voor de zon. Maar er komen nu al weer dingen voor in de plaats. Vanavond, bijvoorbeeld, een bijeenkomst met onze Raad van Toezicht, en een deel van de academie- en stafdirecteuren. Een soort “speed date” in kleinere groepjes, zodat zij elkaar wat beter leren kennen (of in sommige gevallen überhaupt leren kennen!). En vorige week sollicitatiegesprekken met kandidaten voor de functie van voorzitter van het College van Bestuur, die voor een deel ook weer fysiek en in de avond plaatsvonden. Daar kan ik natuurlijk nog niets over zeggen, hoewel ik snap dat iedereen erg nieuwsgierig is. Laat ik volstaan met te zeggen dat ik so far een tevreden mens ben! ;-)
In mijn vorige baan kwamen er in deze maanden ook altijd eindexamens van studenten bij: voorstellingen, concerten en exposities. Dat was een feestje, maar legde ook een groot tijdsbeslag op mijn agenda. Ook bij de HAN probeerde ik dergelijke eindevenementen bij te wonen. Maar nu is dat allemaal weggevallen en doen we bijna alles virtueel. Volgende week mag ik digitaal het symposium Driving Innovation bij de Academie Engineering & Automotive openen, en vorige week heb ik samen met collega Yvonne de Haan een vlogje gemaakt ten behoeve van studenten van de minor Evenementenmanagement die ons daarom hadden gevraagd. Dat is enorm leuk om te doen, en we doen het van harte, maar het blijft toch een tikkeltje surrogaat: je mist de echte interactie.
Ik kan me voorstellen dat dat voor iedereen geldt, en dat ook jullie de druk voelen, in combinatie met die rare afstandelijkheid. Laten we proberen toch het hoofd koel te houden, niet te verdrinken in de druk van alles wat ‘moet’, en tijd te nemen voor dat zo broodnodige contact, virtueel of lijfelijk — en af en toe ook even stilstaan om te ademen. Ik wens iedereen goede weken toe!
Bridget Kievits is lid van het College van Bestuur van de HAN en schrijft om de drie weken een blog voor SAM. lees hier haar vorige verhaal.
