Op de kop af veertig jaar is Mieke Lambregts al actief in het onderwijs, een kwart eeuw daarvan aan de HAN. Zelf ooit pabostudent, later pabodirecteur. Nu is ze opleidingscoördinator van de master Management en innovatie in maatschappelijke organisaties: “Onderwijs is een en al verandering, dat verveelt nooit!”
Tekst: Hans Wanningen
Mieke koestert warme herinneringen aan haar studietijd in Gent, waar ze vanaf eind jaren zeventig de logopedie-opleiding volgde. Mieke: “Vanwege de evidente charmes van die stad, natuurlijk. Maar vooral omdat het nabij Nederland was, en toch net allemaal anders. Puur de aanblik van francs in mijn portemonnee stemde mij al vrolijk. Juist die kleine, fijne verschillen gaven me het gevoel dat ik op ‘onderwijsavontuur in het buitenland’ was.”
Eerste liefde: speciaal onderwijs
Haar eerste onderwijsbaan voerde haar terug naar deze contreien. In 1981 startte ze in het speciaal onderwijs, aan de Carolusschool in Groesbeek, een LOM-school (voor kinderen met leer-en opvoedingsmoeilijkheden; red.). Daarna volgde een aanstelling aan de Martinus van Beekschool in Nijmegen. Mieke: “Als logopedist bekommerde ik me hier om slechthorende kinderen en kinderen met spraak- en taalmoeilijkheden. Het speciaal onderwijs mag je gerust mijn eerste liefde noemen. Dankbaar werk, alleen al om wie de kinderen zijn. Bovendien: je bent er vroeg bij. In hun ontwikkeling is er nog zóveel bij te sturen en te bereiken.”
Meer voor kinderen betekenen
Na een paar jaar begon het te kriebelen. Zou het niet geweldig zijn om directer en breder invloed uit te kunnen oefenen op het schoolbeleid? Om zelf de koers mee uit te stippelen? Bijvoorbeeld als de vraag voorbijkomt of je slechthorende en spraaktaalgestoorde kinderen wilt mengen, of ze in afzonderlijke klassen onderbrengt. Toen kwam de kans. “In 1991 mocht ik de adjunct-directeur waarnemen tijdens haar zwangerschaps- en bevallingsverlof. Dat beviel alle partijen goed. Ik kreeg er een stel directietaken bij. Enkele jaren later verving ik haar nogmaals, toen haar tweede kind op komst was.”
“In 1995 belandde ik in de collegebanken van de Pabo; mijn eerste ervaring met de HAN, toen nog als student”
Ontbrekend puzzelstukje
Toch ontbrak er nog een belangrijk stukje van de puzzel. Mieke: “Ik had tot dan toe geen onderwijsbevoegdheid behaald. Zo belandde ik in 1995 in de collegebanken van de deeltijdpabo aan de Groenewoudseweg in Nijmegen; mijn eerste ervaring met de HAN, als student. Met mijn diploma op zak ging ik op de Martinus van Beekschool verder, maar nu vóór de klas.”
Pabostudent wordt pabodirecteur
De volledige overstap naar de Pabo maakte ze in 2000: “Daar werkte ik achtereenvolgens als docent, coördinator, MT-lid en uiteindelijk directeur. Weer trok het me om zo veel mogelijk gedaan te krijgen. Niet in mijn eentje, maar met het hele team. Om elke dag het beste bij elkaar naar boven te brengen en samen voldoening te halen uit wat we allemaal kunnen doen voor onze docenten, studenten en dus ook leerlingen.”
“Echt contact maken, dat is de basis om van en met elkaar te leren”
Oog voor ieders verhaal
Wat is Mieke in al die jaren onderwijs zelf wijzer geworden? “Nou, in elk geval dit: ieder mens, van docent tot student, van conciërge tot coördinator, neemt een eigen verhaal mee. Vroeger had de HAN, en zeker ook ikzelf, daar minder oog voor. Maar die verhalen doen ertoe. Vaak verklaren ze waarom iemand iets niet kan, wil, doet of durft. Of waarom hij of zij er juist vol energie voor gaat.
In-, aan-, meevoelen, kortom echt contact maken, dat is de basis om van en met elkaar te leren. Het brengt iedereen verder, ook de HAN als geheel.”
Blijven groeien
Miekes ogen fonkelen na veertig jaar nog steeds als het over leren en lesgeven gaat: “Onderwijs blijft me boeien, er is altijd groei, beweging, ontwikkeling.” Daar is Mieke zelf een voorbeeld van. Sinds bijna 2 jaar is ze opleidingscoördinator van de master Management en innovatie in maatschappelijke organisaties. Een stap die ze zette omdat ze graag dichter bij het onderwijs wilde werken, dichter bij de kern van de zaak. Mieke: “Om me te verbinden met de mensen om wie het draait, de studenten en docenten. En om de vruchten van de groei echt in mijn handen te kunnen pakken, te voelen wat het doet en oplevert.”
Van eilandjes naar eenheid
Over de HAN, waar ze zeker nog wat jaartjes hoopt mee te draaien, zegt Mieke: “Wij zijn één HAN aan het worden, dat was vroeger lang niet altijd vanzelfsprekend. Toen waren er meer eilandjes, nu zoeken we elkaar meer en makkelijker op. Een trend die ik toejuich, zolang we ieders rol en eigenheid maar respecteren. Eenheid in verscheidenheid, dat werkt en leert toch het best.”
In het kader van 25 jaar HAN interviewt SAM (voormalige) studenten en medewerkers die opvielen tijdens hun werk of studie op de HAN. Lees deel 5, over politiek vluchteling Kaveh Hemmatian die bij de HAN kwam studeren en er nu lesgeeft, hier.
