— เนื้อหาข้างในไม่ใช่เนื้อหาจริงเป็นเพียงเรื่องที่แต่งขึ้นจากจินตนาการ บทความนี้เป็นนิยายเพื่อสร้างความเพลิดเพลินเท่านั้น เรื่องนี้มีการแต่งไว้นานแล้วเนื้อหาอาจจะขัดไปบ้าง สถานที่และตัวละครไม่มีอยู่จริง
.
.
“เพื่อน” ทุกๆคนต่างมีเพื่อน ไม่ว่าจะเพื่อนต่างเพศหรือต่างวัย ก็สามารถเป็นเพื่อนกันได้ทั้งนั้น ทุกคนมีเพื่อนไว้ทำไม เพื่อเล่นด้วยกัน ไปไหนมาไหนด้วยกัน พูดคุยแลกเปลี่ยนความคิด เพื่อนจะคอยช่วยเหลือปกป้องกันและกันอยู่เสมอแม้ยามสุขหรือยามทุกข์ก็ตาม
..
“นี่ หยาดฝน อย่าเข้าไปลึกมากกว่านี้เลยกลับเถอะ” เด็กชายเจ้าของเสียงกล่าวขึ้นพร้อมมือที่ดึงแขนเด็กสาวอยู่
“ไม่เป็นไรหรอกน่า ถ้ากลัวก็กลับไปก่อนเลย” เด็กสาวเจ้าของเสียงดูทีท่าจะไม่กลัวอะไรทั้งนั้น และบอกให้เพื่อนของตนกลับไปก่อน
ท้องฟ้าเริ่มมืดลงเรื่อยๆ อากาศเย็นลงหมอกก็เพิ่มมากขึ้นเสียงป่าอันเงียบงันชวนให้ขนลุก แต่เด็กน้อยไม่มีทีท่าว่าจะกลับออกไปง่ายๆ
“มาทำอะไรตรงนี้คนเดียว” เด็กสาวเอ่ยขึ้น
.
“เธอเห็นฉันด้วยหรอ”
..
เด็กสาวพยักหน้างึกงักพร้อมยิ้มออกมา ถ้าเป็นคนอื่นก็คงเห็นเธอคุยกับต้นไม้ในป่าแต่สำหรับเด็กสาวนั้นเธอกำลังคุยกับเด็กชายที่กำลังใส่ชุดกันฝน ชุดที่เด็กชายนั้นใส่เป็นสีเทาๆดูเศร้าและหมองหม่น รอบๆตัวเขานั้นมีหมอกรายล้อมอยู่เต็มไปหมด
“ชื่ออะไรหรอ เราหยาดฝนนะ”
เด็กชายไม่ตอบพร้อมส่ายหัวไปมา นั่นแสดงถึงว่าเขานั้นจำชื่อตัวเองไม่ได้
“งั้นเราเรียกเธอว่าสายหมอกนะ มาเป็นเพื่อนกันเถอะ” เด็กสาวยิ้มอย่างมีความสุข ก่อนเธอจะลากลับออกไป
เธอเล่าให้กับแม่ฟังว่าเธอได้เพื่อนมาใหม่และแม่เธอก็รู้ทันทีว่าเพื่อนเธอนั้นไม่ใช่คน เขารู้ดีมาตลอดว่าลูกสาวของเธอมีเซนส์และมักมองเห็นสิ่งที่คนอื่นไม่เห็นมาตลอด เธอไม่ได้ว่าอะไร แต่ก็เตือนในทุกๆครั้งที่หยาดฝนออกไปเล่นกับเพื่อนของเธอ
.
..
เด็กสาวทำแบบนี้อยู่ทุกวันเธอดูมีความสุขทุกครั้งที่กลับออกมาจากป่า จนกระทั่งวันนึงวันที่เกิดสิ่งที่ไม่คาดคิด
วันนั้นเธอเข้าไปในป่าอย่างที่เคยทำประจำ แต่วันนั้นเม็กฝนก็เริ่มตกลงมาและเริ่มหนักขึ้นเรื่อยๆ ฟ้าร้องเสียงดังไปหมด จนกระทั่ง..
เสียงกิ่งไม้ขนาดใหญ่ที่โดนฟ้าผ่าหักลงมา ในเวลานั้นดูก็รู้ว่าเด็กสาวจะเป็นอย่างไร ไม่รอดแน่นอน
“ออกไปสะ อย่ากลับมา”
เด็กสาวได้วิ่งเพื่อจะออกจากป่าก่อนจะพลัดตก หัวกระแทกกับก้อนหินเลือดสีแดงไหลลงมาปกับฝนที่กำลังตกอย่างรุนแรง
เธอสลบไปยาวนานเหลือเกิน สายหมอกได้โอบกอดเธอไว้หวังว่าจะปกป้องเธอได้ เสียงเรียกชื่อเธอดังขึ้นจากผู้คนมากมายที่ออกตามหาเธอ
“อยู่ทางนี้ ช่วยด้วย”
สายหมอกตะโกนอย่างสุดเสียงแต่ไม่มีใครได้ยิน เขาหวังว่าจะมีใครสักคนมาพบและช่วยเหลือเธอ
ในที่สุดหมอกที่หนาแน่นอยู่ที่เดียวก็ทำให้ผู้คนสังเกตเห็น
..
ตั้งแต่วันนั้นพวกเขาก็ไม่ได้พบกันอีกเลย
.
.
.
นั่นเป็นเหตุการณ์เมื่อ10กว่าปีที่แล้ว เป็นเหตุการณ์ที่จำได้ไม่ลืมจนกระทั่งตอนนี้.. รอยแผลเป็นที่หัวยังเป็นตราประทับไว้ให้รู้ว่าเมื่อวันนั้นเกิดอะไรขึ้น วันที่เธอถูกปกป้องจากเพื่อนที่ไม่ใช่คน เธอแยากพบเขาอีกครั้งเหลือเกิน
“สายหมอกจะเป็นยังไงบ้างนะ” เธอพูดเบาๆกับตัวเอง
สักพักก็มีเสียงเคาะประตูดังขึ้น เธอได้เปิดประตูออกไปไม่มีใครเลย พบแต่กล่องของขวัญกล่องนึงวางอยู่ เดินหยิบและเดินกลับเข้ามาในห้อง
เธอเปิดกล่องออกก็พบกับ “ชุดกันฝนหรอ ” เธอหยิบชุดกันฝนสีสดใสขึ้นมาดู
ใครกันใครเป็นคนส่งมานะ เธอได้หยิบกระดาษที่แนบขึ้นมาอ่าน..
.
..
“สุขวันต์วันเกิดนะหยาดฝน ผมกลับมาแล้วไม่เศร้าเหมือนเมื่อก่อนแล้วนะช่วยเป็นเพื่อนผมอีกครั้งได้มั้ย”— สายหมอก
เธอหลับตาลงแล้วยิ้มกับตัวเอง
“ได้เสมอเลย จะเป็นเพื่อนกับนายตลอดไปนะสายหมอก”
.
.
..
— End
Credit : Pivoine
