Therapieland (column)

Martijn heeft een nieuw land bezocht: Therapieland. Het mooie aan dit land is vooral dat er geen wachttijden zijn als je hulp nodig hebt op gezondheidsgebied. Zou hij er willen gaan wonen?

Het is dinsdagochtend als ik voor het eerst inlog op Therapieland, een online platform waar ik onlangs via de praktijkondersteuner huisarts GGZ een inlog voor kreeg. Misschien kon ik eens gaan kijken of de rouwverwerkingsmodule iets voor mij was. Ondanks dat ik rouwverwerking en mijn POH-GGZ (Praktijk Ondersteuner Huisarts — Geestelijke Gezondheidszorg) serieus neem, moet ik gniffelen bij de naam van het online cursusportaal. Therapieland…

Afgelopen zaterdag nog. Ik zat met een vriendin in een kroegje en we spraken over de wildgroei van therapieën. Aan de ene kant het ijzeren geloof in de meetbaarheid van succes bij therapieën die vergoed worden, aan de andere kant allerhande alternatieve varianten, waarvan de deelnemers weer glashard in het effect geloven. Cynisch noemde zij Nederland Therapieland. Een land waar ik als een soort Alice door een konijnenhol in naar beneden tuimel.

Na het inloggen word ik meteen begroet door Marieke, een vriendelijke jongedame die in een video kort het programma uitlegt. ‘Let wel! Hoe lang het programma duurt, is afhankelijk van de deelnemer. Hoe lang rouw duurt, is voor iedereen anders!’ zegt ze. Iets waar ik het meteen mee eens ben. Mijn vreugde wordt echter al snel met het badwater weggegooid, want op de volgende pagina wordt met een nasale stem de handleiding van de site voorgelezen. ‘Welkom in Therapieland!’ klinkt er schel door mijn speakers. Even keert het cynisme van afgelopen zaterdag terug en wil ik een mail sturen naar de kraamafdeling van het lokale ziekenhuis met de vraag of ze daar de tekst ‘Welkom in Therapieland!’ continue door de speakers willen laten schallen.

Dan mag ik mijn therapeut kiezen. Kies ik voor Akke? Of blijf ik bij Marieke? Ik besluit bij Marieke te blijven. Mijn POH-GGZ kan immers meelezen en voordat je het weet heb ik een online cursus hechtingsproblematiek aan mijn broek hangen. Tevergeefs, want bij de volgende stap van het programma krijg ik alsnog een video van Akke te zien. Ze geeft mij een lijst met 29 stellingen waarvan ik moet aangeven in hoeverre ze op mij van toepassing zijn. Ik ben de kwaadste niet en doe, ondanks dat ik Marieke mis, wat zij van mij vraagt. Als ik op opslaan druk, krijg ik direct een mail in mijn inbox. ‘Goed bezig! Je hebt een thermometer ingevuld,’ staat er in de onderwerptekst. Ik wil ‘dankjewel’ terug mailen, maar de mail is een no-reply. Therapieland lijkt wel een echt land, alleen dan zonder wachtlijsten.

Terug in Therapieland zie ik dat de lijst het einde van de eerste sessie betrof. Ik scoor ‘geen tot weinig risico’ op de ‘risico op gecompliceerde rouw’-meter. Een ronde schijf met gekleurde partjes, die mij nog het meest doet denken aan de kilometerteller van een auto. Ik besluit de sessie af te ronden en Therapieland voor vandaag af te sluiten. Misschien ga ik er binnenkort nog eens naar op reis. Het viel mij er tot nu toe reuze mee, al ben ik blij dat ik er niet woon.

Martijn van Koolwijk, voormalig HAN-student Social Work en tegenwoordig werkzaam in de geestelijke gezondheidszorg, schrijft om de week een column voor SAM. Lees hier zijn vorige.