Leya’s essay | 4
ziener in de schaduw
De weg naar mijn eigen filosofie en gedichten is een lange weg geweest, maar blijkbaar een weg die voor mij bestemd is. Door mij bewust te worden van de vreemde wereld die heerst. Het duister wat ons in zijn macht heeft en alles er aan zal doen om die macht te behouden. Ik ben niet iemand die naar voren stapt en de directe waarheid verkondigt. Juist door die confrontaties ben ik bewust van het gevaar en ik heb een groep mensen te beschermen. Zij hoeven niet de dupe te worden van mijn vreemde acties jaren geleden, toen ik een dag besloot een willekeurig restaurant binnen te lopen om daar mijn aandacht aan mijn studie te geven. Hoewel filosofie helemaal mijn type studie was, sloot mijn privé situatie verre van aan bij het studentenleven. De zorgen voor een zieke moeder verwijderen je juist van de schreeuwerige studenten, mij in ieder geval, een andere student had zich wellicht wel verloren in het bier drinken. Ik niet, dankzij de dag in het restaurant waar ik tot de dag vandaag nog wekelijks te vinden ben.
Mijn studentenjaren begonnen in september 1997, de week nadat prinses Diana was overleden. Een dame die ik adoreerde en ja ook ik was een van de schuldigen die zich vergaapte aan de paparazzi foto’s in de roddelbladen. Iedere week weer die foto’s van haar en dan ook nog dat memorabele interview met de BBC. Ze vertelde wat we allemaal al wisten en niet mochten weten. Sprookjes bestaan niet, maar we zorgen allemaal dat ze blijven bestaan. We willen sprookjes vernietigen, we wisselen tussen de positie als de boze stiefmoeder en het karakter Assepoester, we weten niet wat we willen, alleen dat we willen dat beiden blijven bestaan. Diana was overleden, dat sprookje was voorgoed voorbij door de boze stiefmoeders die we paparazzi noemen.
Mijn boze stiefmoeder heette kanker en de begrafenis van Diana keek ik met mijn moeder in bed, zelf was ik ontdaan van de diagnose die was gesteld bij mijn moeder die week ervoor. AlsOF mijn twee prinsessen uit mijn wereld gerukt werden. Verslagen was ik en zo ook die dag.
De week daarop waren er een aantal linkse studenten die verkondigen dat ze was vermoord, de geheime dienst, Britse koningshuis en ga zo maar door. Ik hoorde het aan, mengde me nauwelijks in de discussies maar het werd wel een van de eerste essays die ik schreef als studente filosofie. Prinses Diana en haar strijd tegen het etablissement, de gevestigde orde, is tot de dag van vandaag een van mijn fascinaties en heeft me ondanks de onrust thuis door mijn studie weten te trekken.
De andere fascinatie en inspiratie werd toch Monica Lewinsky. Niet Bill Clinton, zelfs niet Hillary Clinton, nee Monica Lewinsky. Het leek wel alsof de paparazzi een nieuw slachtoffer hadden gevonden na prinses Diana, namelijk de oud-stagiaire van het Witte Huis. Ze was nog zo jong en ze kreeg zoveel over haar heen. Ik scheelde niet zoveel jaren met haar en ook dit nieuws volgde ik op de voet. Niet vanwege alle bizarre smeuïge details van de zogenaamde affaire, want dat vond ik allemaal erg overtrokken, maar meer de houding van de media en de politiek. Alleen als je goed luisterde en keek wist je werkelijk wat er verteld werd, als je dat niet deed was het niet meer dan een foute soap. Waar ik op lette was de verandering van de media.
Terwijl mijn moeder haar chemo’s doorstond, las ik haar de nieuwsberichten voor over het hele Clinton-Lewinsky schandaal. Ondertussen schreef ik essay na essay met beschouwingen over de verandering van de media, het doorslaan van de vrijheid van meningsuiting waar zoveel het over hebben. We hoeven heus niet alles te weten, als we maar de belangrijkste feiten weten. Het lijkt wel alsof de media het onderscheid tussen hoofd- en bijzaken compleet verloren was. Zelfs de dood van Prinses Diana bracht de media niet op de knieën, ze gingen gewoon door.
Blijkbaar waren mijn essays in handen gevallen van Albert. Het was geen toeval dat ik hem tegenkwam. Volgens hem heb ik een gedurfde visie, vooruitstrevend, vernieuwend.
‘Je bent een ziener, Leya.’
‘Dat kan.’ Ik zeg dat soort dingen niet over mezelf en ik beaam ze ook niet. Ik denk na, ik schrijf het op, dat is het. Ik vraag niet om medestanders, zelfs geen lezers, daarom heb ik er niet mijn beroep van gemaakt.
Later bleek Albert de vader te zijn van een van mijn bijles-leerlingen, die duidelijk naar mij luisterde en zonder dat ik het wist mijn groupie was geworden. Ze vertelde over mij thuis en Albert werd nieuwsgierig. Je weet nooit hoe dingen lopen, maak verstandige keuzes die de stem van je hart volgen en dan volgen er soms verrassingen die aansluiten bij je eigen verborgen verlangens.
Natuurlijk wilde ik mij verzetten tegen de gevestigde orde. Natuurlijk wilde ik mij aansluiten bij de linkse studenten, helemaal na 11 september 2001, helemaal na de moord op Pim Fortuyn, maar ik was verwikkeld in een eigen strijd, de ziekte van mijn moeder. Ik wist dat ik me niet moest betrekken bij dergelijke groepen, ik was thuis nodig. Verzetten deed ik op mijn manier, in stilte, als schrijver. Een ziener op papier.
door pherawaty
Meer van pherawaty: Verawaty, Het Droomhuis
