De afgelopen tijd werd Arnhem opgeschrikt door een reeks ernstige geweldsdelicten. Zo overleed een 73-jarige man bij een grove mishandeling in de Spijkerstraat, vond er een steekincident plaats in winkelcentrum Presikhaaf en werden twee studenten in Park Presikhaaf op gewelddadige wijze beroofd. Voelen HAN-studenten zich nog wel veilig in hun studentenstad?
Tekst & Foto’s: Olga Helmigh
Mira (19), eerstejaars International Business, komt uit Bulgarije en studeert sinds kort aan de HAN in Arnhem. Ze woont in de ‘Helix’, de studentenflat pal tegenover Park Presikhaaf en direct naast het winkelcentrum.
“Veel bewoners van Helix hebben het over de overval, want de twee studenten die het slachtoffer waren, wonen ook in de flat. Het heeft ons zeker geraakt, want het komt heel dichtbij. Ook wij chillen vaak in het park en doorkruisen het als we naar de HAN gaan. De HAN ligt nu eenmaal aan de andere zijde en dwars door het park is de snelste weg. Overdag durf ik er wel doorheen, liefst samen met iemand, maar ’s avonds ga ik er echt niet naartoe. Dat deed ik daarvoor ook niet: als het donker is, kies ik veilige routes. Ik ben niet banger geworden, maar wel voorzichtiger. Die steekpartij in het winkelcentrum wist ik niets van, maar ook dat was in de avond, begrijp ik. Criminaliteit komt nu eenmaal voor, vooral in steden. Dat is natuurlijk jammer en triest, want eigenlijk zou je moeten kunnen gaan en staan waar je wilt. Maar zo werkt het helaas niet in de wereld.”
Owen (21), eerstejaars ICT, woont eveneens in de Helix-flat en kijkt uit over het winkelcentrum. (Owen wilde liever niet op de foto)
“Het is inderdaad opvallend dat er de afgelopen weken veel nare dingen zijn gebeurd in Arnhem. Er waren laatst ook al twee doden gevonden, in de Rijn en bij Meinerswijk. En dan die overval in het park, een steekincident hier in het winkelcentrum en ook op station Arnhem CS. Het meest schokkende vind ik de mishandeling van die meneer in de Spijkerstraat. Echt, wat bezielt die gasten? Afschuwelijk. Zelf ben ik niet banger geworden. Wat niet betekent dat ik er niet over nadenk. Zo fietste ik afgelopen zomer vaak door het drukke park naar de sportschool, met muziek in mijn oortjes. Nu laat ik die muziek achterwege, omdat het donker en stiller is. Al zou ik het knap vinden als iemand mij eraf trekt, want ik ga behoorlijk hard op mijn fiets. Maar ja, je weet maar nooit. Toch beter om je oren en ogen op zulke momenten open te houden. Of ik een idee heb waarom het geweld ineens lijkt toegenomen? Geen idee. Al denk ik dat die hele corona-situatie niet helpt. Frustratie groeit, verveling ook. Bij sommigen spelen ook financiële en psychische problemen een rol. Dan zie je vaak dat mensen zich op elkaar botvieren en er eerder geweld ontstaat. Wie weet speelt dat mee.”
Anouk (21), Lianne (18) en Silke (18), tweedejaars Pabo, wonen in dorpen rondom Arnhem, maar komen regelmatig in de binnenstad en op de HAN-campus in Presikhaaf.
Anouk: “Eerlijk gezegd had ik nog niet door dat Arnhem de laatste tijd veel incidenten kent. Maar nu ik het zo op een rijtje hoor, is het wel opvallend. Natuurlijk heb ik veel gehoord en gelezen over de meneer in de Spijkerstraat, die zo erg is mishandeld dat hij is overleden. Echt verschrikkelijk. Ik vind sowieso dat het, vooral nu die pandemie zo lang duurt, agressiever wordt overal. Of nou ja, je merkt wel echt een bepaalde gespannenheid.”
Lianne: “Dat merk ik ook. Er gaat veel goed, maar 2020 is natuurlijk wel een heel raar jaar. Zoveel bizarre wendingen. Die overval hier in Park Presikhaaf had ik niet van gehoord, trouwens. Of ik er bang van word? Nee, niet bang. Eerlijk gezegd ben ik me altijd bewust dat er wat ergs kan gebeuren. Vooral als meisje: je bent nu eenmaal kwetsbaarder. Altijd veilige routes nemen, vooral ’s avonds. Goed om je heen kijken. Als je op een rustige weg langs struiken fietst: in het midden van het pad fietsen. Ik ben vast niet de enige.
Silke: “Klopt, ik doe dat ook. Als ik dan tóch een keer ergens ben waar ik me plots niet zo veilig voel, zoek ik meteen een oplossing. Dan zorg ik dat ik wegkom en zo snel mogelijk de veiligheid opzoek of ik bel iemand zodat ze weten waar ik ben of me eventueel kunnen ophalen.”
Anouk: “Als ik met vrienden uitga, laten we nooit iemand alleen vertrekken. We lopen altijd met elkaar mee naar de auto, fietsen samen en laten aan elkaar weten dat we veilig thuis zijn gekomen. Als ik toch alleen loop in het donker en ik voel me niet veilig, dan bel ik met iemand. Dan vertel ik zelfs wat aan heb, waar ik was en waar ik nu ben. Misschien heb ik teveel misdaadseries gekeken, haha, maar liever safe than sorry.”
