Verslaafd aan podcast This American Life (column)
Tekst: Bridget Kievits
We zitten midden in de voortgangsgesprekken — de gesprekken waarin we als CvB met alle academiedirecteuren praten over, precies, de voortgang. Wat wilden we in 2020 bereiken, en hoe staat dat er nu voor, en wat zijn de plannen voor 2021? Hoe verhouden die zich, per academie, tot de grote HAN-doelen uit het Instellingsplan — u weet wel, de student centraal, responsief onderwijs en onderzoek, leven lang ontwikkelen, enzovoort. Het zijn leuke, geanimeerde gesprekken (via Teams), echt over de inhoud van wat een academie aan het doen is: wat zijn de grootste issues, waar maakt een directeur zich zorgen over, waar is hij of zij tevreden over? Er is enorm veel werk verzet aan de voorkant, want er moet natuurlijk verantwoording afgelegd worden, in de vorm van jaarplannen en rapportages, en dat betekent dat controllers, directeuren, secretarissen en andere medewerkers in de academies soms tot in de herfstvakantie hebben moeten werken om het allemaal op tijd ingeleverd te krijgen.
En ik constateer weer: wat gaat er veel goed! En wat gebeurt er veel, in alle academies. Het “gewone werk” gaat uiteraard door, en daarnaast zaken als kwaliteitsafspraken, resultaatverantwoordelijke teams, MT-building, stageplaatsen en praktijkonderwijs in tijden van corona, en ga zo maar door. Het is niet gering, en het gebeurt toch allemaal maar.
En ik realiseer me weer dat we in een gezegend land wonen. Ik ben sinds kort verslaafd aan de podcast This American Life — een prachtige, ontroerende, inspirerende podcast over, ja hoe moet je dat beschrijven? Over alles eigenlijk, het leven, het werk, de liefde, corona, de verkiezingen — you name it, het gaat erover. Tijdens mijn dagelijkse loopjes voor en na het werk luister ik ernaar.
Gisteren ging het bijvoorbeeld over de start van het onderwijsjaar afgelopen september, met voorbeelden uit Utah en Tennessee. Het ging om de zorgen van docenten en ouders, de soms zeer heftige discussie over wel of geen mondkapjes in de klas. Maar vooral de ontstellende onzekerheid waarmee docenten en bestuurders geconfronteerd werden, tot de week voor de opening, omdat er tussen overheid (federal government), de gouverneur van de staat en de burgemeester van de stad geen overeenstemming was of leek te bestaan over het hoe en het wat. Was de school in de ochtend nog bezig met een zogenaamd “A en B-systeem” — leerlingen verdelen in twee groepen, groep A krijgt eerst twee dagen les, dan groep B twee dagen. Letterlijk twee uur later komt een oekaze vanuit de gouverneur dat het allemaal weer anders moet, dat maar 20% van de leerlingen mag komen. EN dat ouders zelf mogen bepalen of ze hun kind thuishouden of niet. Totale chaos en stress tot gevolg.
Natuurlijk, hier is het ook niet perfect. Maar sommige zaken lopen wel beter dan in Amerika! En tip van de week dus: This American Life. Hoe zorgelijk de onderwerpen, altijd een lichte, optimistische toets. Zelfs die over de scholen. Want het eindigt met docenten die de schouders eronder zetten, en doen wat gedaan moet worden. Hartverwarmend.
Bridget Kievits is lid van het college van bestuur van de HAN. Ze schrijft elke drie weken een blog voor SAM. Lees haar vorige column hier.
