Dinsdag 10 september
Goedemorgen allemaal en welkom op dag acht van onze rondreis. Deze dag begint weer met een heerlijk ontbijt in de zon, wat ruwe plannen en nog steeds een goed boek.
Overigens is het ook wel eens goed om te vertellen hoe de avonden eindigen. We hebben namelijk een hele stapel met spelletjes meegenomen om met z’n tweeën te spelen. Superleuk! Maar even serieus, als je een halve dag geslenterd en gewandeld hebt, en vervolgens een halve dag hebt gereisd, dan wil je ‘s avonds als we tussen acht en negen eindelijk stil zitten eigenlijk helemaal niets meer. De avonden beperken zich dan ook vaak tot het schrijven van deze blog, soms een potje yahtzee en het drinken van een heerlijk koud biertje (gelukkig is de koelkast erg koud).
Maar weer terug naar de ochtend. We hebben een ruw plan en gaan op weg. En dan blijkt gelukkig, en ook wel een beetje tot frustratie dat we helemaal geen concreet plan hebben. Oh oh, keuze problemen! We kunnen teveel doen, op te veel plekken, die te ver van elkaar liggen. En op dat soort momenten, terwijl je al aan het rijden bent, is dat niet handig.
Ik zeg trouwens ook ‘gelukkig’ want hierdoor kunnen Elise en ik toch wel concluderen dat we ‘gelukkig’ geen ANWB stel zijn die hele dagen vooruit perfect geplande, tot in de puntjes voorbereide saaie vakanties hebben. Bij ons is er nog ruimschoots ruimte voor spontane acties, geplande besluiteloosheid en gaat er dus ook nog wel eens wat mis. Heerlijk levendig dus!
Als we uitgekibbelt zijn over de mogelijkheden, de prioriteiten en de haalbaarheid gaan we als eerste naar het treinstation.
Proberen of we met de trein mee kunnen
Jawel, het treinstation. Jullie zijn toch met de auto? Jazeker, maar vanaf Fort William, wat trouwens helemaal geen fort, maar een leuk stadje is (zonder fort) vertrekt een prachtige klassieke treinreis met een stoomtrein naar Mallaig en terug. Maar, deze treinreis is tot zo’n beetje de eeuwigheid volgeboekt (ben ik ff blij met het eeuwige leven :)). Je kunt nog een kans maken door bij het spoor, als de trein vertrekt een machinist heel onschuldig en zielig aan te kijken zodat hij misschien nog een plekje voor je weet te ritselen. Dat dit met enige regelmaat ook daadwerkelijk gebeurt weet blijkbaar iedereen, want we waren niet de enige. Bovendien was het compleet onduidelijk wanneer de volgende trein zou vertrekken, niemand had een idee.
Dus… toch maar afgetaaid.
Ben Nevis Distillery
Nu komt een mooi deel van de dag, namelijk een bezoek aan de Ben Nevis Distillery. Een Whiskystokerij met een lange geschiedenis. De rondleiding begint met een hoop marketing bla bla filmpje waarin ze het verhaal vertellen van een grote reus die de bergen gemaakt heeft, en blijkbaar ook de waterbron voor deze distillery. Leuk bedacht, maar het fimpje was van begin jaren ’90 dus dat kon eigenlijk echt niet meer.
Desalniettemin, begint daarna de echte rondleiding, geleid door een kleine jongedame die de groep strak in bedwang houdt. Vol enthousiasme vertelt ze over het proces en de grondstoffen voor wiskey en laat ons wat van de grondstoffen in ruwe vorm proeven. Best zoet en dus heel geschikt om suikerwater mee te maken die als bron dient voor het proces. We lopen tussen de werknemers in de fabriek door en kijken her en der in grote potten en pannen. Het ruikt overal zoet en zwaar vies tegelijk. Overal dampen en stomen.
Bij een groot stalen vat aangekomen mogen we in het vat kijken nadat een groot luik is geopend. Ruik maar! Tegen een stel opgeschoten studenten kerels zegt ze: ‘Ja, je moet je kop helemaal in de ketel steken en flink inademen, dan beleef je het helemaal’. Niet te doen natuurlijk, die gasten vallen bijna flauw van de dampen. Na mijn opmerking ‘You little sadist’ kan ze haar lachen toch niet inhouden.
De tour sluit na een aantal hallen, ketels, en verklaringen verder af met een kleine proeverij in de bar. We hebben de simpele tour gekozen, met maar één whiskey, want ja, er moet nog wel gereden worden.
Slainthe blijken de schotten dan bij het drinken te zeggen! En voor zover deze ongetrainde whiskey drinker kan beoordelen had het brouwsel een heerlijke zachte smaak en nasmaak.
Helaas is de Ben Nevis whiskey slecht verkrijgbaar in Europa, sinds de Japanse eigenaar heeft besloten alleen nog maar naar Japan te exporteren.
Glenfinnan viaduct
Na deze mooie ervaring zijn we een half uur doorgereden naar de Glenfinnan viaduct uit 1899. Dit viaduct waren we anders ook overgereden met de stoomtrein en hij heeft ook al in vele films een rol gespeeld. Prachtig staaltje vakmanschap geplaatst in een prachtige omgeving.
We hebben wat moeite om een goede parkeerplaats te vinden. De parkeerplaats blijkt namelijk vol te zijn, en er is geen enkele plek in de wijde omgeving onbenut gelaten om auto’s te parkeren. Later ontdekken we waarom, want als we voor de derde keer zijn gekeerd en langsgereden zien we nog net het laatste stukje van de stoomtrein langsrijden. Deze mensen wisten dus blijkbaar wel wanneer de trein gaat. Hoe kan niemand dat op het station dan weten?
Nadat we de parkeerplaats voor de derde keer zijn langsgereden en de medewerkers bij de ingang ook wel in de gaten hadden dat we ze aan het stalken waren mochten we eindelijk naar binnen. Niet zozeer vanwege onze opdringerigheid, maar omdat iedereen na het zien van die trein direct weer vertrok.
Na een stukje lopen komen we op het uitzichtpunt en lopen we eerst nog langs een klein beekje met grote rotsen. Hier is aan een grote groep nieuwe stenen duidelijk te zien dat de lokale gemeenschap ook zijn ‘steentje bijdraagt’.
Overigens wil ik nog een prijsvraag uitschrijven op basis van het spel: ‘ik zie ik zie wat jij niet ziet en als jij het niet ziet, dan zie ik het ook niet’. Wie van jullie ziet in deze architectuur het gebruik van een parallellogram (*)?
Lange reis naar Stirling met prachtige uitzichten
We hebben vandaag weer een flink stuk gereden. Dit keer naar de camping in Stirling. En wat een route was dit weer zeg. Ik denk dat ik, van al het moois dat we gezien hebben nog het meest onder de indruk ben van de geweldige uitzichten tijdens de autotochten. Wat een pracht landschap!
The Three Sisters in Glencoe
De route was soms vlak door dalen heen, zonder een auto in uren. En dan rijdt je weer midden tussen de heuvels en bergen. Zo zijn we onderweg toch nog wel even gestopt bij de Three Sisters en konden we nog net voordat de bussen met Jappen achter ons stopten deze bijna mensloze foto’s maken.
Schotse koeien
En zelfs voor mijn goede vriend Elja (2,5 jaar) heeft dit landschap wat te bieden, want jawel hier onderweg zie je zelfs een echte authentieke Koekeloei uit de familie Koekeloerie.
Aankomst op een vreemde camping
Na een avondmaaltijd bij een ietswat teleurstellende tent, bouwen we om een uur of 21:30 onze campervan weer om tot ons avond- en nachtverblijf. Het is wel een wat vreemde camping. Hoe aardig de eigenaresse aan de telefoon ook klonk, zo eigenaardig is deze parkeerplaats rond een soort rotonde met stroompunten en een wc huisje. Je hebt niet altijd geluk bij het uitkiezen van een camping. Gelukkig hebben wij eigenlijk alles wat we nodig hebben aan boort en vertrekken we na het ontbijt alweer vrij snel.
Gegroet!
