Maandag 9 september

Na een gure nacht, worden we wakker met nog steeds veel regen en mist. Gelukkig ben ik deze depressieve setting eigenlijk al direct weer vergeten als ik ga toiletteren. Met een grote speaker, vol vrolijke muziek, die niet bepaald zacht staat is de campingbeheerder het toiletblok aan het schoonmaken. ‘Good morning mate!’ hoor ik van een vrolijke schotse stem. Ik geloof dat ik nog nooit zo vrolijk van het toilet ben teruggekomen. Wat vrolijke muziek al niet kan doen.

Roadtrip

Vandaag dus veel regen en mist. Niet echt weer om iets actiefs buiten te gaan doen. We besluiten dan ook een roadtrip over een deel van het eiland te gaan maken. We willen in ieder geval op een van de punten van het eiland een oude ruïne bezoeken.

Duntulm Castle

Die ruïne is van Duntulm Castle. Ik weet er eigenlijk niet veel van, behalve dat het zeer afgelezen ligt, en dat je er ver voor moet rijden. Er is ook niet veel van over. Vervolgens moet je door een weiland baggeren, waarbij je het idee hebt dat je stiekem een boer zijn land aan het betreden bent. En vooral goed moet oppassen dat je niet in de schapenkeutels uitglijdt (wat dan wel weer een bijzonder grappig gezicht zou zijn geweest).

Je denkt nu wellicht “daar is ook niet veel aan dan”. Dat klopt. Die ruïne was niet zo best, maar het uitzicht jongens, het uitzicht. En de route ernaartoe. Man! Ik weet dat er films zijn waarbij God in een flits van een seconde naar een ander prachtig deel van de wereld kan gaan. En ik weet natuurlijk ook dat het de grootste onzin is, maar mocht het zo werken? Dan denk ik dat God hier toch een groot deel van zijn tijd zou verdrijven. Wat is dit prachtig!

De weg ernaartoe is vrij aftans, eenrichtingsweggetjes met de nodige gaten erin, door kleine dorpjes. Het is wel goed geregeld want om de 300 meter zijn inhaal stukken, waar je op tegenliggers kunt wachten. Ik heb slechts 1x achteruit moeten rijden omdat de tegenligger net zo eigenwijs is als ik.

Eigenaardigheden onderweg

Wat tijdens de route vooral opvalt zijn de telefooncellen. Die staan hier nog gewoon joh! En terecht, want je mobiele bereik is absoluut ruk!

En wat ook opvalt, is dat over deze onmogelijke wegen, niet alleen auto’s en 300.000 veel te grote campers rijden, maar ook gewoon lijnbussen die zich nou niet bepaald aan de snelheid houden. Ik weet niet waar die mensen hebben leren rijden, maar bang voor een ongeval zijn ze in ieder gevel niet.

Op de parkeerplaats bij het kasteel was er ook een auto die nadat ik een parkeervak uit draaide recht tegenover mij bleef staan wachten. Ik denk ‘wat doet die schot daar nou…, laat hem eens aan de andere kant gaan staan!’ Je raadt het al… ik stond rechts op de weg. Deze beste schot had natuurlijk volkomen gelijk dat hij daar moest rijden.

Links rijden

Ok. Als we het dan toch over links rijden hebben, moet ik zeggen dat het me reuze meevalt. Vooraf was ik door dezen en genen al verzekerd dat het snel went. Ik moet zeggen dat ik dat ook zeker zo ervaar. Zo nu en dan zegt Elise bij het wegrijden nog heel hard “Links!”. Dat was ik dan natuurlijk ook al aan het doen…. maar toch bedankt.

Alleen rotondes zijn nog ff goed opletten waar je er nu exact af moet. En veel van de rotondes hier zijn tweebaans dat maakt het niet eenvoudiger.

Waterval

Nadat we bij de ruïnes weer uit de modder waren gekomen zijn we doorgereden naar de Kilt Rock and Mealt Falls. Een mooie waterval die ook niet geheel onterecht erg goed bezocht bleek. Ook daar is de weg, met name het laatste stukje, bijna onbegaanbaar en ook is er een chronisch tekort aan parkeerplaatsen. Wij eindigen dus langs de kant van de weg, in de modder, waar we op ons gemak pannenkoeken hebben staan bakken voor de lunch. Toch handig zo’n camper busje.

Toeristenbussen, bah!

Hier wil ik nog wel even mijn observaties over de toeristenbussen kwijt. Wat een ondingen zijn die bussen zeg, en zeker op de meest onmogelijke plekken, waar eigenlijk helemaal geen bus past, komen ze met 10 tegelijk aan. Dat gaat niet jongens! Het past niet! Jullie kunnen daar helemaal niet langs! En er is al helemaal geen parkeerplek. Maar helaas… ze wurmen zich er allemaal tussen, forceren normale auto’s in de modder van de berm. Heel onfatsoenlijk allemaal. En waarom? Zodat de beste Jappen,Chinezen en Koreanen allemaal 10 minuten een foto van zichzelf bij een andere achtergrond kunnen maken. Na 15 minuten zie je ze weer vertrekken.

Portree

Nadat ik mijn ongenoegen in een middagdutje heb weggeslapen — stiekem zijn al die kilometers rijden toch best vermoeiend — zijn we verder gereden naar het schattige dorpje Portree, alwaar we onszelf in een heel gezellig kroegje op een kopje thee en koek hebben getrakteerd (veel te lange zin).

Je vindt er leuke winkels met prachtige schilderijen van het Schotse landschap. Helaas kunnen we het niet meenemen in het vliegtuig, maar wie weet is het online te bestellen.

Eten met vrienden

Dan is het alweer bijna avond, en zijn we na een tocht van anderhalf uur neergestreken in het dropje Broadford. Hier hebben we afgesproken met een vriendin van Elise, die toevallig ook op het eiland is, om Fish & Chips bij een lokale tent te eten. Helaas kunnen we er niet zitten, maar geen nood aan de man, wij doen gewoon ons dak open, draaien de twee voorstoelen om, klappen onze tafel uit… en voilà een heerlijke plek om met z’n vieren te eten.

Gezelligheid kent geen tijd, maar na een uur moeten wij weer verder, want we moeten voor 21:00 uur op onze volgende camping zijn en ook dat is weer zo’n anderhalf uur verder.

Weer van het eiland af, richting Fort William overnacht op Bunroy park

Vandaag hebben we een leuke camping gevonden, die we nog vrij laat kunnen aandoen. Bij de meest campings moet je toch wel tussen 17:00 en 19:00 uur inchecken, maar bij deze kan het tot uiterlijk 21:00 uur. Dat past perfect in onze planning. Een prachtige route om te rijden, over wegen waar je niet veel sneller gaat dan zo’n 100km/h. De meeste wegen zijn trouwens tussen de 80 en 100km/h dus veel harder ga je niet. En geloof me dat wil je ook niet met zo’n busjs op deze wegen in het donker. Je kunt ze goed vergelijken met de wegen zoals ze in België zijn: Slecht!

Misschien vind je het af en toe wat veel foto’s, maar een betere manier om de schoonheid van Schotland te beschrijven is er simpelweg niet.

Een alleraardigste, bijna onverstaanbare schot heet ons welkom op de camping die midden in het bos ligt. Het laatste stuk van de route ging over een onverharde weg, recht een donker bos in, maar we komen uiteindelijk wel op de juiste plaats aan. Hij vertelt ons allerlei dingen over de camping die we helemaal niet nodig hebben en die we ook helemaal niet verstaan. ‘Begrijpen jullie het?’ vraagt de beste man. Nou nee, maar we hebben genoeg begrepen om te snappen dat we het niet hoeven te begrijpen. Snap jij het nog? We schudden beiden ‘ja, we snappen het’ en zetten de camper op de toegewezen plek. Prima plek, vlak bij de toiletten, maar ver genoeg ervandaan om er geen last van te hebben.