De verkeerde studie die een inspirerende omweg wordt (column)

Terwijl het eind van zijn opleiding in zicht komt, beseft Guus dat hij de verkeerde studie heeft gekozen. Hoe erg is dat?

Wat nou als je bijna bent afgestudeerd en je beseft dat je de compleet verkeerde studie hebt gekozen? Wat moet je dan?
Ik ben weleens jaloers op onder andere verpleegkundigen, fysiotherapeuten of leraren. Die beginnen gewoon een studie en weten vanaf de eerste dag waar ze vier jaar later zullen eindigen. Het is vervolgens ook glashelder waar ze op moeten solliciteren. Wat een heerlijke zekerheid moet dat bieden. Een zekerheid die bij de opleiding Culturele & Maatschappelijke Vorming verre van gegarandeerd is.

Wist ik dat van te voren? Oh, jawel. Maar beseffen deed ik het nog niet volledig. Mijn opleiding heb ik vooral ervaren als een vierjarige bezigheidstherapie waar ik de ruimte kreeg om te reflecteren over de toekomstige koers van mijn leven. Die koers had ik zo rond het tweede jaar wel gevonden. Alleen wist ik toen al dat ik met mijn huidige opleiding een flinke omweg zou moeten bewandelen om daar uiteindelijk ook te komen. Halverwege uitstappen en iets anders beginnen was geen optie. Ik móest iets afmaken.

Ik besloot om door te gaan, en niet alsnog de lerarenopleiding te volgen. Want werken met (kwetsbare) kinderen was mijn doel geworden. Nu zit ik in het laatste semester van mijn opleiding en volg ik de minor Systeemgericht Werken in de Ambulante Jeugdzorg. Kennis heb ik wel, maar zo goed als geen ervaring met de doelgroep én de zorg. Ik voel me een eerstejaars die in het diepe gegooid wordt. En ja, mijn onzekerheid speelt daar natuurlijk een rol in, en nee, in het diepe gegooid worden doe ik liever met een setje veiligheidskleding aan en op voorwaarde dat alles goed komt.

Incompetent, dat omschrijft mijn gevoel denk ik wel het best. Ik heb vier jaar gestudeerd en ik voel me incompetent voor het vak dat ik wil uitoefenen, ondanks dat ik alle studiepuntjes heb binnen gehengeld. En nu, een paar maanden voor het einde, begint het besef door te dringen dat ik een richting moet bepalen. “Duh, dat wist je toch al wat langer, Guus?”. Ja, dat klopt, maar dat maakt het niet minder bedrukkend. Dan maar doorstuderen? Duaal? Ergens instromen, misschien? De weg moet zich nog ontvouwen — linksom of rechtsom — en ook al voel ik me onzeker en bedrukt die onbekende diepte, toch moet ik toegeven dat ik voor het eerst ook het vertrouwen voel dat het wel goed komt. Dat ja, alle wegen écht naar Rome leiden. Alleen niet letterlijk natuurlijk. Ja, ik heb de verkeerde studie gekozen, maar het heeft me wel dichter bij mijn bestemming gebracht.

Guus Gelsing studeert Culturele & Maatschappelijke Vorming bij de HAN. Hij schrijft wekelijks een column voor SAM. Lees zijn vorige bijdrage hier.