Guus gaat ons verlaten. Hij heeft bijna vier jaar lang columns geschreven voor SAM en diens voorgangers, zo ongeveer zijn hele studietijd. Dit is zijn laatste. Een moment van reflectie.
Tekst: Guus Gelsing
Al struikelend over mijn eigen zielenroerselen, begon ik een kleine vier jaar geleden aan een avontuur. Als eerstejaars student, enigszins gerijpt door het leven als een jong belegen kaas, ging ik gewapend met pen en papier, de strijd aan met allerlei dilemma’s, discussies en ideeën. Met mijn associatieve brein probeerde ik elke week opnieuw wat losse broodkruimels met elkaar te verbinden, om uiteindelijk iets zinnigs te vertellen over wat ik die betreffende week weer was tegen gekomen. Thema’s als maatschappij, politiek en milieu passeerden meer dan eens de revue.
Het schrijven heeft mij gevormd. Mijn mening en visie heb ik langzaam kunnen schaven en slijpen tot een serieus wapen. Een wapen dat ik de rest van mijn leven bij me zal dragen, maar ook in zal zetten wanneer iets, dat ik koester, in gevaar blijkt te zijn. Want schrijvenderwijs heb ik geleerd dat er maar weinig zo scherp kan snijden als het woord. Door merg en been, rechtstreeks naar het centrum van de ziel. Woorden zijn niet enkel geluiden die aan onze mond ontsnappen of gevangen in inkt op papier verschijnen. Woorden zijn energie. Nauwkeurig en precies gebundeld in letters, om zo uiteindelijk een begrijpelijke boodschap over te brengen. En dat, in essentie, is altijd mijn streven geweest. Om in klinkklare en behapbare taal iets over te brengen, met daarbij stiekem de hoop dat iets van mijn geest zich nestelt in die van een ander. Net als de zaadjes van een paardenbloem, die na enige tijd verdwaald rond te hebben gezweefd, uiteindelijk hun bestemming vinden. Sommige van die zaadjes zullen wellicht wortel schieten, andere niet, of zullen überhaupt nooit de kans krijgen om hun potentie te benutten.
Inspiratie is misschien hetgeen dat schuilgaat achter al mijn intenties. Dat ik in alle nederigheid en bescheidenheid een inspiratie heb mogen zijn. Dit is de spil van mijn schrijversmachine geweest, en dat zal ook altijd zo blijven. Maar nu, nu is het tijd om het stokje over te dragen aan mijn nog te ontdekken opvolger. Dat hij of zij jullie weet te raken, herkenning kan bieden, jullie lachspieren weet te stimuleren en jullie kan voorzien van een significante portie wijsheid, verstopt onder de oppervlakte van het geschreven woord. Het was mij een waar genoegen. Adieu.
Guus Gelsing is eerder dit jaar afgestudeerd aan de HAN. Hij werkt sinds maart in de geestelijke gezondheidszorg. Guus heeft de afgelopen vier jaar voor SAM en diens voorgangers geschreven. Hij vertelde over zijn opleiding, zijn werk, zijn vrienden, zijn vriendin, maar vooral over zijn zielenroerselen. En wij mochten een tijd lang naar hem luisteren. Bedankt, Guus.
